Wikipedia

Alfons Kubosz

Alfons Kubosz[a] (ur. 27 maja 1896 w Błędowicach Średnich, zm. 7 lipca 1966 w Warszawie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Alfons Kubosz
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1896
Błędowice Średnie

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1966
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

68 Pułk Piechoty

Stanowiska

II zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Życiorys edytuj

Urodził się 27 maja 1896 w Błędowicach Średnich, w rodzinie Józefa[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców nr 32. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1917 w korpusie oficerów rezerwy[1].

Służył w 48 pułku piechoty w Stanisławowie[3][4][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 453. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6], a 1 grudnia 1924 awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 107. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. Z dniem 23 czerwca 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[8][9]. Służył w 18 baonie granicznym na stanowisku dowódcy 3 kompanii granicznej „Wojtkiewicze”. W marcu 1931 został przeniesiony z KOP do 68 pułku piechoty we Wrześni[10][11]. 4 lutego 1934 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. Po awansie został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu[13], a w listopadzie 1935 przesunięty na stanowisko kwatermistrza. W 1938 zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „II zastępca dowódcy pułku”[14].

24 sierpnia 1939, w czasie mobilizacji, objął dowództwo batalionu karabinów maszynowych i broni towarzyszącej nr 5. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej, w bitwie nad Bzurą. 23 września w Warszawie objął dowództwo II baonu 29 pułku piechoty[15]. 27 września został ranny[16]. W latach 1939–1945 przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu VII A Murnau[17]. W grudniu 1945 był komendantem Obozu Przejściowego Bazy 2 Korpusu. Po powrocie do kraju był wieloletnim pracownikiem Hrydrobudowy-6[18].

Zmarł 7 lipca 1966 w Warszawie[19][18]. Pochowany na Nowym cmentarzu na Służewie w Warszawie.

Alfons Kubosz był żonaty z Zofią, z którą miał dwie córki: Krystynę „Irena”, „Basia” (ur. 1927 we Lwowie)[20] i Ewę ps. „Ala” (ok. 1930–1944)[21]. Obie córki wzięły udział w powstaniu warszawskim. Ewa została rozstrzelana przez Niemców 17 sierpnia 1944 przy kościele św. Wojciecha na Woli[21], natomiast Krystyna walczyła w plutonie 204 Zgrupowania Żaglowiec, a po kapitulacji dostała się do niemieckiej niewoli[20][17].

Ordery i odznaczenia edytuj

austro-węgierskie

Uwagi edytuj

  1. ↑ W ewidencji cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej figurował jako „Alfons Kubosch”[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Ranglisten 1918 ↓, s. 78, 344.
  2. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-12-09]..
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 157, 720.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 260, 425.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 240, 369.
  6. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 79.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 739.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 88 z 1 września 1925 roku, s. 476.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 135, 207.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 122.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 51, 596.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 71.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 23, 628.
  15. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 244, 300.
  16. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 271.
  17. ↑ a b Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-11-10].
  18. ↑ a b Z żałobnej karty. „Stolica”. 36 (978), s. 11, 1966-09-04. Warszawa: Warszawskie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa”. 
  19. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 300.
  20. ↑ a b Krystyna Kubosz ↓.
  21. ↑ a b c Ewa Kubosz ↓.
  22. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 51.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 12.
  24. ↑ M.P. z 1928 r. nr 258, poz. 614.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alfons_Kubosz&oldid=72109313”