Anthracotheriidae – wymarła rodzina ssaków z rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla) spokrewnionych z dzisiejszymi hipopotamowatymi.

Anthracotheriidae
Leidy, 1869[1]
Ilustracja
Anthracotherium magnum i Elomeryx
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

świniokształtne

Rodzina

Anthracotheriidae

Typ nomenklatoryczny

Anthracotherium G. Cuvier, 1822

Podrodziny i Rodzaje

3 podrodziny i 41 rodzajów – zobacz opis w tekście

Ewolucja edytuj

Najstarszy rodzaj, Elomeryx, pojawił się w środkowym Eocenie w Azji. Rodzina rozwinęła się w Eurazji i Afryce, w oligocenie kilka gatunków pojawiło się w Ameryce Północnej, podczas gdy w Europie i Afryce wymarły one już w miocenie, prawdopodobnie na skutek zmian klimatu albo też konkurencji z właściwymi hipooptamowatymi. Najmłodszy rodzaj, Merycopotamus, istniał w Azji do późnego pliocenu.

Opis i pożywienie edytuj

Stworzenia te przypominały chude hipopotamy z proporcjonalnie małą, wąską głową. Posiadały czteropalczaste lub pięciopalczaste szerokie stopy przystosowane do poruszania się po błocie. Dysponowały pełnym zestawem zębów. Niektóre gatunki rozwinęły przystosowania do grzebania w mule w poszukiwaniu korzeni czy roślin wodnych[2].

Pokrewieństwo edytuj

Nowoczesne badania obejmujące sekwencjonowanie DNA sugerują, że ci bliscy krewni hipopotamów[3], są niedaleko spokrewnieni także z waleniami[4][5], aczkolwiek pierwsi przedstawiciele Anthracotheriidae pojawili się w zapisie kopalnym w znacznie później, niż prawalenie przerzuciły się na wodny tryb życia.

Podział systematyczny edytuj

Do rodziny Anthracotheriidae należały następujące podrodziny i rodzaje[6][7][8]:

Opisano również rodzaje nie przypisane do żadnej z podrodzin[8]:

Uwagi edytuj

  1. Typ nomenklatoryczny: Bothriodon Aymard, 1845.
  2. Typ nomenklatoryczny: Microbunodon Depéret, 1908 (= Choeromeryx Pomel, 1848).
  3. Typ nomenklatoryczny: Morotochoerus Pickford, 1998.

Przypisy edytuj

  1. J.M. Leidy. The extinct mammalian fauna of Dakota and Nebraska,nincluding an account of some allied forms from other localities, together with a synopsis of the mammalian remains of North America. „Journal of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. Second series. 7, s. 389, 1869. (ang.). 
  2. The Marshall Illustrated Encyclopedia of Dinosaurs and Prehistoric Animals. Palmer, D.(editor). London: Marshall Editions, 1999, s. 268. ISBN 1-84028-152-9.
  3. Jean-Renaud Boisserie, Fabrice Lihoreau and Michel Brunet. The position of Hippopotamidae within Cetartiodactyla. „Proceedings of the National Academy of Sciences”. 102 (5), s. 1537–1541, February 2005. DOI: 10.1073/pnas.0409518102. [dostęp 2007-06-09]. 
  4. Gatesy, J.. More DNA support for a Cetacea/Hippopotamidae clade: the blood-clotting protein gene gamma-fibrinogen. „Molecular Biology and Evolution”. 14. s. 537–543. PMID: 9159931. 
  5. Ursing,B.M., U. Arnason. Analyses of mitochondrial genomes strongly support a hippopotamus-whale clade. „Proceedings of the Royal Society”. 265 (1412), s. 2251, 1998. DOI: 10.1098/rspb.1998.0567. 
  6. Anthracotheriidae. W: B. Kron, D.G., Manning, E.: Evolution of Tertiary mammals of North America. Janis, C.M.; Scott, K.M.; and Jacobs, L.L. (eds.). Cambridge: Cambridge University Press, 1998, s. 381–388. ISBN 0-521-35519-2.
  7. Fabrice Lihoreau, Jean-Renaud Boisserie i inni. Anthracothere dental anatomy reveals a late Miocene Chado-Libyan bioprovince. „Proceedings of the National Academy of Sciences”, 24 maja 2006. 
  8. a b J.S. Zijlstra: Anthracotheriidae. Hesperomys project. [dostęp 2022-07-31]. (ang.).
  9. W.B. Scott. The mammalian fauna of the White River Oligocene: Part IV. Artiodactyla. „Transactions of the American Philosophical Society”. Nw series. 28 (4), s. 443, 1940. DOI: 10.2307/1005504. (ang.). 
  10. F. Lihoreau & S. Ducrocq: Anthracotheriidae: systematics and evolution. W: D.R. Prothero & S.E. Foss: The Evolution of Artiodactyls. Baltimore: The Johns Hopkins University Pres, 2007, s. 89–105. ISBN 978-0-8018-8735-2. (ang.).
  11. M. Pickford. Morotochoerus from Uganda (17.5 Ma) and Kenyapotamus from Kenya (13-11 Ma): implications for hippopotamid origins. „Estudios Geológicos”. 67 (2), s. 525, 2012. DOI: 10.3989/egeol.40393.205. (ang.).