Wikipedia

Andrzej Majewski (pułkownik)

Oficer, pilot Wojska Polskiego

Andrzej Majewski (ur. 11 sierpnia 1931 w Dęblinie, zm. 27 października 2017 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany pilot Wojska Polskiego.

Andrzej Majewski
Ilustracja
Pułkownik Andrzej Majewski
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

11 sierpnia 1931
Dęblin

Przebieg służby
Lata służby

od 1951 do 1989

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Siły Powietrzne RP

Jednostki

8. eskadra wyszkolenia podstawowego, Biała Podlaska, Krzewica
3. szkolna eskadra szturmowa w Mińsku Mazowieckim i Dęblinie
4. szkolna eskadra szturmowa w Radzyniu Podlaskim
2. eskadra szkolno-bojowa 58 lpsz-boj, Dęblin
23 lotnicza eskadra szkolna w Dęblinie
47 szkolny pułk śmigłowców w Modlinie
47 szkolny pułk śmigłowców w Nowym Mieście n/Pilicą
Komenda WOSL w Dęblinie
2. Szkoła Lotnicza Lotnictwa Libijskiego w Martubie
Generalna Dyrekcja Lotnictwa Cywilnego przy Ministerstwie Komunikacji

Stanowiska

podchorąży – uczeń pilot
instruktor pilot szturmowy
instruktor pilot myśliwski
nawigator eskadry myśliwskiej
dowódca „zespołu dowodzenia lotami”
dowódca 20 dywizjonu dowodzenia lotami w 58 lotniczym pułku szkolno-bojowym
dowódca pułku
starszy inspektor bezpieczeństwa lotów
szef pilotów
naczelnik wydziału bezpieczeństwa lotniczego

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Lata dziecięce Andrzej Majewski spędził w Warszawie i Lwowie. Był synem Tadeusza Majewskiego, który pracował przy budowie i rozbudowie lotniska dla „Szkoły Orląt” w Dęblinie. W roku 1944 przeżył Powstanie Warszawskie, potem trafił do obozu segregacyjnego. W roku 1946 został przyjęty do prywatnego gimnazjum mechanicznego, a 15 czerwca 1949 r. rozpoczął praktyczne szkolenie w Szkole Szybowcowej w Rzadkowie, gdzie komendantem był por. pil. Marian Czura. W grudniu 1949 r., Komenda Główna Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” skierowała go do Centralnej Szkoły Instruktorów Szybowcowych. W lipcu 1950 r. Andrzej Majewski zdobył Srebrną Odznakę Szybowcową F.A.I z numerem 337, a 12 października tego samego roku, skończył kurs wyszkolenia spadochronowego w Ośrodku Ligi Lotniczej w Nowym Targu. Całość szkolenia w CSIS ukończył egzaminami państwowymi na licencję instruktora szybowcowego i zostaje skierowany do Aeroklubu Białostockiego na stanowisko instruktora szybowcowego[1].

1 września 1951 r., ochotniczo wstępuje do Oficerskiej Szkoły Lotniczej Nr 4 w Dęblinie, gdzie kończył kurs pilotażu na szturmowych samolotach IŁ-2 oraz IŁ-10. Podchorąży Andrzej Majewski wykonał na nich 210 lotów w czasie 46 godzin i 7 minut. „Szkołę Orląt” ukończył 29 listopada 1953 r. jako prymus. Otrzymał tytuł pilota lotnictwa szturmowego i został powołany do wojskowej służby zawodowej w korpusie osobowym oficerów dowódców w stopniu podporucznika i pozostał w OSL-4 jako pilot instruktor w 3. szkolnej eskadrze szturmowej w Mińsku Mazowieckim[2].

3 grudnia 1955 r. Andrzej Majewski został awansowany na stopień porucznika i przeniesiony do 4. szkolnej eskadry szturmowej w Radzyniu Podlaskim. Tutaj wszedł w skład 1. klucza lotniczego dowodzonego przez pilota i dowódcę, kpt. pil. Jerzego Radwańskiego. W połowie 1956 r. został wysłany do Oficerskiej Szkoły Lotniczej nr 5 w Radomiu, w celu przeszkolenia się w pilotowaniu myśliwskich samolotów odrzutowych typu MiG-15. Po przeszkoleniu otrzymał uprawnienia instruktorskie[3].

