Aleksandra z Lubomirskich Potocka
Aleksandra z Lubomirskich Potocka herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. 1760, zm. 19 marca 1831 w Krakowie) – córka Stanisława Lubomirskiego i Izabeli Lubomirskiej, od 1776 r. żona Stanisława Kostki Potockiego, matka Aleksandra Stanisława Potockiego.
 Portret pędzla Anny Rajeckiej z 1789 | |
 Szreniawa bez Krzyża | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Mąż | |
| Dzieci | |
Założycielka parku romantycznego w Morysinie i fundatorka położonych w nim budowli (pałacyk z rotundą, oraculum). Po śmierci męża w 1821 r. kontynuowała podjęte przez niego zabiegi na dworze carskim na rzecz utworzenia z dóbr wilanowskich ordynacji, między innymi dla zabezpieczenia trwania wilanowskiej kolekcji dzieł sztuki.
W 1836 wraz z mężem została upamiętniona symbolicznym nagrobkiem w formie mauzoleum, wystawionym przez syna w Wilanowie[1].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Wojciech Fijałkowski: Wilanów. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 103.