Anatomia człowieka

nauka o budowie człowieka

Anatomia człowieka (starogr. ἀνατομή (anatomḗ) - krajanie, rozcinanie, rozczłonkowanie), in. antropotomia (starogr. anthropos – człowiek) – nauka o budowie narządów i układów ciała człowieka, wchodzi w skład morfologii i posługuje się metodami na poziomie mikroskopowym (cytologia) i makroskopowym (np. obserwacji żywych organizmów i badań sekcyjnych zwłok)[1]. Jest to anatomia opisowa, zwana też anatomią klasyczną. Zajmuje się ona badaniem i opisaniem narządów, które spełniają wspólną funkcję, oraz poszczególnych części ustroju.

Rembrandt, Lekcja anatomii doktora Tulpa, 1632
Anatomia ciała ludzkiego – akwaforta Johna Bella (1804)
Animowana sekwencja przekrojów strzałkowych ludzkiego mózgu

Ściśle związane z anatomią są:

Obecnie anatomia ściśle wiąże się z fizjologią, poświęcając dużo uwagi funkcji i działaniu poszczególnych narządów[1]. Jest to anatomia czynnościowa. Anatomia i fizjologia stanowią podstawę medycyny, gdyż nie można skutecznie udzielić pomocy w chorobie nie znając dokładnie budowy i czynności organizmu zdrowego[2].

Inne działy anatomii to:

Anatomia opisowa, zwaną dawniej normalną, obecnie wyróżniane są:

  • Anatomia prawidłowa, która zajmuje się normalnie zbudowanymi, zdrowymi osobnikami w odróżnieniu od;
  • Anatomia patologiczna mającej za zadanie opisanie zmian chorobowych zachodzących w narządach podczas choroby.
  • Anatomia mikroskopowa – w odróżnieniu od klasycznej anatomii, posługującej się okiem nieuzbrojonym, ten dział posługuje się mikroskopem świetlnym – histologia, lub elektronowym – cytologia, w związku z czym zajmuje się badaniem mikroskopowej struktury poszczególnych narządów. Narządy zbudowane są z tkanek, te zaś z niezwykle drobnych elementów – komórek.
  • Anatomia radiologiczna – pierwotnie opisywała organizm ludzki przy użyciu zdjęć rentgenowskich układu kostnego. Ostatnio w związku z wprowadzeniem kontrastów i tomografii jej zakres znacznie się poszerzył.
  • Anatomia topograficzna (po grecku topos znaczy "położenie", "miejsce", graphe – "opis") – zajmuje się położeniem poszczególnych narządów w ustroju i wzajemnym ułożeniem ich względem siebie. Doskonała znajomość anatomii topograficznej ma szczególnie duże znaczenie praktyczne dla chirurgii. Z tego względu nazywana jest również anatomią chirurgiczną.
  • Anatomia plastyczna – ma na celu badanie kształtów zewnętrznych i wzajemnych proporcji poszczególnych części ciała oraz w ogóle zdobywaniem wiadomości potrzebnych dla artystów plastyków.
  • Anatomia funkcjonalna

Nowoczesne techniki rezonansu magnetycznego i USG umożliwiają obrazowanie bez szkodliwego wpływu promieniowania rentgenowskiego na organizm.

W opisie anatomicznym używa się podwójnego nazewnictwa. Polskie nazwy i ich łacińskie odpowiedniki znajdują się w Nomina anatomica i Terminologia anatomica. Obecnie dąży się do wyeliminowania nazw własnych (głównie nazwisk) z nazw, lecz w naukach klinicznych nadal się je powszechnie stosuje.

Za jednego z twórców nowoczesnej anatomii uważa się Andrzeja Wesaliusza, który w 1534 roku stworzył Budowę ludzkiego ciała (łac. De humani corporis fabrica libri septem). Była to jedna z pierwszych publikacji zawierających dokładne opisy budowy ciała poparte drzeworytami ucznia Tycjana o imieniu Calcari[2].

Układy narządów

edytuj
 
Budowa ludzkiego ciała według XIII w. anatomów

Narządy ciała, zbudowane z różnych tkanek, łączą się w układy narządów. Wyróżnia się:

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 1–3.
  2. a b Mazurek 2019 ↓, s. 5.
  3. Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 178–179.

Bibliografia

edytuj
  • Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5.
  • Wprowadzenie. W: Justyna Mazurek: Atlas anatomiczny. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2019, s. 5. ISBN 978-83-8059-842-3.