Andrej Michniewicz

białoruski lekkoatleta

Andrej Michniewicz (biał. Андрэй Міхневіч; ur. 12 lipca 1976 w Bobrujsku) – białoruski lekkoatleta, specjalizujący się w pchnięciu kulą.

Andrej Michniewicz
Ilustracja
Andrej Michniewicz podczas mistrzostw świata w Daegu (2011)
Data i miejsce urodzenia

12 lipca 1976
Bobrujsk

Wzrost

202 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Białoruś
Mistrzostwa świata
złoto Paryż 2003 pchnięcie kulą

Mistrz świata, wielokrotnie stawał na podium mistrzostw Białorusi oraz reprezentował kraj w pucharze Europy i zimowym pucharze w rzutach lekkoatletycznych. Kulomiot jest aktualnym rekordzistą Białorusi tak w hali jak i na stadionie. Od 2007 roku jego żoną jest białoruska lekkoatletka Natalla Michniewicz.

Kariera

edytuj

W dużej międzynarodowej imprezie Michniewicz zadebiutował w 1995 kiedy to nie awansował do finału mistrzostw Europy juniorów[1]. Na początku kolejnego sezonu bez powodzenia startował w halowym czempionacie Starego Kontynentu. W 1997 był szósty na mistrzostwach Starego Kontynentu do lat 23, a w 1998 nie udało mu się przebrnąć eliminacji podczas halowych mistrzostw Europy oraz czempionatu na stadionie. Pierwszy raz do finału zawodów rangi globalnej awansował w 1999 zajmując ósme miejsce w halowym czempionacie globu – kilka miesięcy później na eliminacjach zakończył swój pierwszy w karierze start w mistrzostwach świata. Na początku 2000 bez sukcesów startował w halowych mistrzostwach Starego Kontynentu, a we wrześniu uplasował się na dziewiątym miejscu w igrzyskach olimpijskich. W 2001 zajął dziesiąte miejsce w mistrzostwach świata jednak kilka dni po tych zawodach został przyłapany na stosowaniu niedozwolonego dopingu, a Michniewicz został zdyskwalifikowany na okres dwóch lat od 7 sierpnia 2001 do 6 sierpnia 2003[2]. Nieco ponad dwa tygodnie po zakończeniu okresu kary Białorusin wygrał w Paryżu mistrzostwa świata (startując w tych zawodach mimo sprzeciwu ze strony opinii publicznej[2]), a tuż po nich tryumfował na uniwersjadzie w Daegu. W kolejnym sezonie był szósty na halowych mistrzostwach świata, a podczas rozegranego w historycznej Olimpii konkursu na igrzyskach olimpijskich zajął piątą pozycję. Ponownie szósty był na mistrzostwach świata, które w 2005 odbyły się w Helsinkach. Sezon 2006 rozpoczął od halowego wicemistrzostwa świata, a latem został wicemistrzem Europy przegrywając złoto z Niemcem Ralfem Bartelsem zaledwie o dwa centymetry. Po zajęciu piątego miejsca w halowych mistrzostwach Europy w 2007 latem zdobył brązowy medal mistrzostw świata. Tuż za podium – na czwartym miejscu – zakończył udział w halowym czempionacie świata. Zdobywca brązowego medalu olimpijskiego w Pekinie (2008). W 2009 był siódmy na mistrzostwach świata. Zimą 2010 zdobył w Katarze drugi w karierze srebrny krążek halowych mistrzostw świata. 31 lipca 2010 na stadionie w Barcelonie pokonując o ledwie jeden centymetr Tomasza Majewskiego zdobył pierwszy w karierze tytuł mistrza Europy[3][4]. Na koniec sezonu 2010 zajął trzecią pozycję w zawodach o puchar interkontynentalny[5]. W 2011 zdobył drugi w karierze brązowy medal mistrzostw świata[6]. Niespodziewanie nie awansował do finału na igrzyskach olimpijskich w Londynie (2012). W czerwcu 2013 roku został dożywotnio zdyskwalifikowany. Powodem decyzji Białoruskiej Federacji Lekkoatletycznej były powtórne badania próbek z MŚ w 2005 roku. Oznacza to, że Michniewicz straci wszystkie trofea zdobyte po 2005 roku.

