Arthur Dachsel
Arthur Dachsel (ur. 1890 w Böhlen, data i miejsce śmierci nieznane) – niemiecki policjant, uczestnik akcji T4, członek personelu obozów zagłady w Bełżcu i Sobiborze.
.jpg) Esesmani z załogi Bełżca. Drugi po prawej Arthur Dachsel | |
 Oberwachtmeister
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Jednostki | |
Życiorys edytuj
Urodził się w wiosce Böhlen nieopodal Riesy w Saksonii[1]. Z zawodu był policjantem[2]. Po wybuchu II wojny światowej został przydzielony do personelu akcji T4, czyli tajnego programu eksterminacji osób psychicznie chorych i niepełnosprawnych umysłowo. Służył w „ośrodku eutanazji” na Zamku Sonnenstein nieopodal Pirny jako „palacz” w krematorium[1].
Podobnie jak wielu innych weteranów akcji T4 został przeniesiony do okupowanej Polski, aby wziąć udział w eksterminacji Żydów. Początkowo służył w obozie zagłady w Bełżcu. Był jednym z najstarszych członków obozowej załogi. Odpowiadał za garaż i warsztat ślusarski, a w czasie gdy do obozu przybywały żydowskie transporty, prawdopodobnie uczestniczył w ich likwidacji[2].
W lipcu 1942 roku został przeniesiony do obozu zagłady Sobiborze. Był jednym z esesmanów sprawujących nadzór nad „komandem leśnym” (Waldkommando), które pozyskiwało drewno budowlane i opałowe w lasach wokół obozu[1]. Od lata 1943 roku nadzorował także więźniów, którzy pracowali w tzw. obozie IV przy budowie magazynów i warsztatów naprawczych dla zdobycznej broni sowieckiej[3]. Thomas Blatt zapamiętał go jako jednego z najmniej brutalnych esesmanów z załogi Sobiboru[4]. Wiosną 1943 roku w uznaniu zasług położonych w czasie akcji „Reinhardt” został awansowany do stopnia Oberwachtmeistra policji[5].
Po likwidacji obozu w Sobiborze podobnie jak większość weteranów akcji „Reinhardt” został przeniesiony do Einsatz R operującej na wybrzeżu Adriatyku. Służbę pełnił w Trieście i Fiume[1]. Jego dalsze losy pozostają nieznane. Centrala Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu, która na przełomie lat 50. i 60. prowadziła śledztwo w sprawie zbrodni popełnionych w Bełżcu, uznała go za zmarłego[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Webb 2017 ↓, s. 320.
- ↑ a b c Kuwałek 2010 ↓, s. 72.
- ↑ Bem 2014 ↓, s. 53.
- ↑ Webb 2017 ↓, s. 97–98.
- ↑ Webb 2017 ↓, s. 320 i 463.
Bibliografia edytuj
- Marek Bem: Sobibór. Obóz zagłady 1942–1943. Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2014. ISBN 978-83-7399-611-3.
- Robert Kuwałek: Obóz zagłady w Bełżcu. Lublin: Państwowe Muzeum na Majdanku, 2010. ISBN 978-83-925187-8-5.
- Chris Webb: The Sobibor death camp. History, Biographies, Remembrance. Stuttgart: ibidem-Verlag, 2017. ISBN 978-3-8382-0966-1. (ang.).