Anthony Pettis

amerykański zawodnik MMA

Anthony Pettis (ur. 27 stycznia 1987 w Milwaukee) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) wagi lekkiej i piórkowej, mistrz World Extreme Cagefighting (2010) i Ultimate Fighting Championship (2013−2015) w wadze lekkiej.

Anthony Pettis
Ilustracja
Pettis w 2016
Pełne imię i nazwisko

Anthony Paul Pettis

Pseudonim

Showtime

Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1987
Milwaukee

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Wzrost

177 cm

Masa ciała

70 kg

Styl walki

brazylijskie jiu-jitsu taekwondo

Trenowany przez

Duke Roufus

Debiut

2007

Federacja

PFL

Kategoria wagowa

lekka (2007–2016, 2017–2018, 2020, 2021–obecnie)
piórkowa (2016)
półśrednia (2008, 2019–2020)

Klub

Roufusport

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

38

Zwycięstwa

25

Przez nokauty

11

Przez poddania

8

Przez decyzje

6

Porażki

13

  1. Bilans walk aktualny na 25 czerwca 2022.

Życiorys edytuj

Urodził się w meksykańsko-puertorykańskiej rodzinie. Ma dwóch braci, starszego Raya i młodszego Sergio (od 2011 roku również zawodowo walczy w MMA). Jego dziadek zmienił nazwisko rodzinne z Peres na Pettis z powodu dyskryminacji która spotykała jego rodzinę. Uczęszczał do rzymskokatolickiej Szkoły Wyższej Dominikanów[1][2].

Kariera MMA edytuj

Wczesna kariera edytuj

W mieszanych sztukach walki zadebiutował w styczniu 2007 roku na gali Gladiators Fighting Series – Super Brawl. Pokonał wtedy innego debiutanta Toma Erspamera przez techniczny nokaut już w 24 sekundzie pojedynku[3]. Przez następne dwa lata był związany z organizacją Gladiators Fighting Series dla której stoczył jeszcze siedem walk – wszystkie zwycięskie, sześć razy wygrywał przed czasem, a raz przez decyzję sędziów zdobywając przy tym tytuł mistrzowski tejże organizacji i broniąc go raz[3].

WEC edytuj

Na przełomie 2008/2009 roku podpisał kontrakt z czołową amerykańską organizacją MMA – World Extreme Cagefighting. Swój pierwszy pojedynek w WEC stoczył 7 czerwca 2009 roku na gali WEC 41 poddając Mike’a Campbella duszeniem trójkątnym[3]. Drugi pojedynek stoczył pod koniec roku 19 grudnia przeciw pochodzącemu z Polski Bartowi Palaszewskiemu na gali WEC 45. Po trzech rundach wyrównanego pojedynku sędziowie niejednogłośnie orzekli zwycięstwo Polaka[3]. To była pierwsza zawodowa porażka Pettisa w MMA. Kolejny pojedynek w WEC stoczył trzy miesiące później 6 marca 2010 roku na WEC 47. Znokautował wtedy wysokim kopnięciem i ciosami w parterze już w 1. rundzie Danny’ego Castillo[3]. Za to zwycięstwo otrzymał bonus finansowy za nokaut wieczoru w wysokości 10,000$[3].