W styczniu 1957 roku, jako dowódca klucza lotniczego, szkolił 20 pilotów sportowych z eksperymentalnej „Grupy 100”, których w ciągu jednego roku należało wyszkolić na „myśliwców”. Eksperyment ten udał się, lecz powtarzany nie był. W listopadzie tego samego roku objął stanowisko nawigatora 2. eskadry szkolno-bojowej 58. lotniczego pułku szkolno-bojowego, którą dowodził kpt. pil. Tytus Krawczyc. W marcu 1960 r. został dowódcą zespołu dowodzenia lotami w 58. lotniczym pułku szkolno-bojowym[4].

Dnia 26 czerwca 1965 r. skończył z wyróżnieniem KDO (Kurs Doskonalenia Oficerów) w Centrum Szkolenia Lotniczego w Modlinie i dnia 4 października został mianowany majorem[5].

Od roku 1972 dowodzi 23.lotniczą eskadrą szkolną w Dęblinie, gdzie osobiście szkolił pilotów, kierował lotami oraz studiował zaocznie w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Dnia 12 października 1974 r. został awansowany na stopień podpułkownika. W kwietniu 1975 r. został wyróżniony przez dowódcę Wojsk Lotniczych, gen. dyw. pil. Henryka Michałowskiego, złotą odznaką „Wzorowego Dowódcy”, a 13 września tego roku, ten sam generał wyróżnił ppłk. Majewskiego białą bronią – Lotniczym Kordzikiem nr. 17778[5].

Dnia 10 lipca 1976 r. płk. Majewski ukończył wyższe studia na kierunku lotnictwa operacyjnego w Akademii Sztabu Generalnego WP i uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W tym samym miesiącu objął dowodzenie 47. szkolnym pułkiem śmigłowców w Modlinie, z którym dokonał dwóch pełnych przebazowań w 1977 r. do Krzewicy i na stały pobyt do Nowego Miasta nad Pilicą[6][7].

W dniu 1 kwietnia 1980 r. został starszym inspektorem bezpieczeństwa lotów Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. W r. 1985 został szefem pilotów w 2. Szkole Lotniczej Lotnictwa Libijskiego w Martubie, a w marcu 1986 r. został przeniesiony na stanowisko naczelnika wydziału bezpieczeństwa lotniczego w generalnej Dyrekcji Lotnictwa Cywilnego przy Ministerstwie Komunikacji, ale już w lipcu 1987 r. wrócił do pracy w WOSL w Dęblinie[8].

Pułkownik Andrzej Majewski latał i szkolił na 18 typach samolotów i śmigłowców. Wykonał 12703 loty w czasie 5141 godzin i 38 minut. W dowód uznania za wzorową i długoletnią służbę w powietrzu, Dowódca Wojsk Lotniczych gen. gryg. pil. Henryk Michałowski wyróżnił płk. pil. Andrzeja Majewskiego w dniu 23 sierpnia 1974 r. „Statuetką Ikar” po raz drugi. W stan spoczynku odszedł 2 września 1989 roku. Był pilotem I klasy[9].

Pułkownik Majewski jest członkiem Oddziału Dęblińskiego Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego Rzeczypospolitej Polskiej. Interesuje się przeszłością i przyszłością naszego lotnictwa[10][11][12]. Od 14 kwietnia 1955 r. żonaty z Eugenią Kisiel. Mają córkę Dorotę.

W roku 2013 ukazała się książka „Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956” autorstwa płk. Andrzeja Majewskiego, oddająca hołd pilotom szturmowym i ich rodzinom, jak również eskadrom szkolno-bojowym w dęblińskiej „Szkole Orląt”.

Klub lotników „Loteczka” we Wrocławiu docenił wybitne osiągnięcia płk. dypl. pil. Andrzeja Majewskiego oraz zaangażowanie w Lotnictwie Polskim przyznając wysokie wyróżnienie klubu: statuetkę Złota Lotka, której wręczenie wraz z zasadzeniem własnego Dębu Chwały w alei ludzi przestworzy odbyło się 23 maja 2015 roku w Orlim Gnieździe[13].

