August Kusiński

August Kusiński pseud. Dunaj, Czarny, Witek, Śliwiński (ur. 7 lipca 1903 w Dąbrowie Górniczej, zm. 27 stycznia 1962) – działacz komunistyczny, funkcjonariusz Centralnego Wydziału Wojskowego KPP, żołnierz 2 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych, funkcjonariusz ORMO.

August Kusiński

Dunaj, Czarny, Witek, Śliwiński

Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1903 Dąbrowa Górnicza
Data śmierci	27 stycznia 1962
Przebieg służby
Lata służby	1941–1950
Formacja	Polskie Siły Zbrojne Polskie Siły Zbrojne Ochotnicza Rezerwa Milicji Obywatelskiej
Jednostki	13 pułku piechoty KW ORMO w Katowicach
Stanowiska	funkcjonariusz ORMO
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Kampania włoska walki z partyzantką antykomunistyczną
Późniejsza praca	Ministerstwo Żeglugi
Odznaczenia

Życiorys

Grób Augusta Kusińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Syn Józefa i Marii z Nowaków. Skończył szkołę podstawową, od 1917 pracował w kopalniach. Od 1923 członek Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK/KZMP), a od 1924 KPP. W 1924 służył w marynarce wojennej, w której prowadził agitację komunistyczną.

W latach 1927–1928 przebywał w Moskwie na kursie partyjnym. Po powrocie kierował agitacją komunistyczną w wojsku w Lublinie i Krakowie jako funkcjonariusz Centralnego Wydziału Wojskowego KPP. Od 1930 działał w Robotniczej Spółdzielni Spożywców Zagłębia Dąbrowskiego. Członek Komitetu Okręgowego (KO) KPP Zagłębia Dąbrowskiego. Kilkakrotnie aresztowany i więziony za działalność komunistyczną, w tym od kwietnia 1936 do czerwca 1937 osadzony w obozie w Berezie Kartuskiej. W listopadzie 1939 udał się do Lwowa w celu nawiązania kontaktu z Kominternem, jednak został aresztowany za nielegalne przekroczenie granicy i zesłany na ciężkie roboty. Po układzie Sikorski-Majski 1941 został wcielony do Armii Polskiej na Wschodzie, do 13 pułku piechoty 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. Przeszedł przez Syrię, Irak, Palestynę i Egipt i brał udział w kampanii włoskiej. Został plutonowym. W 1946 wrócił do kraju i wstąpił do PPR, a następnie PZPR.

W latach 1946–1949 pracował w Wojewódzkiej Komendzie ORMO w Katowicach i uczestniczył w walkach z podziemiem na Górnym Śląsku i w Małopolsce. Od stycznia 1950 pracował w Ministerstwie Żeglugi jako starszy inspektor i naczelnik samodzielnego wydziału. Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955) i Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino. Jego młodszy brat Józef (1909–1938) również był działaczem KZMP i KPP; zginął pod Saragossą podczas wojny domowej w Hiszpanii. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera BII28-14-27).

Bibliografia

• Polski Słownik Biograficzny t. XVI, Wrocław-Warszawa-Kraków 1971.