Rekordy życiowe: stadion – 22,10 m (11 sierpnia 2011, Mińsk); hala – 21,81 m (12 lutego 2010, Mohylew), rezultaty te są aktualnymi rekordami Białorusi.

Osiągnięcia

edytuj
Rok Impreza Miejsce Lokata Wynik
1995 Mistrzostwa Europy juniorów   Nyíregyháza el. – 13. miejsce 15,54
1996 Halowe mistrzostwa Europy   Sztokholm el. – 20. miejsce 17,57
1997 Młodzieżowe mistrzostwa Europy   Turku 6. miejsce 18,72
1998 Halowe mistrzostwa Europy   Walencja el. – 16. miejsce 18,54
1998 I liga pucharu Europy   Malmö 2. miejsce 19,29
1998 Mistrzostwa Europy   Budapeszt el. –. miejsce 18,88
1999 Halowe mistrzostwa świata   Maebashi 8. miejsce 19,44
1999 I liga pucharu Europy   Lahti 2. miejsce 18,83
1999 Mistrzostwa świata   Sewilla el. – 24. miejsce 18,93
2000 Halowe mistrzostwa Europy   Gandawa el. – 12. miejsce 19,08
2000 Igrzyska olimpijskie   Sydney 9. miejsce 19,48
2001 Mistrzostwa świata   Edmonton 10. miejsce 20,42
2003 Mistrzostwa świata   Paryż   1. miejsce 21,69
2003 Uniwersjada   Daegu   1. miejsce 20,76
2003 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF   Monako 3. miejsce 20,51
2004 Halowe mistrzostwa świata   Budapeszt 6. miejsce 20,50
2004 Igrzyska olimpijskie   Ateny 5. miejsce 20,60
2004 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF   Monako 7. miejsce 19,47
2005 Mistrzostwa świata   Helsinki 6. miejsce 20,74
2005 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF   Monako 7. miejsce 19,71
2006 Halowe mistrzostwa świata   Moskwa   2. miejsce 21,37
2006 Zimowy puchar Europy w rzutach   Tel Awiw 1. miejsce 20,35
2006 Mistrzostwa Europy   Göteborg   2. miejsce 21,11
2007 Halowe mistrzostwa Europy   Birmingham 5. miejsce 20,12
2007 Mistrzostwa świata   Osaka   3. miejsce 21,27
2007 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF   Stuttgart 3. miejsce 20,88
2008 Halowe mistrzostwa świata   Walencja 4. miejsce 20,82
2008 Igrzyska olimpijskie   Pekin   3. miejsce 21,05
2009 Mistrzostwa świata   Berlin 7. miejsce 20,74
2009 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF   Saloniki 6. miejsce 20,48
2010 Halowe mistrzostwa świata   Doha   2. miejsce 21,68
2010 Zimowy puchar Europy w rzutach   Arles 1. miejsce 21,04
2010 Mistrzostwa Europy   Barcelona   1. miejsce 21,01
2010 Puchar interkontynentalny   Split 3. miejsce 20,68
2011 Superliga drużynowych mistrzostw Europy   Sztokholm 3. miejsce 20,40
2011 Mistrzostwa świata   Daegu   3. miejsce 21,40
2012 Igrzyska olimpijskie   Londyn el. – 17. miejsce 19,89

Odznaczenia

edytuj
  • Order Honoru – 2008[7]

Przypisy

edytuj
  1. European Junior Championships 1995. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
  2. a b Maciej Petruczenko, Kto uwierzy w rekordy białoruskich kulomiotów? [online], sports.pl [dostęp 2011-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-17] (pol.).
  3. Majewski: Przegrałem głównie ze sobą [online], wiadomosci.dziennik.pl [dostęp 2011-02-01] (pol.).
  4. Tomasz Majewski przegrał mistrzostwo o jeden centymetr [online], gwizdek24.se.pl [dostęp 2011-02-01] (pol.).
  5. 2010 IAAF Continental Cup – Men’s Shot Put [online], iaaf.org [dostęp 2011-02-01] (ang.).
  6. David Martin, Men’s Shot Put - Final - Storl wins first-ever title for Germany [online], daegu2011.iaaf.org [dostęp 2011-09-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-01] (ang.).
  7. УКАЗ ПРЭЗІДЭНТА РЭСПУБЛІКІ БЕЛАРУСЬ – 8 верасня 2008 г. № 502. pravo.by. [dostęp 2013-01-09]. (biał.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj