Boeing B-47 Stratojet

(Przekierowano z B-47 Stratojet)

B-47 Stratojet – odrzutowy samolot bombowy, konstrukcji amerykańskiej.

Boeing B-47E Stratojet
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Boeing

Typ

bombowiec strategiczny

Załoga

3

Historia
Data oblotu

17 grudnia 1947

Wycofanie ze służby

1977

Liczba egz.

2032

Dane techniczne
Napęd

sześć silników turboodrzutowych General Electric J47-GE-25

Ciąg

32 kN dla każdego silnika

Wymiary
Rozpiętość

35,63 m

Długość

33,48 m

Wysokość

8,5 m

Powierzchnia nośna

132,7 m²

Masa
Własna

36,63 t

Startowa

89,89 t

Osiągi
Prędkość maks.

975 km/h

Pułap

12 350 m

Zasięg

6440 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 x 20 mm działko M24A1
11 000 kg bomb lub 2 bomby jądrowe
Użytkownicy
USAF
Rzuty
Rzuty samolotu

Historia

edytuj

Prace nad bombowcami odrzutowymi w zakładach Boeinga trwały od 1943 r. Po zakończeniu II wojny światowej wykorzystano zdobyte informacje o opracowanych podobnych konstrukcjach w III Rzeszy. W zakładach w Seattle zbudowano dwa prototypy XB-47[1]. Jeden z nich został oblatany 17 grudnia 1947 r.[2] Bombowiec średniego zasięgu, zdolny do osiągania prędkości przydźwiękowych. Jego zadaniem była penetracja przestrzeni powietrznej ZSRR. Był podstawową maszyną amerykańskich sił uderzeniowych w latach 50, do czasu, gdy zastąpiony został w tej roli przez samolot Boeing B-52 Stratofortress. Oprócz tego służył też w wersji RB-47 jako maszyna rozpoznawcza dalekiego zasięgu, wykorzystywana do lotów zwiadowczych nad terytorium ZSRR[3].

Samolot stanowił duże osiągnięcie technologiczne. Składały się na to takie czynniki jak[4]:

Czynniki te miały wpływ na wysokie osiągi tej maszyny przy stosunkowo niewielkim ciągu silników będących ówcześnie do dyspozycji. Zbudowano 2032 egzemplarze B-47, 1373 przez Boeinga, 274 przez Douglasa i 385 przez Lockheeda[5].

Wycofanie maszyn z eksploatacji nastąpiło w 1966 roku. Samolot miał tendencję do wchodzenia w głębokie przeciągnięcie przy niewłaściwej technice startu. Wymagał dobrego przeszkolenia załogi w pilotażu. Zasadniczym powodem wycofania samolotu było wykrycie zmęczenia materiału w kluczowych węzłach samolotu. Wynikało to z założeń konstrukcyjnych, które sprawiały, że konstrukcja skrzydła była dość elastyczna (ugięcie płata wynosiło ok. 1,5 m) co wiązało się z powstawaniem w nim dużych naprężeń[6].

Przypisy

edytuj
  1. Bowers 1993 ↓, s. 378-379.
  2. Samoloty niezapomniane modele 2013 ↓, s. 168.
  3. Maciej Hypś: Zanim powstał U-2. Loty rozpoznawcze nad ZSRR w czasie zimnej wojny. Konflikty.pl, 2013-01-29. [dostęp 2013-02-15].
  4. Bowers 1993 ↓, s. 381.
  5. Bowers 1993 ↓, s. 382.
  6. Bowers 1993 ↓, s. 384.

Bibliografia

edytuj