Ankara (1904)

turecki torpedowiec

Ankara – turecki torpedowiec z początku XX wieku, jedna z siedmiu zbudowanych we Włoszech jednostek typu Antalya. Okręt został zwodowany w 1904 roku w stoczni Ansaldo w Genui, a w skład marynarki Imperium Osmańskiego wszedł w grudniu 1906 roku. Torpedowiec wziął udział w wojnie włosko-tureckiej, podczas której został 24 lutego 1912 roku samozatopiony w bitwie pod Bejrutem podczas ostrzału przez włoskie krążowniki.

Ankara
Ilustracja
Siostrzany torpedowiec „Draç” w Stambule w 1910 roku
Klasa

torpedowiec

Typ

Antalya

Historia
Stocznia

Ansaldo, Genua

Położenie stępki

kwiecień 1904

Wodowanie

1904

 Imperium Osmańskie
Wejście do służby

grudzień 1906

Zatopiony

samozatopiony 24 lutego 1912

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

normalna: 165 ton

Długość

całkowita: 51 metrów
między pionami: 50,5 metra

Szerokość

5,7 metra

Zanurzenie

1,4 metra

Napęd
2 maszyny parowe o łącznej mocy 2700 KM
2 kotły, 2 śruby
Prędkość

26 węzłów

Uzbrojenie
2 działka kal. 37 mm (2 x I)
4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe

2 × 450 mm (2 x I)

Załoga

30

Projekt i budowa edytuj

Siedem torpedowców typu Antalya zostało zamówionych przez Turcję we Włoszech w 1904 roku[1]. Jednostki były niemal identyczne jak okręty typu Akhisar, różniąc się siłownią o większej mocy[1].

„Ankara” zbudowana została w stoczni Ansaldo w Genui (numer stoczniowy 136)[1][2]. Stępkę okrętu położono w kwietniu 1904 roku i w tym samym roku został zwodowany[2][3]. W 1905 roku przeprowadzono próby morskie, zaś 29 listopada 1906 roku torpedowiec został odebrany przez zamawiającego w Genui[2].

Dane taktyczno-techniczne edytuj

Okręt był torpedowcem z kadłubem wykonanym ze stali, podzielonym na dziewięć przedziałów wodoszczelnych[1][2]. Długość całkowita wynosiła 51 metrów (50,5 metra między pionami) szerokość 5,7 metra i zanurzenie 1,4 metra[1][2]. Wyporność normalna wynosiła 165 ton[1][2]. Jednostka napędzana była przez dwie pionowe, trzycylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania Ansaldo o łącznej mocy 2700 KM, do których parę dostarczały dwa kotły wodnorurkowe (także produkcji Ansaldo)[2][3]. Prędkość maksymalna napędzanego dwoma śrubami okrętu wynosiła 26 węzłów[1][2]. Okręt zabierał zapas 60 ton węgla[1][3].

Na uzbrojenie artyleryjskie jednostki składały się dwa pojedyncze działka kalibru 37 mm QF L/20 Hotchkiss z zapasem 250 nabojów[2][3]. Broń torpedową stanowiły zamontowane na pokładzie (z przodu i tyłu sterówki dwie pojedyncze obracalne wyrzutnie kal. 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped[2][3].

Załoga okrętu składała się z 4 oficerów i 26 podoficerów i marynarzy[2][3][a].

Służba edytuj

 
Zatopiona „Ankara” w Bejrucie w 1912 roku

„Ankara” została wcielona w skład marynarki wojennej Imperium Osmańskiego w grudniu 1906 roku w Stambule[2][3]. 24 lutego 1912 roku, podczas wojny włosko-tureckiej, pod Bejrut podeszły okręty włoskiego 4. dywizjonu krążowników („Giuseppe Garibaldi”, „Francesco Ferruccio” i „Varese”), żądając wydania przybywających w porcie osmańskich okrętów: okrętu pancernegoAvnillah” oraz torpedowca „Ankara”[4][5]. Wobec odmowy spełnienia żądań przez gubernatora wywiązała się bitwa, podczas której „Giuseppe Garibaldi” i „Francesco Ferruccio” (osłaniane od strony morza przez „Varese”) rozpoczęły ostrzał osmańskich jednostek[4][5]. „Avnillah” został zatopiony ogniem artylerii i torpedą przez „Giuseppe Garibaldiego”, zaś „Ankara” została samozatopiona w porcie przez własną załogę, jednak tonący okręt był do końca ostrzeliwany przez „Francesco Ferruccio”[5][6].

Uwagi edytuj

  1. Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 392 podaje, że załoga okrętu liczyła 20 osób.

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj