Andrzej Pawlak (żołnierz)
Andrzej Jan Pawlak (ur. 15 października 1895 w Dobrzelinie, zm. 18 sierpnia 1967 w Cieszynie) – żołnierz armii rosyjskiej i starszy wachmistrz Wojska Polskiego. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
 starszy wachmistrz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 października 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 sierpnia 1967 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
instruktor PW |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Walentego i Marianny z Woźniaków[1]. Absolwent szkoły powszechnej. Od 1915 zmobilizowany do armii rosyjskiej. Od 1917 w szeregach I Korpusu Polskiego w Rosji przydzielony do 1 szwadronu 3 pułku ułanów. Po rozwiązaniu I Korpusu brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Następnie od listopada 1918 w odrodzonym Wojsku Polskim ponownie w szeregach 3 pułku ułanów.
Szczególnie odznaczył się w walce pod Noricą, gdzie „wraz z kilkom ułanami zdobył karabin maszynowy, wybijając obsługę”[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po zakończeniu wojny pozostał w macierzystym pułku jako żołnierz zawodowy. Od 1932 w stopniu starszego wachmistrza. Przeniesiony do 23 Dywizji Piechoty w 1938, na stanowisko instruktora PW[1].
Walczył w kampanii wrześniowej, a po jej zakończeniu został aresztowany i wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski. Zmarł w Cieszynie, został pochowany na cmentarzu w Szopienicach[1].
Życie prywatne edytuj
Żonaty z Heleną Mazajtys. Mieli dzieci: Halinę (ur. 1924), Janinę (ur. 1933) i Antoniego (ur. 1935)[1]
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5040[1][2]
- Krzyż Walecznych[1]
- Medal Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[3]
- Brązowy Krzyż Zasługi[1]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 160.
- ↑ Dobrzyński 1929 ↓, s. 47.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.
Bibliografia edytuj
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Bohdan Dobrzyński: Zarys historii wojennej 3-go Pułku Ułanów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920.