Alfred Krajewski

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Alfred Krajewski ps. „(Adam) Polesiński”, „Jasieńczyk” (ur. 7 lutego 1896 we Lwowie, zm. 2 stycznia 1955 w Penley[1]) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Alfred Krajewski
(Adam) Polesiński, Jasieńczyk
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1896
Lwów

Data i miejsce śmierci

2 stycznia 1955
Penley

Przebieg służby
Lata służby

19141945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

3 Pułk Piechoty
Sztab Generalny
Biuro Ścisłej Rady Wojennej
Inspektorat Armii
Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych
1 Pułk Strzelców Podhalańskich
24 Dywizja Piechoty

Stanowiska

oficer sztabu
dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
komendant bazy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
bitwa pod Kostiuchnówką
zajęcie Zaolzia
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodził się 7 lutego 1896[2] jako syn Wincentyny. Podjął studia na Politechnice Lwowskiej, które prowadził do 1914.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w 3 pułku piechoty w składzie II Brygady. Od 1 marca do 1 maja 1916 odbył kurs w legionowej Szkole Chorążych, po czym został chorążym piechoty. Brał udział w bitwie pod Kostiuchnówką na początku lipca 1916 został wzięty do niewoli rosyjskiej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 8 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został skierowany do Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa. Został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Ukończył II Kurs Normalny od 1921 do 1923 w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie i otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego. Został mianowany majorem. Następnie był przydzielony do Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej. Z dniem 15 marca 1927 roku został przeniesiony do Oddziału I Sztabu Generalnego[3]. 29 stycznia 1929 roku został przeniesiony ze składu osobowego inspektora armii generała dywizji Kazimierza Sosnkowskiego do Oddziału III Sztabu Głównego[4]. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty z 1 stycznia 1930. 21 stycznia 1930 roku został przeniesiony do składu osobowego inspektora armii w Warszawie[5]. Na liście starszeństwa z 1 lipca 1933 został zweryfikowany z 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[6]. Od 13[7] lutego 1938 pełnił funkcję dowódcy 1 pułku Strzelców Podhalańskich (garnizon Nowy Sącz)[8]. Mianowany pułkownikiem piechoty 19 marca 1938. W drugiej połowie 1938 brał udział w zbrojnym zajęciu Zaolzia.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 w okresie kampanii wrześniowej do 10 września 1939 sprawował stanowisko dowódcy 1 pspodh. W działaniach obronnych był dowódcą odcinka w rejonie Wysowej, gdzie działała 2 Brygada Górska. Po 10 września został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty w składzie Armii „Karpaty”. Na zapleczu wycofującej się Armii „Kraków” 14 września 1939 był jednym z dowódców zwycięskiej bitwy pod Boratyczami (drugim dowódcą był gen. dyw. Kazimierz Fabrycy).

W toku późniejszych walk i w obliczu niepowodzenia walki obronnej płk Krajewski z częścią swojego pułku przekroczył granicę węgierską na Przełęczy Tatarskiej w dniach 2427 września. Trafił do Rumunii, po czym w grudniu 1939 przedostał się na Węgry, gdzie przebywał wraz z polskimi uchodźcami. Tam zaangażował się w działalność konspiracyjną w Związku Walki Zbrojnej, od stycznia do lipca 1940[9] pełniąc na Węgrzech funkcję komendanta Wojskowej Bazy Wywiadowczo-Łącznikowej Nr 1 „Romek”[10]. Działał pod pseudonimem „(Adam) Polesiński”, „Jasieńczyk”. Pod koniec 1940 przedostał się na teren Grecji, następnie do Turcji, gdzie nadal działał w ramach baz polskiej konspiracji. Od 1943 przebywał w Londynie, został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w sztabie Naczelnego Wodza PSZ.

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł.

Upamiętnienie edytuj

Pułkownik Alfred Krajewski został wymieniony na tablicy pamiątkowej, umieszczonej w kościele św. Kazimierza w Nowym Sączu w 1988, honorującej dowódców 1 Pułku Strzelców Podhalańskich[11].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Polonais à l'étranger, Taurus, 1956, s. 314.
  2. W 1935 dokonano sprostowania daty urodzenia z 6 lutego na 7 lutego. Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 56, 1 czerwca 1935. 
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 lutego 1927 roku, s. 65.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 26.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 8.
  6. Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933 r. Warszawa: 1933, s. 12.
  7. Historia 1 PSP. dobroni.pl. [dostęp 2015-04-02].
  8. Andrzej Kostankiewicz. Uzbrojenie 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w latach 1918–1939. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska Polonia. Sectio F”, s. 449, LX / 2005. Muzeum Lubelskie w Lublinie. 
  9. Tajne polskie organizacje polityczne i wojskowe. W: Andrzej Przewoźnik: Polacy w Królestwie Węgier 1939–1945. Budapeszt: Print Páros Bt., 2006, s. 27. ISBN 963-86671-4-1.
  10. Śladami tatrzańskich kurierów. sjp.pwn.pl. [dostęp 2015-04-02].
  11. Nowy Sącz – tablica upamiętniająca dowódców 1 pułku Strzelców Podhalańskich. miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 2015-04-02].
  12. M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  13. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 361, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  14. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  15. M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  16. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia edytuj