Alfred Jan Schmidt
Alfred Jan Schmidt (ur. 19 czerwca 1888 w Krakowie, zm. 6 maja 1968 w Penley) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 czerwca 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 maja 1968 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki |
69 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca batalionu piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
ŻyciorysEdytuj
Alfred Jan Schmidt urodził się 19 czerwca 1888 w Krakowie, w rodzinie Rudolfa i Anny z Zagórskich. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie studiował chemię na Politechnice w Brnie. W latach 1912–1913 odbył jednoroczną służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. W 1914 roku został zmobilizowany do c. i k. armii, i skierowany na front gdzie dostał się do rosyjskiej niewoli. W niewoli spędził cztery lata. W 1918 roku znalazł się w Semipałatyńsku[1].
W czasie wojny z bolszewikami walczył w 84 pułku piechoty.
30 kwietnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej 5 Dywizji Strzelców Polskich[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 489. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 82 Syberyjski pułk piechoty w Brześciu[3]. 22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego 84 pułku piechoty w Pińsku[4][5]. W listopadzie 1924 roku został przeniesiony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Jarosławiu na stanowisko dowódcy II batalionu[6][7]. W następnym roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[8]. 23 stycznia 1928 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 53. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. 28 kwietnia 1928 roku został przeniesiony z 39 pp do 69 pułku piechoty wielkopolskiej w Gnieźnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10][11][12]. 4 lipca 1935 roku został przeniesiony do 78 pułku piechoty w Baranowiczach na stanowisko dowódcy pułku[13]. Pułkownikiem został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14].
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził etapami Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”.
Od 1 października 1941 roku do 8 stycznia 1942 roku był dowódcą 21 pułku piechoty[15]. W 1942 roku dowodził 10 Dywizją Piechoty wchodzącą w skład Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. W okresie od 7 września 1943 do 12 kwietnia 1944 dowodził 7 Dywizją Piechoty wchodzącą w skład Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie Bazy Armii Polskiej na Wschodzie. Od maja do lipca 1944 r. w dyspozycji dowódcy 2 KP, od 27 lipca 1944 r. do grudnia tego roku w Centrum Wyszkolenia Piechoty 1 KP. Od grudnia 1944 r. do października 1945 r. w dyspozycji dowódcy Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii. W latach 1945–1947 w rezerwie[16].
Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji. Zmarł 6 maja 1968 roku w Penley[1].
Ordery i odznaczeniaEdytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości (10 grudnia 1931)[17]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[18]
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b Judycki i Klimaszewski 2000 ↓, s. 111.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 7 maja 1921 roku, s. 899.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 553.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 367, 404.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 682.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 222, 347.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925 roku, s. 270. Obsada pułków piechoty.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 83, 168.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 22, 597.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 95.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 9.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 233.
- ↑ Grzegorz Gera, Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty. „Militaria. Wydanie Specjalne: ilustrowany magazyn wojskowy” nr 63 5/2018, s. 68., 2019.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
BibliografiaEdytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Zbigniew Judycki, Bolesław Klimaszewski: Krakowianie w świecie: słownik biograficzny. Kraków: Oficyna Wydawnicza Kucharski, 2000. ISBN 83-913714-1-7. ISBN 978-83-913714-1-1.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 – marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.