Archeometria

dziedzina badań archeologicznych

Archeometria (gr. archaíos – dawny, archē – początek, przyczyna, zasada, pierwiastek, metria – miara) – dziedzina badań archeologicznych mająca na celu potwierdzenie autentyczności, wieku, pochodzenia wykopalisk i obiektów archeologicznych oraz określenie technologii ich uzyskania na podstawie składu chemicznego[1].

Badania edytuj

Archeometria dotyczy badań takich jak m.in.:

Metody archeometrii edytuj

W archeometrii wykorzystywane są metody chemii analitycznej, a m.in. analiza węgla radioaktywnego (C-14) i archeomagnetyzm. Stosowane metody badań nie powinny przyczyniać się do uszkodzenia poznawanego obiektu.

W archeometrii stosowane są następujące metody analityczne:

  • metoda spektroskopowa w podczerwonym, widzialnym oraz nadfioletowym zakresie widma;
  • metoda fluorescencji i dyfrakcji rentgenowskiej;
  • spektrometria mas jonów wtórnych;
  • spektrometria Mössbauera;
  • analiza aktywnej neutronowej;
  • mikroskopia optycznej i elektronowej.

Przy określaniu wieku obiektu zastosowanie mają zazwyczaj metody izotopowe. Metody archeometrii wykorzystywane są przy konserwacji zabytków.

W Polsce zagadnienia dotyczące zastosowań badań archeometrycznych zamieszczane są w czasopismach archeologicznych i specjalistycznych dotyczących odpowiednich dziedzin. W Wielkiej Brytanii publikacje znajdują się w piśmie "Archeometry", natomiast w Stanach Zjednoczonych w "Journal of Archaeological Science".

Przypisy edytuj

  1. archeometria, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-01-10].

Bibliografia edytuj