Po szybkim zwycięstwie nad Castillo kolejną walkę stoczył miesiąc później na kolejnej gali – WEC 48, a jego rywalem był Alex Karalexis. Pettis wygrał wtedy poddając Karalexisa duszeniem trójkątnym[3]. 18 sierpnia 2010 roku wystąpił na jubileuszowej 50. gali World Extreme Cagefighting. Przeciwnikiem jego był Shane Roller. Na 9 sekund przed końcem 3. rundy i całego pojedynku Pettis poddał Rollera duszeniem trójkątnym[3]. Za wygraną z Rollerem otrzymał bonus finansowy za poddanie wieczoru w wys. 10,000$[3]. Po serii zwycięstw otrzymał możliwość stoczenia walki o pas mistrzowski wagi lekkiej który był w posiadaniu Bena Hendersona. Do walki doszło 16 grudnia 2010 roku na gali WEC 53. Mistrzowski pojedynek trwał cały dystans pięciu rund w czasie których przeważał Pettis punktując akcjami bokserskimi i kopnięciami, a pod koniec 5. rundy w spektakularny sposób odbił się nogą od klatki trafiając kopnięciem Hendersona w głowę. Po gongu kończącym pojedynek sędziowie jednomyślnie ogłosili zwycięstwo Pettisa oraz nowego mistrza wagi lekkiej[3]. Za tę walkę obaj zostali wynagrodzeni bonusem finansowym za „walkę wieczoru” w wys. 10,000$[3].

UFC edytuj

Na początku 2011 roku World Extreme Cagefighting zostało wchłonięte przez Ultimate Fighting Championship. Wszyscy zawodnicy mający ważne kontrakty z WEC zostali przeniesieni do UFC, a mistrzowie dywizji koguciej i piórkowej zostali automatycznie mistrzami UFC w tych kategoriach. Pettis został zmuszony do zmumifikowania swojego pasa mistrzowskiego wagi lekkiej, gdyż UFC posiadało już mistrza w tej kategorii wagowej. Swój pierwszy pojedynek po fuzji WEC/UFC stoczył 4 czerwca 2011 roku na gali The Ultimate Fighter 13 Finale. Przeciwnikiem Pettisa był Clay Guida. Po trzech rundach pojedynku sędziowie orzekli zwycięstwo Guidy[3]. Po przegranym debiucie w UFC stoczył zwycięski pojedynek z Jeremym Stephensem na gali UFC 136. Pettis wygrał wtedy przez niejednogłośną decyzję sędziów[3]. Kolejny pojedynek w UFC został zaplanowany na 26 lutego 2012 roku na gali UFC 144 która ma się odbyć w Saitamie. Pettis został zestawiony z Joe Lauzonem którego znokautował w niespełna półtorej minuty wysokim kopnięciem na głowę oraz ciosami pięściami[3]. Na UFC on Fox 6 w Chicago stoczył zwycięski pojedynek z Donaldem Cerrone, pokonując go przez nokaut(kopnięcie na tułów) w 2:35 minucie pierwszej rundy. Wcześniej Pettis wykonywał wiele widowiskowych akcji, takich jak odbicie się nogą od klatki i cios kolanem. Po tej walce poprosił szefa UFC Dana White’a o to, aby mógł zawalczyć o pas mistrzowski z mistrzem kategorii piórkowej Jose Aldo – ostatecznie White zgodził się na to. Do mistrzowskiego pojedynku który miał się odbyć 3 sierpnia 2013 roku na gali w Rio de Janeiro nie doszło z powodu kontuzji Pettisa[3]. Po krótkim czasie Pettis zasugerował, że mógłby stoczyć walkę w swojej wadze (70 kg) z mistrzem Benem Hendersonem którego w przeszłości pokonał. Po czasie matchmaker wspólnie z włodarzami UFC przychylili się do jego prośby i zestawili go z Hendersonem. Starcie miało miejsce 31 sierpnia w Milwaukee na gali numer 164. Pojedynek nie wyglądał tak jak ich pierwsza walka z 2010 roku, Henderson nie chcąc dopuścić Pettisa do kontrolowania pojedynku w stójce starał się klinczować pod siatką oraz sprowadzać do parteru, ale każdą próbę obalenia pretendent wybraniał. W jednej z akcji Pettis zaatakował kopnięciami na korpus. Pod koniec 1. rundy Pettis zaatakował ekwilibrystycznym obrotowym kopnięciem którym chybił i został sprowadzony na ziemię przez Bensona. Będąc w parterze pretendent założył dźwignię prostą na łokieć obrońcy tytułu który nie będąc już w stanie uciec z niej werbalnie poddał pojedynek tracąc tym samym pas mistrzowski na rzecz Pettisa[3].

