Andrzej Aumiller
Andrzej Kordian Aumiller (ur. 25 czerwca 1947 w Trzciance) – polski polityk, inżynier ogrodnik, deweloper, poseł na Sejm X, II i IV kadencji, minister budownictwa w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.
| Data i miejsce urodzenia |
25 czerwca 1947 |
|---|---|
| Minister budownictwa | |
| Okres |
od 3 listopada 2006 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujWykształcenie i praca zawodowa
edytujW 1971 ukończył studia na Wydziale Ogrodniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu, gdzie uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera.
W latach 1972–1992 i 1997–2001 pracował w Kombinacie Państwowe Gospodarstwo Ogrodnicze w Naramowicach. Zajmował tam stanowiska: stażysty, kierownika Zakładu Szklarniowego, a następnie dyrektora. W latach 1997–2001 pełnił funkcję prezesa spółki Zakłady Ogrodnicze „Naramowice”.
Był wiceprezesem zarządu głównego i prezesem oddziału wojewódzkiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa oraz komisarzem Krajowych Wystaw Ogrodniczych w Poznaniu. Objął funkcję prezesa Wielkopolskiej Korporacji Technicznej. Należy do Stowarzyszenia im. Eugeniusza Kwiatkowskiego, Stowarzyszenia Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918–1919 oraz Polskiego Związku Działkowców.
Od 2005 do 2006 pracował jako dyrektor ds. rozwoju w poznańskim biurze firmy deweloperskiej Echo Investment, powrócił na tę funkcję w 2008[1].
Działalność polityczna i społeczna
edytujDo 1990 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, z ramienia której w 1989 został posłem na Sejm kontraktowy w okręgu Poznań-Stare Miasto[2]. W 1990 przystąpił do Polskiej Unii Socjaldemokratycznej i zasiadał we władzach krajowych tej partii. Należał także do Wielkopolskiej Unii Socjaldemokratycznej. W 1992 był wśród założycieli Unii Pracy. Objął w niej funkcję członka rady krajowej i przewodniczącego rady wojewódzkiej. Z listy tej partii po raz drugi sprawował mandat poselski w Sejmie II kadencji w latach 1993–1997. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję. W wyborach samorządowych w 1998 bezskutecznie kandydował do sejmiku wielkopolskiego z listy koalicji Przymierze Społeczne[3].
Po raz trzeci został posłem z okręgu poznańskiego w 2001 jako kandydat koalicji Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy. W parlamencie zasiadał m.in. w Komisji Skarbu Państwa, był też zastępcą przewodniczącego Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz przewodniczącym Podkomisji nadzwyczajnej do przygotowania komisyjnego projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.
W lipcu 2004 został wiceprzewodniczącym, a w kwietniu 2005 przewodniczącym sejmowej komisji śledczej powołanej do zbadania tzw. „afery Orlenu”[4]. Od 2004 do 2005 pełnił funkcję przewodniczącego klubu parlamentarnego UP[5]. W lipcu 2005 odszedł z UP i został członkiem Samoobrony RP[6] (nie wstąpił do klubu parlamentarnego tego ugrupowania). W wyborach parlamentarnych w 2005 nie uzyskał mandatu (otrzymał 10 389 głosów[7]). Rok później bez powodzenia kandydował na urząd prezydenta i radnego Poznania.
3 listopada 2006 został powołany na stanowisko ministra budownictwa w rządzie Jarosława Kaczyńskiego z rekomendacji Samoobrony RP[8]. Zajmował to stanowisko do 13 sierpnia 2007[9]. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia kandydował do Sejmu z okręgu konińskiego (otrzymał 2378 głosów)[10].
W 2008 wszedł w skład władz wojewódzkich Samoobrony RP w Wielkopolsce. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 bezskutecznie ubiegał się o mandat deputowanego z listy tej partii z okręgu wielkopolskiego – otrzymał 4921 głosów[11]. We wrześniu 2010 wystąpił z Samoobrony RP i w wyborach samorządowych w tym samym roku z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej bez powodzenia kandydował na radnego sejmiku wielkopolskiego[12]. Później wstąpił do Krajowej Partii Emerytów i Rencistów i jako jej przedstawiciel w wyborach parlamentarnych w 2011 znalazł się na liście kandydatów SLD do Sejmu w okręgu poznańskim[13]. W wyborach tych nie uzyskał mandatu, otrzymując 1163 głosy[14]. W 2012 znalazł się wśród założycieli Partii Emerytów Rencistów Rzeczypospolitej Polskiej[15]. W 2014 ponownie był kandydatem SLD do sejmiku wielkopolskiego[16], a w 2015 wystartował do Sejmu z ramienia KWW JOW Bezpartyjni[17].
Działacz założonej z własnej inicjatywy w grudniu 2005 Fundacji „Ostoja”[18]. Został też prezesem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa[19].
Odznaczenia i wyróżnienia
edytujW 1999, za wybitne zasługi w pracy zawodowej na rzecz rozwoju ogrodnictwa oraz działalność społeczną, został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[20]. W 2017, za wybitne zasługi w podejmowanej z pożytkiem dla kraju działalności państwowej i publicznej, za działalność społeczną i charytatywną, prezydent Andrzej Duda nadał mu Krzyż Oficerski tego orderu[21].
Otrzymał również m.in. Brązowy (1979) i Złoty (1984)[22] Krzyż Zasługi, Medal 40-lecia Polski Ludowej oraz medal „Ad Perpetuam Rei Memoriam”.
Życie prywatne
edytujZamieszkał w Poznaniu. Jest żonaty, ma dwoje dzieci.
Przypisy
edytuj- ↑ Adam Brzozowski: Andrzej Aumiller ponownie w firmie Sołowowa. wnp.pl, 15 stycznia 2008. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Wiedziałem, że ten ustrój się skończy. „Gazeta Wyborcza”, 3 czerwca 2008.
- ↑ Samorząd 1998. kbw.gov.pl. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Aumiller nowym szefem komisji ds. PKN Orlen, Gruszka odwołany. wp.pl, 29 kwietnia 2005. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Janusz Lisak zrezygnował z funkcji szefa klubu UP. wp.pl, 2 kwietnia 2004. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Aumiller poszedł do Leppera. rp.pl, 30 lipca 2005. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Aumiller nowym ministrem budownictwa. wp.pl, 3 listopada 2006. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Prezydent odwołał ministrów LPR i Samoobrony. money.pl, 13 sierpnia 2007. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Tomasz Cylka: SLD przygarnęło Aumillera. „Jedynkę” ma Witkowski. gazeta.pl, 10 sierpnia 2010. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Ludzie PER RP. perrp.pl. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ O Fundacji. fundacjaostoja.com.pl. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ Andrzej Aumiller. Poznańskie Archiwum Historii Mówionej, 2019. [dostęp 2025-03-18].
- ↑ M.P. z 1999 r. nr 23, poz. 338
- ↑ M.P. z 2018 r. poz. 151
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2025-03-18].
Bibliografia
edytuj- Strona sejmowa posła IV kadencji. [dostęp 2025-03-18].
- Andrzej Aumiller w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2025-03-18].
- Marek Rezler: Sylwetki zasłużonych poznaniaków. Biogramy współczesne. W: Wielka Księga Miasta Poznania. Wyd. 1. Poznań: Dom Wydawniczy Koziołki Poznańskie, 1994, s. 758. ISBN 83-901625-0-4.