Wikipedia

Antoni Loster

oficer Wojska Polskiego

Antoni Władysław Loster (ur. 13 czerwca 1867, zm. ?) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz katolicki, społeczny i polityczny, publicysta.

Antoni Loster
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data urodzenia

13 czerwca 1867

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Gniezno

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Życiorys edytuj

Antoni Władysław Loster urodził się 13 czerwca 1867. W dniach 21–28 czerwca 1887 zdał egzamin dojrzałości w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie[1][2].

Został oficerem c. i k. Armii. W maju 1894 został awansowany do stopnia porucznika artylerii[3][4]. Na początku XX wieku pełnił stanowisko sekretarza Ambasady Austro-Węgier w Petersburgu[5]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1903 roku. W 1914 roku był urlopowany, a jego oddziałem macierzystym był Pułk Haubic Polowych Nr 11[6].

Uczestniczył w I wojnie światowej. Na stopień majora awansował ze starszeństwem z 1 listopada 1914 roku. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917 roku. Pozostawał wówczas w stanie armii, grupa I, i był przydzielony do jednej z komend obwodowych[7][8][9][10].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich z 23 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podpułkownika jako oficer byłej armii austro-węgierskiej i przeniesiony do rezerwy WP z dnia 1 listopada 1918[11]. 6 czerwca 1921 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Gniezno na stanowisko komendanta z równoczesnym wcieleniem do 12 Pułku Artylerii Polowej[12][13].

Z dniem 1 listopada 1921 został przeniesiony w stan spoczynku[14]. Mieszkał w Gnieźnie[15][16][17]. Współpracował z gnieźnieńskim Towarzystwem Wiedzy Wojskowej, gdzie wygłaszał odczyt w 1925[18]. Został wiceprezesem założonego 3 listopada 1921 Towarzystwa Byłych Wojaków w Gnieźnie[19][20]. W 1934 jako pułkownik artylerii był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VII jako oficer w dyspozycji dowódcy OK VII i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto[21].

Był aktywnym działaczem na niwie katolickiej. Publikował – na tematy zarówno katolickie jak i gospodarczo-ekonomiczne – publikował na łamach „Postępu”[22][23][24][25], „Myśli Narodowej”[26][27], „Orędownika Wrzesińskiego”[28], „Przewodnika Katolickiego”[29], wygłaszał także odczyty w Polskim Radio[30]. Był prezesem Ligi Katolickiej przy parafii pw. Świętej Trójcy w Gnieźnie[31][32]. Był członkiem zarządu głównego Lig Katolickich Parafialnych Archidiecezji Gnieźnieńskiej i Poznańskiej[33]. W latach 20. był członkiem rady związkowej Caritas w Poznaniu[34], a w latach 30. członkiem zarządu Instytutu „Caritas” w Poznaniu[35]. Został członkiem komitetu wykonawczego IX Zjazdu Katolickiego w Zbąszyniu 23–24 czerwca 1928[36], zasiadł w komitecie honorowym X Zjazdu Katolickiego w Gnieźnie, zaplanowanego na 8 września 1929[37], był członkiem komitetu wykonawczego IX Zjazdu Katolickiego w Zbąszyniu 20 czerwca 1931[38]. Na przełomie lat 20./30. był prezesem Rady Wyższej (Gnieźnieńsko-Poznańskiej) Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Poznaniu oraz członkiem zamiejscowym rady wyższej w Warszawie, a ponadto prezesem Rad Miejscowych i Rady Centralnej w Poznaniu[39][40][41][42][43][44][45][46][47][48][49][50][51][52][53]. W tym charakterze w sierpniu 1938 założył męskie Towarzystwo Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo we Wrześni, stanowiące organ Akcji Katolickiej[54][55].

Był także aktywistą politycznym. 23 lutego 1922 został wybrany prezesem gnieźnieńskiego koła Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy[56][57]. Był także członkiem rady wojewódzkiej Chrześcijańskiej Demokracji[58].

W latach 30. zamieszkiwał przy ul. Romana Szymańskiego 6[59].

