Andrzej Krzysztof Wróblewski

Ten artykuł dotyczy Andrzeja Wróblewskiego (1935–2012), dziennikarza i publicysty. Zobacz też: inne osoby nazywające się Andrzej Wróblewski.

Andrzej Krzysztof Wróblewski (ur. jako Andrzej Krzysztof Fejgin 2 lipca 1935 w Wilnie, zm. 13 stycznia 2012 w Warszawie[1][2]) – polski dziennikarz i publicysta.

Biografia zawodowaEdytuj

Ukończył studia na Wydziale Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego w 1956 roku[1]. Po dyplomie współpracował z dziennikiem „Sztandar Młodych”[3], rok później nawiązał współpracę z tygodnikiem „Polityka”, w którym spędził większość zawodowego życia[1]. Cenzura często konfiskowała jego teksty, w Czarnej księdze cenzury, opublikowanej za granicą, artykuł A. K. Wróblewskiego jest przytoczony jako jeden z dwóch przykładów wzorcowej konfiskaty tego urzędu[3].

W radiowej Trójce jako jeden z komentatorów brał udział w przeglądzie wydarzeń tygodnia „Peryskop”. Po porozumieniach gdańskich, w 1981 roku, wspólnie z Danielem Passentem przeprowadził pierwszy wywiad z Lechem Wałęsą dla prasy oficjalnej[4].  Po ogłoszeniu stanu wojennego opuścił „Politykę”.

Po wprowadzeniu stanu wojennego na wniosek Jerzego Urbana nie został poddany weryfikacji, jednak wystąpił przeciwko decyzji zespołu redakcyjnego „Polityki”[5] i odszedł z tego tygodnika[6].

W latach 1984–1989 pracował dla miesięcznika „Zarządzanie”, a także był redaktorem naczelnym tygodnika „Gazeta Bankowa”, potem dziennika „Nowa Europa”[3]. Po 1990 prowadził autorski program publicystyczny w I Programie TVP pod nazwą „Kontrapunkt”[7]. W 1996 roku wrócił do „Polityki” na stanowisko komentatora[6].

W 2004 roku, gdy wycofał się z czynnego życia zawodowego i społecznego, został nazwany „legendarną postacią polskiej publicystyki”[8].

Trzykrotnie był stypendystą w Stanach Zjednoczonych: w 1972 roku stypendium Fulbrighta, w 1982 – roczne stypendium Nieman Fellow na Uniwersytecie Harvarda i w 1989 roku półroczne stypendium Woodrowa Wilsona w Waszyngtonie[3].

DorobekEdytuj

Reporterski dorobek Andrzeja K. Wróblewskiego znalazł się także w wydaniach książkowych, m.in.:

  • Niedziela w sobotę – wyd. „Książka i Wiedza” 1964 rok, 
  • Złote ręce – wyd. „Czytelnik”  1966,
  • Na głębsze wody – wyd. „Czytelnik” 1975,
  • Trudno zmienić skórę –  Wydawnictwo Literackie 1978, 
  • Historia parzy w stopy – Młodzieżowa Agencja Wydawnicza 1982,
  • W jaskini lwa – Zarządzanie i Bankowość – 1989,
  • Polska na kółkach wyd. „Iskry” 1989.

Cztery książki napisał wspólnie z żoną Agnieszką Wróblewską:

  • Chłopi-robotnicy – „Ludowa Spółdzielnia Robotnicza” 1962,
  • Wypłata za rozum wyd. „Iskry” – 1965
  • Dyplom w herbie – wyd. „Czytelnik”  1972 
  • Zgoda na wyjazd – wyd. „Iskry” 1989

Był autorem scenariusza do filmu fabularnego Rdza w reżyserii Romana Załuskiego (1981)[9][10] i filmu dokumentalnego – Powiatowy Prometeusz (1968)[11] w realizacji Wincentego Ronisza. W latach 60. i 70. XX w. pisał komentarze do kronik filmowych i filmów dokumentalnych[12].

W 2002 na łamach „Polityki” opublikował tekst „Ołów w butach”[13], w którym opisuje życie człowieka dotkniętego chorobą Parkinsona.

Życie prywatneEdytuj

Ojciec – Andrzej Wróblewski (do 1940 Andrzej Fejgin, urodzony w rodzinie żydowskiej)[14], także dziennikarz, krytyk teatralny. Matka – Wanda Wróblewska (do 1940 Wanda Feyn, także pochodziła z rodziny żydowskiej), reżyser, założyciel i dyrektor Teatru Ziemi Mazowieckiej w Warszawie[15]. Podczas okupacji niemieckiej ukrywali się wraz z mężem Andrzejem pod przybranym nazwiskiem Wróblewscy, będąc w konspiracji pomagali także innym Żydom w ukrywaniu się[16].

Żona Agnieszka i syn Tomasz także są dziennikarzami.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ a b c Nie żyje Andrzej Krzysztof Wróblewski. rp.pl, 2012-01-13. [dostęp 2014-10-05].
  2. ↑ Andrzej Krzysztof Wróblewski (pol.). Filmweb.pl. [dostęp 2014-11-03].
  3. ↑ a b c d Daniel Passent. Wróbel. „Polityka”. 2842, s. 94, 2012-01-18. Warszawa: Polityka Sp. z o.o. S.K.A.. ISSN 0032-3500. 
  4. ↑ Plan rozmowy układamy wspólnie. „Polityka”. 44, 1980-11-01. Warszawa: Polityka Sp. z o.o. S.K.A.. ISSN 0032-3500. 
  5. ↑ G. Majchrzak: Nagroda za zwalczanie „Solidarności”. Rzeczpospolita, 2007-01-03. [dostęp 2014-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu].
  6. ↑ a b Wiesław Władyka: Polityka i jej ludzie. Warszawa: Polityka, 2007. ISBN 978-83-922734-5-5.
  7. ↑ Andrzej Lubowski: Zmarł Andrzej Krzysztof Wróblewski (pol.). wyborcza.pl, 2012-01-13. [dostęp 2014-11-03].
  8. ↑ Kronika klubowa Business Center Club, styczeń 2004 [wersja archiwalna z roku 2008, dostęp 2014-09-04].
  9. ↑ RDZA (pol.). FilmPolski.pl. [dostęp 2014-11-03].
  10. ↑ Rdza (pol.). Filmweb.pl. [dostęp 2014-11-03].
  11. ↑ Powiatowy Prometeusz (pol.). FilmPolski.pl. [dostęp 2014-11-03].
  12. ↑ Andrzej Krzysztof Wróblewski (pol.). FilmPolski.pl. [dostęp 2014-11-03].
  13. ↑ Andrzej Krzysztof Wróblewski. Ołów w butach. „Polityka”. 2842, s. 92–93, 2012-01-18. Warszawa: Polityka. ISSN 0032-3500. 
  14. ↑ A. Wróblewski: Być Żydem, 1993.
  15. ↑ Urodziła się Wanda Wróblewska (pol.). e-teatr.pl. [dostęp 2014-11-03].
  16. ↑ Wanda Wróblewska – Biografia e-teatr.pl.

BibliografiaEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Krzysztof_Wróblewski&oldid=60698845”