Antykról – kontrkandydat do władzy wobec legalnie panującego króla.

Opis edytuj

Antykrólowie pojawiali się w dziedzicznych monarchiach europejskich zwykle w okresie kryzysów dynastycznych, gdy po wymarciu bezpotomnym jednej dynastii o schedę po niej ubiegało się kilku równorzędnych kandydatów.

W monarchiach elekcyjnych wybór antykróla związany był przede wszystkim ze wzrostem siły opozycji możnowładczej wobec panującego lub kryzysem państwowym wywołanym walkami stronnictw. Zdarzało się też, że antykróla wybierano, gdy legalny król popadał w konflikt z papieżem i był ekskomunikowany.

Antykrólowie zazwyczaj przejmowali władzę jedynie na części terytorium państwa z pomocą popierającego ich stronnictwa lub wojska.

W historii Europy największa liczba antykrólów pojawia się na elekcyjnym tronie Niemiec. W historii Polski przykładem antykróla był Stanisław Leszczyński wybrany przeciwko Augustowi III Sasowi.

Antykrólowie w państwie wschodniofrankijskim edytuj

 
Wybór króla niemieckiego (Zwierciadło saskie z Heidelbergu)

Antykrólowie w Niemczech edytuj

Podwójne elekcje w Niemczech edytuj

 
Jan Matejko, Potęga Rzeczypospolitej u zenitu. Złota wolność. Elekcja

Podwójne elekcje w Polsce edytuj

 

Antykrólowie w Czechach edytuj

 
Korona Świętego Stefana

Antykrólowie na Węgrzech edytuj

 
Herb królów Francji

Antykrólowie we Francji edytuj

W latach 1340-1801 królowie Anglii tytułowali się również "Królami Francji", choć ostatnim koronowanym był Henryk VI.

 
Królewski herb Anglii

Antykrólowie w Anglii edytuj

Antykrólowie w Szkocji edytuj

Zobacz też edytuj

Bibliografia edytuj

  • Tadeusz Manteuffel, Historia Powszechna. Średniowiecze, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996.
  • Benedykt Zientara, Historia powszechna średniowiecza, Wydawnictwo TRIO, Warszawa 2015.