Antonin Pierozzi (Antonin z Florencji), łac. Antoninus Florentinus, wł. Antonino Pierozzi, ur. jako Antonio Pierozzi (ur. 1 marca 1389 we Florencji w Toskanii, zm. 2 maja 1459 w Moncalvo w Piemoncie) – włoski dominikanin (OP), arcybiskup Florencji, święty Kościoła katolickiego.

Święty
Antonin Pierozzi OP
Antonino Pierozzi
arcybiskup
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1389
Florencja (Toskania)

Data i miejsce śmierci

2 maja 1459
Moncalvo (Piemont)

Czczony przez

Kościół katolicki

Kanonizacja

1523 (zatwierdzenie kultu)
przez Hadriana VI

Wspomnienie

2 maja

Relikwiarz św. Antoniego w formie popiersia, XIX w., przechowywany w katedrze Santa Maria Novella we Florencji

Życiorys edytuj

Antonio urodził się we Florencji w rodzinie Niccolò i Tomasiny Pierozzich. Matka zmarła, gdy miał około pięciu lat. W dorosłym życiu nazywany był Antoninem (Antonino - wł. Antek, Antoś) z powodu swego niskiego wzrostu[1] i wielkiej dobroci.

Wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego w 1405 roku przyjęty doń przez bł. Jana Dominici, który na polecenie bł. Rajmunda z Kapui zajmował się wówczas reformą konwentów dominikańskich. Odbył nowicjat w Kortonie, dalszą formację zakonną odbywał jako pierwszy zakonnik nowo powstałego obserwanckiego konwentu w Fiesole. Tuż po nim formację w tym samym konwencie rozpoczął Jan z Fiesole, który z czasem zyskał przydomek Fra Angelico[2]. W 1413 roku Antonin otrzymał święcenia kapłańskie. Odznaczający się mądrością młody zakonnik od 1418 roku kierował braćmi jako przeor w Kortonie, Fiesole, Neapolu i Rzymie, gdzie został audytorem św. Roty i wykładowcą prawa kanonicznego[3].

W 1436 roku został przeorem nowo ufundowanego przez Kosmę Medyceusza klasztoru we Florencji, który stał się jednym z ważniejszych ośrodków kultury odrodzenia. Antonin otworzył klasztorną bibliotekę dla wszystkich, nie tylko dla mieszkańców konwentu, czyniąc ją w ten sposób pierwszą publiczną biblioteką w Europie[4]. Także za przeoratu Antonina we florenckim konwencie powstały słynne freski św. Jana z Fiesole. W 1437 roku został wikariuszem generalnym konwentów obserwantów w Italii.

Kiedy w 1438 papież Eugeniusz IV przeniósł sobór z Ferraty do Florencji, Antonin użyczył w klasztorze gościny czterdziestu ojcom soborowym. Konwent św. Marka na czas soboru florenckiego stał się miejscem spotkań papieża ze znaczącymi osobami[2]. Uczestnicy soboru w uznaniu mądrości florenckiego przeora ]nadali mu przydomek „Antonina Doradcy”. Kiedy w 1466 roku stolica arcybiskupia we Florencji zaczęła wakować mieszkańcy miasta wysłali papieżowi Eugeniuszowi IV listę swoich pięciu kandydatów na to stanowisko, ten nie poszedł za oczekiwaniami mieszczan, lecz mianował arcybiskupem Antonina[2]. Jako biskup Antonin wsławił się zwłaszcza uczynkami miłosierdzia oraz założeniem stowarzyszenia „Dobroczyńców św. Marcina”. Był prekursorem dzisiejszej opieki społecznej.

Jest autorem wielu dzieł, z których najważniejsze to Summa moralis[5].

W 1523 papież Hadrian VI zaliczył go w poczet świętych, przez zatwierdzenie kultu.

Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 2 maja.

Ciało św. Antonina pozostało w stanie nienaruszonym aż po dziś dzień. Spoczywa w kościele św. Marka we Florencji[6].

Na obrazach i w rzeźbie przedstawiany jest zazwyczaj w dominikańskim habicie i z paliuszem biskupim. Niekiedy także w stroju biskupim, z pastorałem[4].

 
Confessionale, ca 1488-1490

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Antoni Florencki, [w:] Michał Nowodworski (red.), Encyklopedja Kościelna - Wikiźródła, wolna biblioteka, t. tom 1, pl.wikisource.org, 1873 [dostęp 2023-02-04] (pol.).
  2. a b c Ezra Sullivan, Antonino Pierozzi: A Locus of Dominican Influence in Late Medieval and Early Renaissance Florence [online].
  3. Liturgia Godzin. Teksty własne Zakonu Kaznodziejskiego, Kraków: Polska Prowincja Dominikanów, 2010, s. 185-186.
  4. a b Św. Antonin z Florencji († 1459) [online], Świeccy Dominikanie, 10 maja 2022 [dostęp 2023-02-03] (pol.).
  5. Dostępne online: https://www.christies.com/en/lot/lot-3853944
  6. Internetowa Liturgia Godzin

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj