Andrea Appiani
Andrea Appiani (ur. 31 maja 1754 w Mediolanie, zm. 8 listopada 1817 tamże) – włoski malarz i dekorator neoklasycystyczny.
| ||
 Popiersie Appianiego na fasadzie pałacu Brentani, na ulicy Manzoni w Mediolanie | ||
| Data i miejsce urodzenia | 31 maja 1754 Mediolan | |
| Data i miejsce śmierci | 8 listopada 1817 Mediolan | |
| Narodowość | włoska | |
| Dziedzina sztuki | malarstwo | |
| Epoka | neoklasycyzm | |
Życie i twórczośćEdytuj
Był synem lekarza i początkowo przygotowywał się do wykonywania zawodu ojca. Zajął się jednak sztuką i podjął naukę w prywatnej akademii malarza Carlo Maria Giudici (1723–1804). Naukę kontynuował w klasie fresków Antonio de 'Giorgi (1720-1793) w Bibliotece Ambrozjańskiej. Uczęszczał również na zajęcia w studiu Martina Knollera, gdzie pogłębiał swoją wiedzę malarstwa olejnego, studiował także anatomię na Ospedale Maggiore w Mediolanie u rzeźbiarza Gaetano Monti (1750-1847)[1].
Appiani jest znany głównie fresków i dekoracji jakie wykonał w licznych kościołach i pałacach Mediolanu. Był również oficjalnym malarzem Napoleona Bonaparte, wykonał liczne portrety imperatora, jego rodziny, jak również wielu czołowych osobistości Konsulatu i Cesarstwa. W 1802 został mianowany komisarzem ds. sztuk pięknych, a w 1807 kuratorem w muzeum Pinacoteca di Brera. Dzięki jego staraniom pinakoteka wzbogaciła swoją kolekcję o liczne arcydzieła m.in. o Kazanie św. Marka pędzla Gentilego i Giovanniego Bellinich, Odnalezienie ciała św. Marka Tintoretta. Po upadku Napoleona Appiani utracił dochody i żył w ubóstwie.
Na twórczość artysty duży wpływ miał poeta Giuseppe Parini i dzieła klasycznych mistrzów Rafaela, Leonarda i Bernardino Luini. Za najlepsze jego prace uważane są dekoracje sklepienia w kościele Santa Maria di San Celso w Mediolanie[2] i obrazy olejne Wenus i Miłość oraz Rinaldo w ogrodach Armidy.
W literaturze malarz często występuje jako „Andrea Appiani starszy”, dla odróżnienia od jego siostrzeńca, który był malarzem historycznym. Inni artyści noszący nazwisko Appiani, to Francesco (1704-1792) i Niccolò, nie byli oni jednak krewnymi Andrea[3].
GaleriaEdytuj
Eugène de Beauharnais 
Louis-Charles-Antoine Desaix 
Napoleon Bonaparte 
Alegoria pokoju
PrzypisyEdytuj
- ↑ answers.com – biografia (ang.)
- ↑ italica.rai.it (ang.)
- ↑ 1911encyclopedia.org (ang.)
BibliografiaEdytuj
- Leksykon malarstwa od A do Z. Warszawa: Muza S.A., 1996. ISBN 83-7079-621-4.
Literatura dodatkowaEdytuj
- Fernando Caruso: Andrea Appiani: (1754-1817). Paryż 1990.