Podczas pobytu w Petersburgu zaprzyjaźnił się z siostrą zakonną Urszulą Ledóchowską, dzięki czemu później wsparł wstąpienie do Zgromadzenia Urszulanek Serca Jezusa Konającego swojej bratanicy Jadwidze Marii Loster (1909–2003)[5].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 147 z 1 lipca 1887. 
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrektora C. K. IV Gimnazyum we Lwowie za rok szkolny 1887. Lwów: 1887, s. 126.
  3. ↑ Awans w armii. „Gazeta Narodowa”, s. 2, Nr 100 z 2 maja 1894. 
  4. ↑ Awans majowy. „Głos Narodu”, s. 3, Nr 106 z 12 maja 1894. 
  5. ↑ a b S. Paulina Aniela Jaskulanka: Loster Jadwiga Maria, s. M. Magdalena od Najśw. Krwi Chrystusa,. urszulanki.pl. [dostęp 2017-05-24].
  6. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 751, 844.
  7. ↑ Kronika. Mianowania w c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 44 z 24 lutego 1917. 
  8. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 951.
  9. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 1270.
  10. ↑ a b c d e f Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1593.
  11. ↑ 402. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 290, Nr 11 z 1 lutego 1919. 
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 18 czerwca 1921 roku, s. 1061.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 27 sierpnia 1921 roku, s. 1329.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 23 listopada 1921 roku, s. 1524.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1579.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1408.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 885.
  18. ↑ Z T-wa Wiedzy Wojskowej. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 2, Nr 58 z 12 marca 1925. 
  19. ↑ Odezwa!. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 3, Nr 279 z 3 grudnia 1921. 
  20. ↑ Towarz. byłych wojaków w Gnieźnie. „Postęp”, s. 2, Nr 262 z 6 grudnia 1921. 
  21. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 341, 993.
  22. ↑ Antoni Loster. Jakie należy zastosować środki, aby zwalczyć rosnącą drożyznę i wprowadzić Polskę na drogę rozwoju. „Postęp”, s. 1, Nr 203 z 27 września 1921. 
  23. ↑ Antoni Loster. Reforma ustawy o ochronie lokatorów. „Postęp”, s. 2, Nr 129 z 10 czerwca 1922. 
  24. ↑ Antoni Loster. Wobec reformy skarbu i waluty. „Postęp”, s. 1, Nr 32 z 8 lutego 1924. 
  25. ↑ Antoni Loster. Ankieta „Postępu”. „Postęp”, s. 3, Nr 211 z 12 września 1924. 
  26. ↑ Antoni Loster. Istotni winowajcy spadku marki polskiej. „Myśl Narodowa”, s. 9-10, Nr 27 z 7 lipca 1923. 
  27. ↑ Z wydawnictw („Myśl Narodowa” – Wymowa cyfr). „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 3, Nr 187 z 21 sierpnia 1923. 
  28. ↑ Antoni Loster. Waloryzacja a waluta. „Orędownik Wrzesiński”, s. 1, Nr 2 z 3 stycznia 1924. 
  29. ↑ Antoni Loster. Apostolstwo pracy. „Przewodnik Katolicki”, s. 10, Nr 48 z 30 listopada 1924. 
  30. ↑ Radio-Programy. „Goniec Wielkopolski”, s. 3, Nr 83 z 10 kwietnia 1929. 
  31. ↑ Liga Katolicka par. św. Trójcy. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 3, Nr 48 z 27 lutego 1925. 
  32. ↑ Podziękowanie. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 3, Nr 53 z 5 marca 1925. 
  33. ↑ X. Walne zebranie delegatów Lig Katolickich Parafialnych archidiecezyj Gnieźnieńskiej i Poznańskiej. „Pochodnia Ligi Katolickiej”. 3, s. 28, 31, 1929. 