14 marca 2015 stracił pas mistrza na rzecz Brazylijczyka Rafaela dos Anjosa przegrywając z nim na punkty[4].

Po stracie mistrzostwa, dwukrotnie schodził z oktagonu UFC pokonany, najpierw ulegając niejednogłośnie na punkty Eddiemu Alvarezowi[3], następnie Edsonowi Barbozie również na punkty[3]. Po serii porażek postanowił zejść do kategorii piórkowej (-66 kg). 27 sierpnia 2016, w debiucie w nowej wadze pokonał Charlesa Oliveirę przez poddanie (duszenie gilotynowe)[3]. 10 grudnia 2016 na UFC 206, miał stanąć do walki o tymczasowe mistrzostwo wagi piórkowej z Hawajczykiem Maxem Hollowayem, lecz w przeddzień gali, podczas oficjalnego ważenia, nie udało mu się wypełnić wymaganego limitu wagowego co skutkowało odebraniem mu części wynagrodzenia oraz szansy na zdobycie tymczasowego pasa. Ostatecznie walkę z Hawajczykiem przegrał przez TKO w 3. rundzie[5].

Po przegranej z Hollowayem, wrócił do wagi wyżej, tocząc 8 lipca 2017 zwycięski pojedynek z Jimem Millerem, którego pokonał jednogłośnie na punkty[3]. 11 listopada 2017 zmierzył się z Dustin Poirier, przegrywając z nim wskutek kontuzji żeber przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie[3]. 7 lipca 2018 pokonał Michaela Chiesę przez poddanie[3], natomiast 6 października 2018 przegrał TKO wskutek kontuzji ręki z Tonym Fergusonem[6].

PFL edytuj

Zaledwie dzień po ogłoszeniu, że będzie testował wolną agencję, Pettis ogłosił 23 grudnia 2020 r., że podpisał kontrakt na wiele walk z Professional Fighters League i będzie startował jako zawodnik wagi lekkiej w sezonie 2021[7].

Zadebiutował w PFL przeciwko Clayowi Collardowi 23 kwietnia 2021 na PFL 1[8]. Przegrał walkę przez jednogłośną decyzję[9].

W następnej walce w tej organizacji miał zmierzyć się z Alexandrem Martinezem na PFL 4 10 czerwca 2021, wycofał się z powodu choroby[10]. Martinez zmierzył się z Natanem Schulte. Przeciwnik Schulte, Raush Manfio, zmierzył się z Pettisem na PFL 6 w dniu 25 czerwca 2021 r[11]. Pettis przegrał bliską walkę przez niejednogłośną decyzję[12].

Na gali PFL 3 odniósł swoją pierwszą wygraną w klatce organizacji PFL. Poddał w pierwszej rundzie pojedynku Mylesa Price’a na gali w Texasie[13].

Życie prywatne edytuj

Wraz z partnerami biznesowymi Duke Roufus i Scott Joffe, jest właścicielem Akademii Roufusport MMA i Showtime Sports Bar w Milwaukee.

Pettis wraz z Jonem Jonesem, Urijah Faberem, Josephem Benavidezem, Markiem Muñozem, Chadem Mendesem i Scottem Jorgensenem wystąpili w reklamie Form Athletics (obecnie należącej do K-Swiss)[14].

2 grudnia 2013 otrzymał certyfikat osiągnięć od Gubernatora Wisconsin, Scotta Walkera[15].

30 czerwca 2014 roku ogłoszono, że podpisał umowę sponsorską z Reebok[16].

Jesienią 2014 roku został wybrany na pierwszego mistrza UFC, który pojawił się na okładce pudełka Wheaties General Mills[17]. Pudełko pojawiło się w sklepach na początku 2015 roku, wtedy kiedy stracił już swój pas na rzecz dos Anjosa[18].

