Antonín Pich
Antonín Pich (ur. 25 lutego 1795 w Hořičkach, zm. 23 marca 1865 tamże) – czeski znachor i zielarz. Znany specjalista od złamań kości, który wyleczył wielu pacjentów z Czech, Austrii, Śląska oraz Saksonii. Wprowadził również szereg nowych, bardzo skutecznych, maści leczniczych[1]. Ich przepisy oraz skład chemiczny jednak nie zachowały się do naszych czasów.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Odznaczenia | |
| Austriacki Złoty Krzyż Zasługi (1853) | |
Życiorys edytuj
Antonín Pich urodził się 25 lutego 1795 w rodzinie znachorskiej w miejscowości Hořičky. Pierwszym znachorem w rodzinie był Jakub Pich, który został przeszkolony przez miejscowego znachora w Čáslavkach i już w 1718 r. leczył złamania oraz urazy rąk i stóp. Jego śladami szli syn Václav (zmarł 23 grudnia 1811) i wnuk Martin (zmarł w 1806 r.). Cała trójka, za zasługi została wynagrodzona tym, że rodzina Pichów w 1807 r. została zwolniona z obowiązku przechowywania wojska na posiadłości rodzinnej.
.JPG)
Najbardziej wyróżnił się jednak dopiero Antonín Pich, syn Martina Picha. Wykształcił się w chirurgii pod kierunkiem chirurga wiejskiego, szczególnie w dziedzinie osteologii. W 1812 r. otrzymał licencję na leczenie złamań i ran[2]. Wkrótce rozpoczął praktykę leczniczą.
28 kwietnia 1825 r.[3] przez Gremium Uzdrowicieli zostało mu przyznane zaświadczenie w Hradcu Králové. Wkrótce stał się bardzo znanym uzdrowicielem, nie tylko w Austro-Węgrzech, ale także za granicą (Francja, Niemcy). Znany jest przypadek paryskiej bankierki Heleny Porges[4], która została poddana siedmioletniemu nieudanemu leczeniu przez 22 najwybitniejszych lekarzy w Paryżu, Wiedniu oraz Berlinie i dopiero w Hořičkach została uzdrowiona. Do jego pacjentów należał też czeski pisarz i dramaturg Václav Kliment Klicpera (1855).
Antonín Pich, który podczas swej ponad 52-letniej praktyki uzdrowił więcej niż dwadzieścia tysięcy chorych, został uhonorowany 8 maja 1853 r. Złotym Krzyżem Zasługi[5], przez samego cesarza Austrii Franciszka Józefa I. Zmarł 23 marca 1865 w swoim rodzinnym mieście. Zgromadził fortunę wartą tysiące złotych, ale nie pozostawił syna[6]. Jego praktykę leczniczą miał objąć wnuk Bohumil Rada, jednak nie ukończył studiów, i tak ośrodek zdrowia Pichów w końcu przejął Kašpar Rosa (1884). Leczeniem zajmowała się również wdowa Barbora Pichová i po oficjalnym zakazie prowadziła interes pod nadzorem A. Kordiny z Czeskiej Skalicy, a następnie Kašpara Rosy.
Przypisy edytuj
- ↑ Czasopismo Rodinná kronika. Obrázkové listy nedělní k zábavě a poučení, nr 25, Praga 17 września 1864.
- ↑ Gazeta Národní politika, 5 września 1895.
- ↑ Gazeta Národní listy, 26 września 1928.
- ↑ František Ladislav Rieger – Jakub Malý, Slovník naučný. Díl šestý. P – Quousque tandem, Praga 1867.
- ↑ Gazeta Národní listy, 5 lipca 1900.
- ↑ Jakub Malý, Stručný všeobecný slovník věcný. Malý slovník naučný. Díl V. [N-Q], Praga 1880.
Bibliografia edytuj
- Vilém Weiss, Dějiny chirurgie v Čechách. K stoletému jubileu c.k. všeobecné nemocnice a otevření chirurgického pavillonu: historická studie, Praga 1891
- František Vlastimil Kodym, Z domova i z ciziny, obrázky z cest, České Budějovice 1893
- Václav Šrám, Okres Česko-skalický. Nástin historický, Praga 1882