Archanioł Uriel
 |
Ten artykuł od 2012-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Uriel (hebr. אוּרִיאֵל, Fanuel[potrzebny przypis] – „ogień Boży” lub „światło Boga”) – według tradycji judaistycznej i w niektórych wierzeniach chrześcijańskich to jeden z archaniołów. Jego imię może być analogiczne z imieniem Uriah.
| ||
| Archanioł | ||
 Archanioł Uriel na obrazie Da Vinci | ||
| Czczony przez | Judaizm, Kościół anglikański, Katolickie Kościoły wschodnie, Kościoły orientalne | |
| Wspomnienie | 29 września (zachodni), 8 listopada (wschodni) | |
| Atrybuty | Książka, zwój, płonący miecz, dysk słońca, ogień w dłoni | |
| Patron | Bierzmowanie, poezja, sztuka | |
Milton opisał Uriela jako archanioła, jednego z tych siedmiu, co najbliżej tronu Bożego stoją oraz jako regenta Słońca, którego w Niebiosach Najprzenikliwszym [...] nazwano z duchów. W The State of Innocence Dryden przedstawił Uriela zstępującego z nieba na rydwanie ciągniętym przez białe konie. Jak przypuszcza Anscar Vonier, Uriel „jest duchem, który stał u bram raju utraconego z mieczem ognistym w dłoni”. Zdaniem Louisa Ginzberga określenie „Książę Światłości” odnosi się jedynie do Uriela.
Pomimo sławy, jaką się cieszył, Uriel był jednym z aniołów, których kult został oficjalnie potępiony przez papieża Zachariasza podczas synodu rzymskiego w 745 r. (ten sam los spotkał m.in. Raguela i Tubuela). W judaizmie natomiast jeszcze dziś spotyka się ślady kultu „świętego Uriela”. Współcześni Żydzi przed snem odmawiają modlitwę zawierającą słowa: „Winni Pana, Boga Izraela, niech Michał stanie po mojej prawicy, Gabriel po lewicy, Uriel przede mną, Rafael za mną, a ponad głową przebywa obecność Boga”.
ApokryfyEdytuj
Archanioł zbawienia (jak w Czwartej Księdze Ezdrasza) oraz światłości. W etiopskiej Księdze Henocha - archanioł „sprawujący władzę nad gromem i trwogą”. W Życiu Adama i Ewy Uriel jest aniołem skruchy. Według Ewangelii Bartłomieja, Uriel został stworzony jako piąty Archanioł, po Satanaelu, Michale, Gabrielu i Rafale. W Apokalipsie Eliasza, Uriel jest jednym z dwóch Archaniołów (drugim jest Michał), który w Dniu Sądu Ostatecznego zaprowadzą do raju naznaczonych pieczęcią Chrystusa.
Uriel w Starym TestamencieEdytuj
W Starym Testamencie (Iz. 29.1) występuje słowo Uriel (Ariel), jednak nie można jednoznacznie utożsamić go z imieniem anioła bez użycia źródeł pozabiblijnych.
Na początku Księgi Izajasza rozdziału 29 (wersety 1–10) Ariel (Uriel) jest to „Symboliczna nazwa, którą Izajasz nadaje Jerozolimie. Hebrajskie słowo Ariel znaczy „Lew Boży” – miasto wzmocnione pomocą Boga. Zaś słowo Uriel to „Ołtarz Boży, Ognisko Boże” – z powodu ołtarza w Świątyni (przypis w Biblii Tysiąclecia).
Ciekawostka: W trzeciej z książek Małgorzaty Nawrockiej opowiadających o rodzie Anharydów, o tytule Ariel: Wnuk Alhara tytułowym bohaterem jest książę Ariel, którego imię wytłumaczone jest tamże jako „Ołtarz Boży, Ogień Boży”, co ma oznaczać, że jest on posłany i namaszczony przez Boga.
Uriel w Nowym TestamencieEdytuj
W Nowym Testamencie słowo Uriel nie występuje.
Książęta dziewięciu chórów anielskichEdytuj
Uriel – występuje w spisie chórów anielskich kilkukrotnie jako: Sarim – „Anielscy książęta”/Anioł otchłani/archanioł zbawienia/cherubin; regent Słońca; nadzorca Tartaru. „aniołem ustanowionym nad światem i Tartarem”.