Wraz ze swoją partnerką mają córkę o imieniu Itzcali Sol Pettis, która urodziła się w czerwcu 2021 r.

Kariera telewizyjna edytuj

Pettis pojawił się w 4 odcinku World of Jenks, gdzie dokumentalista Andrew Jenks mieszkał z Pettisem przez tydzień przed jego walką z Dannym Castillo na WEC 47. Odcinek dał wgląd w przygotowania do walki Pettisa, a także dał wgląd w jego życie rodzinne[19].

Osiągnięcia edytuj

Mieszane sztuki walki edytuj

Lista walk w MMA edytuj

Wynik Bilans Przeciwnik Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Przegrana 25-14   Steven Ray (24-10) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 PFL 7: 2022 Playoffs 5.08.2022   Nowy Jork Półfinały turnieju PFL 2022 w wadze lekkiej
Przegrana 25-13   Steven Ray (23-10) Poddanie (Modified Body Lock) 2 3:57 PFL 2022 #5: Regular Season 24.06.2022   Atlanta Playoffy sezonu regularnego PFL 2022
Wygrana 25-12   Myles Price (11-7) Poddanie (duszenie trójkątne nogami) 1 4:17 PFL 2022 #3: Regular Season 6.05.2022   Arlington Playoffy sezonu regularnego PFL 2022
Przegrana 24-12   Raush Manfio (12-3) Decyzja (niejednogłośna) 3 5:00 PFL 2021 #6: Regular Season 10.06.2021   Atlantic City Co-Main Event
Przegrana 24-11   Clay Collard (18-8) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 PFL 2021 #1: Regular Season 23.04.2021   Atlantic City Powrót do wagi lekkiej, Main Event
Wygrana 24-10   Alex Morono (18-6) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC Fight Night: Thompson vs. Neal 19.12.2020   Las Vegas
Wygrana 23-10   Donald Cerrone (36-14) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 249 09.05.2020   Jacksonville
Przegrana 22-10   Carlos Diego Ferreira (16-2) Poddanie (duszenie zza pleców) 2 1:46 UFC 246 18.01.2020   Las Vegas Pojedynek w wadze lekkiej
Przegrana 22-9   Nate Diaz (19-11) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 241 17.08.2019   Los Angeles Co-Main Event
Wygrana 22-8   Stephen Thompson (14-3-1) KO (ciosy) 2 4:55 UFC on ESPN+ 6: Thompson vs. Pettis 23.03.2019   Nashville Powrót do wagi półśredniej, Bonus za występ wieczoru, Main Event
Przegrana 21-8   Tony Ferguson (23-3) TKO (kontuzja ręki) 2 5:00 UFC 229 06.10.2018   Las Vegas Bonus za walkę wieczoru, Co-Main Event
Wygrana 21-7   Michael Chiesa (13-3) Poddanie (dźwignia na rękę) 2 0:52 UFC 226 07.07.2018   Las Vegas Limit umowny do 74,4 kg, Chiesa nie wykonał wagi, Bonus za występ wieczoru
Przegrana 20-7   Dustin Poirier (21-5) TKO (kontuzja żeber) 3 2:08 UFC Fight Night: Poirier vs. Pettis 11.11.2017   Norfolk Bonus za walkę wieczoru, Main Event
Wygrana 20-6   Jim Miller (28-9) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 213 08.07.2017   Las Vegas Powrót do wagi lekkiej
Przegrana 19-6   Max Holloway (16-3) TKO (ciosy pięściami) 3 4:50 UFC 206 10.12.2016   Toronto Pojedynek o tymczasowy pas mistrzowski UFC wagi piórkowej, Petis nie wykonał wagi i nie mógł zdobyć tytułu, Main Event
Wygrana 19-5   Charles Oliveira (21-5) Poddanie (duszenie gilotynowe) 3 1:49 UFC on Fox 21: Maia vs. Condit 27.08.2016   Vancouver Debiut w wadze piórkowej, Co-Main Event
