Wikipedia

Anne Sofie von Otter

szwedzka mezzosopranistka
(Przekierowano z Anne-Sofie von Otter)

Anne Sofie von Otter (ur. 9 maja 1955 w Sztokholmie, Szwecja) – szwedzka śpiewaczka operowa (mezzosopran), nie stroniąca także od repertuaru rockowego, jazzowego i popowego (wspólne albumy z: Elvisem Costello, Bradem Mehldauem i Bennym Anderssonem). Zrobiła jedną z najbardziej udanych karier w muzyce poważnej. Jej wizytówką artystyczną są albumy CD: Songs – Lieder z pieśniami Edvarda Griega z 1993 roku i Douce France, kompilacja popularnych pieśni francuskich, za którą w 2015 roku otrzymała nagrodę Grammy w kategorii: Best Classical Vocal Solo[1].

Anne Sofie von Otter
Ilustracja
Anne Sofie von Otter (2011)
Data i miejsce urodzenia

9 maja 1955
Sztokholm, Szwecja

Typ głosu

mezzosopran

Gatunki

opera

Zawód

solistka operowa

Aktywność

od 1983 do dziś

Wydawnictwo

DGG

Odznaczenia
Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Biografia i kariera artystyczna edytuj

Ojciec Anne Sofie von Otter był szwedzkim dyplomatą, który z powodów zawodowych mieszkał wraz z rodziną w Bonn, Londynie i Sztokholmie. Anne Sofie mieszkając w kilku krajach poznała płynnie miejscowe języki[2]. Studiowała sztukę wokalną w rodzinnym mieście, a następnie w Guildhall School of Music and Drama w Londynie pod kierunkiem Very Rózsy[3]. W interpretacji pieśni jej pedagogami byli Erik Werba i Geoffrey Penwill Parsons[2].

W 1980 roku nawiązała współpracę z pianistą Bengtem Forsbergiem[4], z którym dała liczne recitale wokalne[5].

W 1983 roku podpisała kontrakt z Theater Basel w Bazylei. Występowała w nim do 1985 roku, debiutując w roli Alciny w operze Orlando Paladino Josepha Haydna. Wystąpiła również w kilku rolach męskich napisanych na mezzosopran, w tym: Cherubina w Weselu Figara Wolfganga Amadeusa Mozarta, Jasia w Jasiu i Małgosi Engelberta Humperdincka i Orfeusza w Orfeuszu i Eurydyce Christopha Willibalda Glucka[2].

W dniach od 28 lutego do 2 marca 1983 roku nagrała w sztokholmskim kościele niemieckim utwory Georga Friedricha Händla, Claudia Monteverdiego i Georga Philippa Telemanna, które zostały w tym samym roku wydane pod szyldem szwedzkiej wytwórni Proprius na jej debiutanckim albumie Händel, Monteverdi, Telemann[6].

W 1984 roku zadebiutowała na Aix-en-Provence Festival w roli Ramiro w Rzekomej ogrodniczce Mozarta. Inne jej role „męskie” z tego okresu to między innymi: Oktawian w Kawalerze srebrnej róży i Kompozytor w Ariadnie na Naksos Richarda Straussa oraz tytułowa rola w Tankredzie Gioacchina Rossiniego[2].

Rola Oktawiana przyniosła jej renomę. Nagrała ją z Bernardem Haitinkiem dla EMI oraz wystąpiła z nią na deskach wielu teatrów operowych, takich jak: Royal Opera House w Londynie, Opéra Bastille w Paryżu oraz teatrów w Sztokholmie, Wiedniu, Monachium, Metropolitan Opera oraz w Japonii z Carlosem Kleiberem[5].

W 1988 roku zadebiutowała w Metropolitan Opera rolą Cherubino[5].

Występowała w wielu operach z XVIII wieku. Śpiewała na deskach największych teatrów operowych, takich jak: Royal Opera House (Covent Garden), Teatro alla Scala oraz teatry operowe w Berlinie, Monachium, Rzymie i innych[2].

Do najbardziej znanych przedstawień operowych z jej udziałem należą: Alcesta Christopha Willibalda Glucka pod dyrekcją Johna Eliota Gardinera, Ariodante, Juliusz Cezar Georga Friedricha Händla (rola Sekstusa), Łaskawość Tytusa Wolfganga Amadeusa Mozarta (rola Sesto), Koronacja Poppei Claudia Monteverdiego[5], Iphigénie en Aulide Christopha Willibalda Glucka (rola Clytemnestre), Carmen Georges’a Bizeta (rola tytułowa), Trojanie Hectora Berlioza (rola Didon), Opowieści Hoffmanna Jacques’a Offenbacha (rola Nicklausse), Tristan i Izolda (rola Brangien) i Zmierzch bogów Richarda Wagnera (rola Waltraute), Capriccio Richarda Straussa (rola Clairon), Peleas i Melisanda Claude’a Debussy’ego (rola Melisandy), Godzina hiszpańska Maurice’a Ravela (rola Concepcion), Lulu Albana Berga (rola Hrabiny Geschwitz), Zamek Sinobrodego Béli Bartóka (rola Judyty) i The Rake’s Progress Igora Strawinskiego (rola Baba the Turk)[3].