  34. ↑ Dzieje naszego ruchu w roku 1927. „Przewodnik Miłosierdzia”. 4, s. 77, 1928. 
  35. ↑ Nowy zarząd „Caritas'u”. „Nowy Kurjer”, s. 10, Nr 152 z 3 lipca 1936. 
  36. ↑ IX. Zjazd Katolicki w Gostyniu. „Nowy Kurjer”, s. 6, Nr 143 z 23 czerwca 1928. 
  37. ↑ X. Zjazd Katolicki. „Gazeta Polska”, s. 1, Nr 194 z 24 sierpnia 1929. 
  38. ↑ X Zjazd Katolicki w Zbąszyniu. „Nowy Kurjer”, s. 7, Nr 131 z 10 czerwca 1931. 
  39. ↑ Rady Wyższej Tow. św. Wincentego à Paulo w Poznaniu. „Przewodnik Miłosierdzia”. 3, s. 70, 1929. 
  40. ↑ Z działalności Towarzystwa św. Wincentego a Paulo. „Nowy Kurjer”, s. 10, Nr 291 z 17 grudnia 1930. 
  41. ↑ Antoni Loster. Okólnik Rady Wyższej Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Poznaniu. „Ruch Charytatywny”. 9, s. 253–255, 1930. 
  42. ↑ Antoni Loster. Wczoraj, dziś i jutro Konferencyj Wielkopolskich. „Ruch Charytatywny”. 7–8, s. 211–213, 1931. 
  43. ↑ Walne zebranie Towarzystwa św. Wincentego a Paulo. „Nowy Kurjer”, s. 11, Nr 98 z 29 kwietnia 1931. 
  44. ↑ Roczne walne zebranie Towarzystwa św. Wincentego a Paulo. „Nowy Kurjer”, s. 7, Nr 281 z 4 grudnia 1931. 
  45. ↑ Wiadomości ogólne. „Gazeta Polska”, s. 3, Nr 294 z 20 grudnia 1932. 
  46. ↑ Sprawozdania i recenzje. „Pro Christo”. 2, s. 126, 1933. 
  47. ↑ Towarzystwo św. Wincentego a Paulo. „Orędownik”, s. 6, Nr 276 z 30 listopada 1933. 
  48. ↑ Tow. św. Wincentego a Paulo. „Orędownik”, s. 7, Nr 282 z 7 grudnia 1933. 
  49. ↑ Ze świata katolickiego. „Pielgrzym–Krzyż”, s. 419, Nr 53 z 31 grudnia 1933. 
  50. ↑ Kronika miejscowa. „Orędownik”, s. 6, Nr 41 z 21 lutego 1934. 
  51. ↑ Pod egidą św. Wincentego à Paulo. „Kurier Warszawski”, s. 7, Nr 9 z 9 stycznia 1937. 
  52. ↑ Towarzystwo św. Wincentego à Paulo w Poznaniu na terenie Archidiecezji Gnieźnieńskiej i Poznańskiej w roku 1935/36. „Ruch Charytatywny”. 1, s. 24, 1937. 
  53. ↑ Piotr Kurlenda. Z działalności charytatywnej kościoła katolickiego na Pomorzu Nadwiślańskim w czasach II Rzeczypospolitej. „Słupskie Studia Historyczne”. 9, s. 62, 2001. 
  54. ↑ Z życia towarzystw. „Orędownik Wrzesiński”, s. 4, Nr 53 z 7 maja 1938. 
  55. ↑ Odezwa!. „Orędownik Wrzesiński”, s. 3, Nr 99 z 30 sierpnia 1938. 
  56. ↑ Wiadomości potoczne. Kronika miejscowa. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 2, Nr 47 z 26 lutego 1922. 
  57. ↑ Antoni Loster. Z życia stronnictwa. Gniezno. „Siła”, s. 3, Nr 9 z 2 marca 1922. 
  58. ↑ Wieczory dyskusyjne. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”, s. 2, Nr 281 z 11 grudnia 1923. 
  59. ↑ Do tego samego adresu był przypisany wówczas Towarzystwo św. Tomasza i Akwinu, oddział dla archidiecezji poznańskiej (p. A. Losterowa). Por. Spis Właścicieli Kont Czekowych w Pocztowej Kasie Oszczędności według stanu z dnia 30 września 1934 r.. Warszawa: 1934, s. 438. 454.
  60. ↑ M.P. z 1939 r. nr 131, poz. 307 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  61. ↑ Z Instytutu „Caritas” w Poznaniu. Kronika. Złoty Krzyż Zasługi. „Ruch Charytatywny”. 5, s. 157, 1 lipca 1939. 

Bibliografia edytuj

  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914.
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916.
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917.
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Loster&oldid=71894609”