Przegrana 18-5   Edson Barboza (16-4) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 197 23.04.2016   Las Vegas
Przegrana 18-4   Eddie Alvarez (26-4) Decyzja (niejednogłośna) 3 5:00 UFC Fight Night 81 18.01.2016   Boston Co-Main Event
Przegrana 18-3   Rafael dos Anjos (23-7) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC 185 14.03.2015   Dallas Stracił pas mistrzowski UFC w wadze lekkiej, Main Event
Wygrana 18-2   Gilbert Melendez (22-3) Poddanie (duszenie gilotynowe) 2 1:53 UFC 181 06.12.2014   Las Vegas Obronił pas mistrzowski UFC w wadze lekkiej, Bonus za występ wieczoru, Co-Main Event
Wygrana 17-2   Benson Henderson (19-2) Poddanie (dźwignia na staw łokciowy) 1 4:31 UFC 164 31.08.2013   Milwaukee Zdobył pas mistrzowski UFC w wadze lekkiej, Bonus za poddanie wieczoru, Main Event
Wygrana 16-2   Donald Cerrone (19-4) KO (kopnięcie w korpus) 1 2:35 UFC on Fox 6 – Johnson vs. Dodson 26.01.2013   Chicago Bonus za nokaut wieczoru
Wygrana 15-2   Joe Lauzon (21-6) KO (wysokie kopnięcie na głowę i ciosy pięściami) 1 1:21 UFC 144 26.02.2012   Saitama Bonus za nokaut wieczoru
Wygrana 14-2   Jeremy Stephens (20-6) Decyzja sędziowska (niejednogłośna) 3 5:00 UFC 136 08.10.2011   Houston Debiut w UFC
Przegrana 13-2   Clay Guida (28-11) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 The Ultimate Fighter 13 Finale 04.06.2011   Las Vegas
Wygrana 13-1   Benson Henderson (12-1) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 WEC 53 16.12.2010   Glendale Zdobył pas mistrzowski WEC w wadze lekkiej, Bonus za walkę wieczoru, Main Event
Wygrana 12-1   Shane Roller (8-2) Poddanie (duszenie trójkątne) 3 4:51 WEC 50 18.08.2010   Las Vegas Bonus za poddanie wieczoru, Co-Main Event
Wygrana 11-1   Alex Karalexis (10-4) Poddanie (duszenie trójkątne) 2 1:35 WEC 48 24.04.2010   Sacramento
Wygrana 10-1   Danny Castillo (8-2) KO (wysokie kopnięcie i ciosy pięściami) 1 2:27 WEC 47 06.03.2010   Columbus Bonus za nokaut wieczoru
Przegrana 9-1   Bart Palaszewski (32-13) Decyzja (niejednogłośna) 3 5:00 WEC 45 19.12.2009   Las Vegas
Wygrana 9-0   Mike Campbell (6-1) Poddanie (duszenie trójkątne) 1 1:49 WEC 41 07.06.2009   Sacramento Debiut w WEC, Powrót do wagi lekkiej
Wygrana 8-0   Gabe Walbridge (8-9) TKO (ciosy pięściami) 1 0:56 GFS: Season’s Beatings 13.12.2008   Milwaukee Debiut w wadze półśredniej
Wygrana 7-0   Jay Ellis (9-23) Poddanie (ciosy pięściami) 1 1:12 GFS 55 04.10.2008   Milwaukee Obronił pas mistrzowski GFS w wadze lekkiej
Wygrana 6-0   Sherron Leggett (16-4) Decyzja (niejednogłośna) 3 5:00 GFS: Fight Club 21.06.2008   Milwaukee Zdobył pas mistrzowski GFS w wadze lekkiej
Wygrana 5-0   Mike Lambrecht (6-5) KO (wysokie kopnięcie) 1 1:49 GFS: Knockout Kings 29.03.2008   Milwaukee
Wygrana 4-0   George Barrazza (0-0) TKO (ciosy pięściami) 1 4:31 GFS: The Warriors 16.02.2008   Wisconsin
Wygrana 3-0   Michael Skinner (1-6-1) Poddanie (ciosy pięściami) 1 0:36 GFS: Seasons Beatings 01.12.2007   Milwaukee
Wygrana 2-0   Lonny Amdahl (0-0) Poddanie (kontuzja) 1 0:12 GFS: Rumble in the Cage 17.08.2007   Green Bay
Wygrana 1-0   Tom Erspamer (0-0) KO (ciosy pięścią) 1 0:24 GFS: Super Brawl 27.01.2007   Wisconsin Debiut w zawodowym MMA

