Alphonse Juin

marszałek Francji

Alphonse Juin (ur. 16 grudnia 1888 w Annabie, zm. 27 stycznia 1967 w Paryżu) – marszałek Francji.

Alphonse Juin
Ilustracja
Alphonse Juin (1952)
Marszałek Francji Marszałek Francji
Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1888
Annaba

Data i miejsce śmierci

27 stycznia 1967
Paryż

Przebieg służby
Lata służby

1912–1952

Siły zbrojne

Armée française Francuskie Siły Zbrojne (III Republika)
Francja Vichy Armia Rozejmowa
Wolna Francja Siły Wolnych Francuzów
Wolna Francja Francuska Armia Wyzwolenia
Armée française Francuskie Siły Zbrojne (IV Republika)

Jednostki

15 Dywizja Zmotoryzowana
Francuski Korpus Ekspedycyjny we Włoszech

Stanowiska

dowódca dywizji, dowódca korpusu, szef sztabu generalnego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna o Rif,
II wojna światowa:

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Wojskowy (Francja)
Krzyż Wojenny 1914-1918 z 2 srebrnymi gwiazdami (Francja)
Krzyż Wojenny 1939–1945 ze srebrną palmą (Francja)
Krzyż Wojenny Wojenny Zamorskich Teatrów Operacyjnych z 2 brązowymi palmami (Francja)
Medal Kolonialny (Francja) Order Krzyża Grunwaldu I klasy

Alphonse Juin był jednym z dowódców francuskich podczas II wojny światowej. W latach 1951–1956 dowódca sił lądowych NATO w środkowej Europie.

Do II wojny światowej edytuj

Urodził się w Annabie, w rodzinie żandarma[1]. W 1912 ukończył słynną Szkołę wojskową Saint-Cyr. W 1914 został wysłany do Maroka[1].

Po wybuchu I wojny światowej został wysłany na front zachodni, gdzie w 1915 został poważnie ranny w prawą rękę. W wyniku odniesionej rany miał poważny niedowład prawej ręki[1]. Od 1918 był członkiem francuskiej misji wojskowej w armii amerykańskiej[1]. Od 1921 służył w wojskach kolonialnych w Tunezji, a następnie został ponownie wysłany do Maroka i walczył w wojnie o Rif[1].

W 1938 otrzymał awans na generała brygady, a w 1939 mianowano go dowódcą 15 Dywizji Zmotoryzowanej[1].

II wojna światowa edytuj

W 1940 dostał się do niewoli niemieckiej po tym, jak jego dywizja została okrążona pod Lille[1]. Do 1941 przebywał w Oflagu IV B Königstein[1]. W 1941 został zwolniony z niewoli i mianowany naczelnym dowódcą wojsk francuskich w Afryce Północnej[1]. W 1942 po wylądowaniu w Algierii wojsk aliantów został aresztowany przez członków ruchu oporu w Algierze i następnie przeszedł na ich stronę[1]. W efekcie tego zdarzenia został mianowany dowódcą Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego, który był częścią amerykańskiej 5 armii, która brała udział w inwazji na Włochy w 1943 roku[1]. Doświadczenie korpusu w walkach górskich było kluczowe przy przełamaniu Linii Gustawa. Po walkach żołnierze Korpusu, w zdecydowanej większości Marokańczycy, dopuścili się wielu przestępstw na miejscowej ludności, jak grabieże, podpalenia, gwałty, a nawet morderstwa. Juina oskarżono o to, że pozwolił na to, po tym jak dał 50 godzin odpoczynku swoim żołnierzom. W latach 1944–1947 szef sztabu generalnego.

Alphonse Juin tak powiedział o bierności Francji podczas klęski wrześniowej Polski w 1939:

Można było wejść jak w masło w pozycje niemieckie, można było rozstrzygnąć wojnę w 1939 r. Trochę zdecydowania i charakteru. (…) Co za hańba, co za wstyd, co za głupota zarazem. To idealna sytuacja, wręcz modelowa, w której można było pobić przeciwnika, wychodząc na jego odsłonięte tyły. Przy tym zdrada wiernego przyjaciela[2].

Lata powojenne edytuj

W 1946 został wysłany do Indochin, by negocjować wycofanie wojsk chińskich, okupujących północne Indochiny[1]. W 1947 został generałem rezydentem Francji w Rabacie[1]. W 1951 objął wysokie stanowisko w wojskowych strukturach NATO, którą pełnił do 1956[1]. W międzyczasie w 1952 został mianowany marszałkiem Francji.

Był zdecydowanym przeciwnikiem przyznania niepodległości Maroku i Algierii. Odszedł z wojska w 1962 w proteście przeciwko przyznaniu niepodległości Algierii.

Był ostatnim jak dotąd żyjącym marszałkiem Francji. Po śmierci pochowany został w kościele Inwalidów.

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Alphonse Juin | Chemins de mémoire [online], www.cheminsdememoire.gouv.fr [dostęp 2021-10-15].
  2. Sojuszniczy cios nożem w plecy | Przegląd [online], www.tygodnikprzeglad.pl [dostęp 2019-10-03] (pol.).
  3. 16 lipca 1946 „w uznaniu zasług położonych w walce ze wspólnym wrogiem” M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 188.