Antoni Sielicki
Antoni Sielicki (ur. 8 czerwca?/20 czerwca 1894 w Brześciu Litewskim, zm. 21 marca 1921 w Toruniu) – porucznik pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 porucznik pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1921 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
I Korpus Polski, |
| Stanowiska |
dowódca eskadry |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Syn Erazma i Marty. W październiku 1914 roku powołany został do armii carskiej i w jej szeregach walczył w I wojnie światowej. W trakcie służby odbył kurs pilotażu. 20 grudnia 1917 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. Po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców przedostał się do Murmańska a następnie do Francji, gdzie wstąpił do armii generała Hallera[1] i służył w 2. i 1 pułku strzelców polskich. Następnie został skierowany na szkolenie lotnicze w szkołach w Istres i Avord, które ukończył 16 lipca 1919 roku[2].
Po przetransportowaniu Błękitnej Armii do Polski został przydzielony do 4 eskadry wywiadowczej i wziął udział w walkach podczas wojny polsko-bolszewickiej[3]. Brał udział w zajęciu Wilna, walczył na froncie litewsko-białoruskim i wschodnim. Większość lotów wykonał na samolocie Breguet XIVB2 o numerze „9” w załodze z ppor. obs. Eugeniuszem Tromszczyńskim. 19 lutego 1920 roku na polecenie gen. Stanisława Szeptyckiego przeprowadził rozpoznanie na trasie Wilno – Wiłkomierz – Janów – Koszedary – Wilno. 8 marca 1920 roku wykonał lot na rozpoznanie fortów Kowna. Z powody złej pogody oraz silnego ognia przeciwlotniczego wojsk litewskich, który poważnie uszkodził ich samolot, zadania nie wykonał. 18 kwietnia 1920 roku prowadził rozpoznanie w okolicy Połocka i Witebska oraz rozrzucił nad Witebskiem ulotki. Po południu wystartował do kolejnego lotu i zrzucił ulotki nad Bieszenkowiczami[4].
24 kwietnia 1920 roku wykrył i zaatakował nieprzyjacielski balon obserwacyjny w rejonie Połoty. Atak okazał się nieskuteczny, a polska załoga zaatakowała rozpoznane w tym rejonie oddziały lądowe Armii Czerwonej. Kolejny atak na balon następnego dnia doprowadził do jego uszkodzenia[4]. 26 maja 1920 roku otrzymał od marszałka Józefa Piłsudskiego rozkaz rozpoznania mostów na Dźwinie, Dryssie i Desnie. Lot był ryzykowny z uwagi na dużą odległość (400–500 km nad terenem zajętym przez nieprzyjaciela) oraz stan techniczny samolotu, którego silnik był bardzo wyeksploatowany. Pomimo tego wykonał powierzone zadanie i dostarczył polskim sztabowcom dokładne zdjęcia wskazanych obiektów[5][4].
W lipcu 1920 roku objął dowództwo nad wydzieloną częścią 4 eskadry wywiadowczej, którą przebazowano do Bydgoszczy[6]. Na bazie tej grupy pilotów stworzono 11 eskadrę wywiadowczą. We wrześniu 1920 roku Antoni Sielicki został mianowany jej dowódcą i zajmował to stanowisko do rozwiązania eskadry w styczniu 1921 roku[7].
Po zakończeniu działań wojennych służył w 4 pułku lotniczym w Toruniu. 21 lutego 1921 roku został skierowany na kurs informacyjny w Oficerskiej Szkole Obserwatorów Lotniczych w Toruniu[8].
21 marca 1921 roku ppor. obs. Henryk Borowy uznał, że Sielicki obraził [jego] godność osobistą jako męża i go zastrzelił[2]. Antoni Sielicki został pochowany na cmentarzu garnizonowym w Toruniu[9].
Zabójca por. Sielickiego nie poniósł poważniejszych konsekwencji. 18 października 1921 roku wystąpił o przeniesienie do 15 Wielkopolskiego Pułku Artylerii Lekkiej w Bydgoszczy[2]. Z czasem powrócił do służby w lotnictwie. W październiku 1930 roku objął dowództwo nad 41. eskadrą liniową[10]. 25 grudnia 1933 roku objął stanowisko dowódcy 62. eskadry liniowej[11]. Następnie był dowódcą dywizjonu szkolnego w 6 pułku lotniczym, po kampanii wrześniowej służył w Polskich Siłach Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Awansował do stopnia podpułkownika dyplomowanego[12].
Ordery i odznaczenia edytuj
Za swą służbę otrzymał odznaczenia[13]:
- Krzyż Srebrny Virtuti Militari nr 8143,
- Krzyż Walecznych,
- Polowa Odznaka Pilota – pośmiertnie 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”[14]
Przypisy edytuj
- ↑ Romeyko 1933 ↓, s. 54.
- ↑ a b c Sielicki Antoni por. pil.. bequickorbedead.com. [dostęp 2020-02-03]. (pol.).
- ↑ Romeyko 1933 ↓, s. 149.
- ↑ a b c Tomasz Kopański: Breguet nr 9. „Lotnictwo z szachownicą”. 2/2002, s. 18-19, 2002. Wrocław: Wydawnictwo Sanko. ISSN 1643-5702. OCLC 69537539.
- ↑ Tarkowski 1991 ↓, s. 71.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 403.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 194.
- ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 132.
- ↑ Antoni Sielicki. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2020-02-03]. (pol.).
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 291.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 355.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 108.
- ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 245, 251.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 435.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Początki, organizacja, personel i sprzęt. T. I. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
- Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Walka i demobilizacja. T. II. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
- Marian Romeyko (red.): Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa. Warszawa: Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika ku czci Poległych Lotników, 1933. OCLC 830230270.
- Krzysztof A. Tarkowski: Lotnictwo polskie w wojnie z Rosją Sowiecką: 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0985-2. OCLC 69498511.