Przypisy edytuj

  1. Gary D’Amato, Fighting chance: Pettis finds MMA stage despite obstacles [online], jsonline.com, 5 czerwca 2009 [dostęp 2017-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
  2. Danny Acosta, 5 Minutes With Anthony Pettis [online], styczeń 2011 [dostęp 2017-11-12] [zarchiwizowane z adresu 2013-01-23] (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Statystyki i rekord MMA na tapology.com [online], tapology.com [dostęp 2017-11-12] (ang.).
  4. Brian Knapp, Rafael dos Anjos Ousts Anthony Pettis, Captures Lightweight Crown in UFC 185 Headliner [online], sherdog.com, 14 marca 2015 (ang.).
  5. K. Witek, Wyniki UFC 206: Holloway tymczasowym mistrzem wagi piórkowej [online], mmanews.pl, 10 grudnia 2016 [zarchiwizowane z adresu 2018-02-08] (pol.).
  6. Krzysztof Kordys, WALKA ROKU! Tony Ferguson wygrywa z Pettisem po niesamowitej wojnie w oktagonie! [online], mmarocks.pl, 7 października 2018 [dostęp 2018-10-07] (pol.).
  7. Anthony Pettis Agrees To Join Professional Fighters League [online], MMA News, 23 grudnia 2020 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
  8. Anthony Pettis vs. Clay Collard to headline PFL 2021 season opener [online], MMA Junkie, 23 lutego 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
  9. Jay Anderson, PFL 1 Results: Clay Collard's Boxing All the Difference in Win Over Anthony Pettis [online], Cageside Press, 23 kwietnia 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
  10. Anthony Pettis to headline 2021 PFL 4 as lightweights, featherweights get second fights [online], MMA Junkie, 13 maja 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
  11. Anthony Pettis passa mal e é retirado de card do PFL 4; Natan Schulte o substitui [online], www.uol.com.br [dostęp 2021-12-14] (port. braz.).
  12. Jay Anderson, PFL 6: Anthony Pettis Out of Playoffs, Upset by Raush Manfio [online], Cageside Press, 26 czerwca 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
  13. Bartłomiej Zubkiewicz, Anthony Pettis wraca na zwycięską ścieżkę, błyskawiczna wygrana na PFL 3 (WIDEO) | MMAROCKS [online], MMA Rocks!, 7 maja 2022 [dostęp 2022-05-07] (pol.).
  14. Video: Form Athletics 2011 Commercial | HEAVY [online], web.archive.org, 31 maja 2011 [dostęp 2021-12-14] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-31].
  15. UFC Champ Anthony Pettis Receives Certificate of Achievement From Wisconsin Governor | MMAWeekly.com [online], 2 grudnia 2013 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
  16. Shaun Al-Shatti, Anthony Pettis inks sponsorship deal with Reebok [online], MMA Fighting, 30 czerwca 2014 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
  17. UFC champ Anthony Pettis to get Wheaties box cover [online], sports.yahoo.com [dostęp 2021-12-14] (ang.).
  18. Jesse Holland, Pettis Wins Box Cover Following Wheaties Fan Vote [online], MMAmania.com, 2 września 2014 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
  19. World of Jenks [online].

Linki zewnętrzne edytuj