Andrzej Liebich

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Andrzej Bronisław Bruno Liebich (ur. 12 sierpnia 1893 w Rytwianach, zm. 8 lutego 1958 w Montrealu) – polski historyk wojskowości, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Andrzej Bronisław Bruno Liebich
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1893
Rytwiany

Data i miejsce śmierci

8 lutego 1958
Montreal

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

17 Wielkopolska Dywizja Piechoty
Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych
32 Pułk Piechoty
Oddział III Sztab Generalny Wojska Polskiego
40 Pułk Piechoty Dzieci Lwowskich

Stanowiska

Attaché wojskowy, dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

Wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Ligi Obrony II Klasy (Estonia) Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia) Srebrna Odznaka Honorowa Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
Tableau słuchaczy IV Doskonalącego Kursu Podoficerów Zawodowych DOK VI zorganizowanego w latach 1938–1939 przy 40 pp. Na tableau m.in. fotografia ppłk dypl. Andrzeja Liebicha

Życiorys edytuj

Andrzej Bronisław Bruno Liebich urodził się 12 sierpnia 1893 roku w Rytwianach, w powiecie sandomierskim ówczesnej guberni radomskiej[1]. Był uczniem Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, następnie studiował prawo na Uniwersytecie Moskiewskim. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, po jej zakończeniu studiował w Szkole Nauk Politycznych w Warszawie.

Od 2 listopada 1923 roku do 15 października 1924 roku był słuchaczem III Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do dowództwa 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko szefa sztabu[2]. 1 grudnia 1924 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 219. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. 14 października 1926 roku został przeniesiony z Inspektoratu Armii Nr 2 do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko oficera sztabu inspektora armii, generała broni Lucjana Żeligowskiego[4]. 31 października 1927 roku otrzymał przeniesienie do 32 pułku piechoty w Modlinie, w którym odbył staż liniowy na stanowisku dowódcy I batalionu[5][6]. 29 stycznia 1929 roku otrzymał przeniesienie do Oddziału III Sztabu Głównego w Warszawie[7][8]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. Z dniem 1 lipca 1931 roku został przeniesiony na stanowisko attaché wojskowego na Łotwie i w Estonii z siedzibą w Rydze[10][11]. Po powrocie do kraju został zastępcą dowódcy 40 pułku piechoty Dzieci Lwowskich we Lwowie. Od 12 stycznia 1937 roku dowodził tym oddziałem. 24 marca 1937 roku został przydzielony do Departamentu Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko zastępcy szefa departamentu. Zarządzeniem ministra spraw wojskowych z 23 grudnia 1937 został mianowany kierownikiem organizacyjnym Legii Akademickich we Lwowie, niezależnie od dotychczasowych funkcji etatowych[12]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13].

W godzinach popołudniowych 10 września 1939 roku w Teremnie objął obowiązki szefa Departamentu Dowodzenia Ogólnego MSWojsk. 18 września 1939 roku przekroczył granicę z Rumunią i zdał broń w miejscowości Storożyniec[14]. 23 września 1939 roku w Tulcea został szefem sztabu generała broni Leona Berbeckiego. Od 11 listopada 1939 roku w Babadag pełnił funkcję delegata Wojska Polskiego Okręgu Internowania Babadag[15]. Następnie przedostał się do Francji, gdzie kierował Biurem Rejestracyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Paryżu, pod koniec kampanii francuskiej kierował ewakuacją wojsk polskich w Wielkiej Brytanii. Od sierpnia 1940 roku do maja 1942 roku był attaché wojskowym w Lizbonie i Madrycie, Następnie kierował Biurem Ogólno Organizacyjnym w Ministerstwie Obrony Narodowej[16]. Po zakończeniu wojny współpracował z Komisją Historyczną Sztabu Generalnego, w 1947 wydał pracę Na obcej ziemi: Polskie Siły Zbrojne 1939–1945. Zmarł 8 lutego 1958 roku na stacji metra w Montrealu, na zawał serca.

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 24 sprostowano imię i datę urodzenia podpułkownika Liebicha z „Andrzej ur. 11 sierpnia 1893 roku” na „Andrzej Bronisław Bruno ur. 12 sierpnia 1893 roku”.
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 110 z 15 października 1924 roku, s. 612.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 354.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 297.
  6. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 48, 177.
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 13.
  8. Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku), Sztab Główny, Drukarnia Sztabu Generalnego, Warszawa 1931, s. 8.
  9. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 24, 424.
  10. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 233.
  11. Piotr Stawecki, Attaché ... s. 110, 120, 132.
  12. Mianowanie kier. i komendanta Legii Ak. we Lwowie. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 2 z 5 stycznia 1938. 
  13. Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 978-83-7188-899-1, s. 10, 433.
  14. Płk dypl. Andrzej Liebich w piśmie z 28 grudnia 1939 roku napisał, że w godzinach wieczornych 17 września 1939 roku był w Kołomyi celem nawiązania łączności z głównym kwatermistrzem, płk. dypl. Józefem Wiatrem, lecz nie wspomniał o powierzeniu mu dowództwa nad obroną Kołomyi. Piotr Stawecki, Attaché ..., s. 133 podał, że płk dypl. Andrzej Liebich od 1 do 14 września 1939 roku pełnił służbę w Sztabie Naczelnego Wodza, a od 18 września 1939 roku był dowódcą obrony Kołomyi.
  15. Mjr dypl. piech. Józef Michał Perzyński, Rejestracja faktów i spostrzeżeń dotyczących przygotowań do działań wojennych, spisana 18 stycznia 1940 roku w Paryżu, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.11b, s. 83.
  16. Piotr Stawecki, Attaché ..., s. 135.
  17. M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za zasługi, położone dla armji Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie opieki nad żołnierzem i nad inwalidami”.
  19. a b Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11 listopada 1936. 
  20. Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 19
  21. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 5, 19 marca 1937. 

Bibliografia edytuj

  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Andrzej Liebich, Pismo do attaché wojskowego przy Ambasadzie RP w Bukareszcie sporządzone 28 grudnia 1939 roku w Babadag, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.11b.
  • Zbigniew Wawer, Liebich Andrzej [w:] Słownik historyków polskich, red. M. Prosińska-Jackl, Warszawa 1994, s. 300.
  • Piotr Stawecki, Attaché wojskowi Drugiej Rzeczypospolitej, Przegląd Historyczno-Wojskowy Nr 2 (202) z 2004, s. 107–138.
  • Jerzy Władysław Więckowski, Z Rytwian do estońskiego Tallina. Pułkownik dyplomowany Andrzej Bronisław Bruno Liebich, „Powiat Staszowski” Pismo Zarządu i Rady Powiatu Staszowskiego nr 50, Staszów marzec 2013, ISSN 1641-8212.