Ariocarpus fissuratus

*Ariocarpus fissuratus*
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	goździkopodobne
Rząd	goździkowce
Rodzina	kaktusowate
Rodzaj	Ariocarpus
Gatunek	Ariocarpus fissuratus
	Nazwa systematyczna
	Ariocarpus fissuratus (Engelm.) K.Schum.; Nat. Pflanzenfam. 3(6a): 195 1894
Synonimy
	Anhalonium engelmannii Lem.; Anhalonium fissuratum Engelm.; Ariocarpus fissuratus var. fissuratus; Ariocarpus fissuratus subsp. fissuratus; Mammillaria fissurata Engelm.; Roseocactus fissuratus (Engelm.) A. Berger; Roseocactus intermedius Backeb. & Kilian;
	Anhalonium engelmannii Lem.; Anhalonium fissuratum Engelm.; Ariocarpus fissuratus var. fissuratus; Ariocarpus fissuratus subsp. fissuratus; Mammillaria fissurata Engelm.; Roseocactus fissuratus (Engelm.) A. Berger; Roseocactus intermedius Backeb. & Kilian;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ariocarpus fissuratus (Engelm.) K.Schum. – gatunek rośliny z rodziny kaktusowatych (Cactaceae Juss.). Występuje naturalnie w Stanach Zjednoczonych (południowo-zachodnia część Teksasu) i Meksyku (w stanach Chihuahua, Coahuila, Durango oraz według niektórych źródeł także w Zacatecas)^[5]^[4]. W Teksasie jest bardzo popularny, Amerykanie ze względu na wygląd nazywają go „żywą skałą”^[6].

Morfologia edytuj

Pokrój: Prawie kulisty. Dorasta do 8–15 cm średnicy. Ma zielonobrunatną barwę z popękanymi i ułożonymi dachówkowato, chropowatymi brodawkami. Areole pozbawione są cierni. Pod ziemią posiada duży, rzepowaty korzeń^[5]^[6].
Kwiaty: Pojedyncze. Są w kształcie dzwonków. Mają 35–40 mm długości oraz 25–50 mm średnicy. Mają różową barwę^[5].
Owoce: Mają elipsoidalny kształt. Są zielonkawe i mają 5–15 mm długości^[5].

Biologia i ekologia edytuj

Rośnie na podłożu skalistym oraz na pustyniach. Występuje na wysokości 500–1500 m n.p.m. Kwitnienie od września do listopada^[5].

Zmienność edytuj

Wyodrębnia się podgatunek Ariocarpus fissuratus subsp. lloydii (Rose) U.Guzmán^[3]. Charakteryzuje się on dużym, kulistym i nieco spłaszczonym pędem, który osiąga średnicę do 20 cm. Rośnie w górach Sierra de Parras^[6].

Zagrożenia edytuj

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych został zaliczony do kategorii LC – gatunków najmniejszej troski. Został zaliczony do tej kategorii, ponieważ jego zasięg występowania jest dość szeroki, a populacja jest relatywnie duża^[4].

Przypisy edytuj

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-05-07] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Ariocarpus fissuratus (Engelm.) K.Schum.. The Plant List. [dostęp 2015-02-28]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c FitzF. Maurice FitzF. i inni, Ariocarpus fissuratus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2015-02-28] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Ariocarpus fissuratus. Plantes & botanique. [dostęp 2015-02-28]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c Rudolf Šubík, Libor Kunte: Encyklopedia kaktusów. Warszawa: 2008. ISBN 978-83-258-0031-4.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-05-07] (ang.).

[tpl-3] Ariocarpus fissuratus (Engelm.) K.Schum.. The Plant List. [dostęp 2015-02-28]. (ang.).

[iucn-4] FitzF. Maurice FitzF. i inni, Ariocarpus fissuratus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2015-02-28] (ang.).

[pb-5] Ariocarpus fissuratus. Plantes & botanique. [dostęp 2015-02-28]. (fr.).

[subik-6] Rudolf Šubík, Libor Kunte: Encyklopedia kaktusów. Warszawa: 2008. ISBN 978-83-258-0031-4.

[5]

[4]

[6]

[1]

[2]

[3]