Zaśpiewała w wielu utworach wokalnych Bacha, takich jak: Wielka msza h-moll (BWV 232) pod dyrekcją Claudia Abbado, Alana Gilberta, Helmutha Rillinga i George’a Soltiego, Pasja według św. Mateusza (BWV 244) pod dyrekcją Claudia Abbado, Daniela Hardinga, George’a Soltiego i Johna E. Gardinera; z tym ostatnim nagrała też Oratorium na Boże Narodzenie (BWV 248)[5].

W 1995 roku zyskała status nadwornej śpiewaczki (szw. Hovsångerska), nadawany przez króla Szwecji jako wyraz uznania dla tych artystów, którzy przyczynili się do ugruntowania pozycji szwedzkiej sztuki wokalnej na arenie międzynarodowej[7].

Współpraca z innymi artystami edytuj

Wspólnie z Elvisem Costello nagrała album For the Stars, wydany w kwietniu 2001 roku przez Deutsche Grammophon[8].

W sierpniu 2006 roku wydała pod szyldem Deutsche Grammophon album I let the Music Speak, nagrany we współpracy z Bennym Anderssonem, zawierający 12 wybranych przebojów zespołu ABBA; w nagraniu wzięli udział najlepsi skandynawscy muzycy folkowi i jazzowi; album był wyrazem wieloletniej pasji von Otter do muzyki zespołu ABBA i Benny’ego Anderssona[9].

W 2010 roku nawiązała współpracę z wytwórnią Naïve nagrywając dla niej wspólnie z jazzowym pianistą Bradem Mehldauem album Love Songs, wydany 26 października tego samego roku[10].

Nagrody edytuj

 
Anne Sofie von Otter na Grammisgalan w Sztokholmie (20 lutego 2013)

W 2012 zdobyła szwedzką nagrodę Grammis w kategorii: muzyka klasyczna[11]. Zdobyła też 4 nagrody Grammy (w tym 1 indywidualnie, 2 w duecie i 1 z zespołem)[12]:

Rok Kategoria Album Uwagi
2014 Best Classical Solo Vocal Douce France Anne Sofie Von Otter
2003 Best Classical Vocal Performance Schubert: Lieder With Orchestra Anne Sofie von Otter & Thomas Quasthoff
1999 Best Opera Recording Stravinsky: The Rake’s Progress Anne Sofie von Otter, Bryn Terfel, Deborah York & Ian Bostridge (artyści), John Eliot Gardiner (dyrygent), Nicholas Parker (producent)
1999 Best Classical Vocal Performance Mahler: Des Knaben Wunderhorn Anne Sofie von Otter & Thomas Quasthoff

Odznaczenia edytuj

Życie rodzinne edytuj

Jest żoną aktora i reżysera teatralnego, Benny’ego Fredrikssona, z którym ma dwóch synów, Hjalmara i Fabiana[14].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Anne Midgette w: The Washington Post: Anne Sofie von Otter set to perform in D.C. in November. washingtonpost.com. [dostęp 2015-12-21]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e Joseph Stevenson w: AllMusic: Anne Sofie von Otter. Biography by Joseph Stevenson. allmusic.com. [dostęp 2015-12-21]. (ang.).
  3. ↑ a b Royal Opera House: Anne Sofie von Otter. roh.org.uk. [dostęp 2015-12-21]. (ang.).
  4. ↑ Naxos: Voices of Our Time: Anne Sofie von Otter. www.naxos.com. [dostęp 2015-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-08)]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e Bach Cantatas Website: Anne Sofie von Otter (Mezzo-soprano). bach-cantatas.com. [dostęp 2015-12-21]. (ang.).
  6. ↑ Discogs: Anne Sofie Von Otter – Händel, Monteverdi, Telemann. discogs.com. [dostęp 2015-12-23]. (ang.).
  7. ↑ World Public Library: Hovsångare. gutenberg.us. [dostęp 2015-12-21]. (ang.).
  8. ↑ Deutsche Grammophon: Von Otter meets Costello for the Stars. deutschegrammophon.com. [dostęp 2015-12-23]. (ang.).
  9. ↑ Deutsche Grammophon: Anne Sofie von Otter. I let the Music Speak. deutschegrammophon.com. [dostęp 2015-12-23]. (ang.).
  10. ↑ ArkivMusic: Love Songs / Anne Sofie Von Otter, Brad Mehldau. arkivmusic.com. [dostęp 2018-11-23]. (ang.).
  11. ↑ Aftonbladet: Här är årets vinnare på Grammisgalan. aftonbladet.se. [dostęp 2015-12-23]. (szw.).
  12. ↑ Grammy: Winners: Anne Sofie von Otter. grammy.com. [dostęp 2015-12-23]. (ang.).
  13. ↑ Fransk medalj till svensk sopran. svd.se, 2011-10-20. [dostęp 2020-02-11]. (szw.).
  14. ↑ Sue Fox w: The Independent: Home thoughts from abroad: Anne Sofie von Otter is in increasing demand as both mezzo and mother. washingtonpost.com. [dostęp 2015-12-21]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anne_Sofie_von_Otter&oldid=71140313”