Rozkazem Ministra Obrony Narodowej Tomasza Siemoniaka Nr 16/Pers.DK z dnia 21.08. 2015r. otrzymał tytuł: „ZASŁUŻONY PILOT WOJSKOWY" i ma prawo do noszenia odznaki Nr 0238.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Andrzej Majewski,Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 366, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  2. ↑ Andrzej Majewski,Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 371, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  3. ↑ Andrzej Majewski,Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 373-374, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  4. ↑ Andrzej Majewski,Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 375, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  5. ↑ a b Andrzej Majewski,Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 376, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  6. ↑ Andrzej Majewski,Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 377, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  7. ↑ 47. Pułk Lotnictwa Łącznikowo-Sanitarnego.
  8. ↑ Andrzej Majewski,Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 377-379, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  9. ↑ Andrzej Majewski,Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 379, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  10. ↑ Andrzej Majewski,Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 380, Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  11. ↑ Stowarzyszenie Seniorów Lotnictwa Polskiego, Pomniki. sslw.poznan.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-02)]..
  12. ↑ Dęblin, odznaczenia dla wojskowych emerytów. deblin.cal.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-02)]..
  13. ↑ WSOSP - Złota Lotka 2015. [dostęp 2015-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-25)].

Bibliografia edytuj

  • Andrzej Majewski, Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 366-380. Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ISBN 978-83-64424-01-4.
  • Bartnikowski, B. (1976). Zielone skrzydła. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, s. 127, 181
  • Bartnikowski, B. (1976). Teraz leć sam. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza RSW Prasa – Książka – Ruch, s. 8, 9.
  • Celek, J. (red.) (1979). Wyższa Oficerska Szkoła Lotnicza im. Jana Krasickiego. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, s. 298, 383, 384, 402, ISBN 83-11-06169-6.
  • Kmiecik, T. (2001). Polskie lotnictwo wojskowe 1945-1962. Organizacja, szkolenie i problemy kadrowe. Pruszków: Agencja Wydawnicza ULMAK, s. 220, ISBN 83-87226-29-7.
  • Nowotnik, M. (2007). Ile startów tyle lądowań. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, s. 49, 50, 51,52,96,160, zdjęcia nr 1,7,8.
  • Ragus, M. (2000). Dzieje 47. Szkolnego Pułku Śmigłowców – wspomnienia weteranów. Nowe Miasto n/Pilicą: Wydanie własne, s. 36, 37, 64, 66, 104, 107, 117, 137, 183, 184, 185, 194, 198, 200, 202.
  • Zabrodzki, L. (2003). Spowiedź doczesna lotnika. Poznań: Redakcja Czasopism WLOP
  • Zieliński, J. (red.) (2001). Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000. Poznań: Redakcja Czasopism WLOP, s. 377-378. ISBN 83-909008-6-6.
  • Pamięci lotników wojskowych 1945-2003, Józef Zieliński (red.), Warszawa: Stowarzyszenie Wspierania Amatorskiej Twórczości w Wojskach Lotniczych i Obrony Powietrznej przy współpracy Domu Wydawniczego Bellona, 2003, s. 250, ISBN 83-11-09730-5, OCLC 749153803.
  • 70 lat „Szkoły Orląt”, Biuletyn Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych nr 3/97, Dęblin
  • Ziółkowski, J., Marciniuk, A. (2001). Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych, 75 lat Dęblińskiej Szkoły Orląt. Toruń-Dęblin: Adam Marszałek, ISBN 83-7174-711-X.
  • Majewski, A. (1984). Nadzwyczajny informator bezpieczeństwa lotów. Wypadki lotnicze zaistniałe w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w latach 1947-1983, spowodowane niezdyscyplinowaniem personelu latającego. Dęblin: Wydawnictwo Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej
  • Majewski, A. (2002). Kilka refleksji na temat książki Józefa Zielińskiego „Dowódcy Pułków Lotnictwa Polskiego 1921-2000”, Przegląd WLOP 10/2002, s. 83-90
  • Majewski, A. (2004). Jak, kto i kiedy wprowadził myśliwskie samoloty odrzutowe MIG-15 do szkolenia podchorążych w dęblińskiej „Szkole Orląt”?, Zeszyty Naukowe. Dodatek do nr 1/2004. Materiały z seminarium 06.11.2003, s. 89-104.
  • Majewski, A. (2005). Wprowadzenie samolotów odrzutowych MIG-15 do szkolenia w OSL-4 Dęblin. (cz. 1), Lotnictwo nr 10/05, s. 48-53.
  • Majewski, A. (2005). Wprowadzenie samolotów odrzutowych MIG-15 do szkolenia w OSL-4 Dęblin.(cz. 2), Lotnictwo nr 11/05, s. 60-62.
  • Majewski, A. Pietrzak, H. (2007). 50-ty jubileusz eksperymentalnej grupy 100 1957-2007. Warszawa: Zespół Wydawniczy Sił Powietrznych
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Majewski_(pułkownik)&oldid=70855610”