Hawker Siddeley Nimrod
Hawker Siddeley Nimrod – brytyjski morski samolot patrolowo-uderzeniowy opracowany przez wytwórnię Hawker Siddeley.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
morski samolot patrolowy |
| Załoga |
12 |
| Historia | |
| Data oblotu |
Maj 1967 |
| Wycofanie ze służby |
28 czerwca 2011[1] |
| Liczba egz. |
49 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
4x Rolls-Royce RB168-20 Spey 250 |
| Ciąg |
54,09 kN |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
35,00 m |
| Długość |
38,63 m |
| Wysokość |
9,14 m |
| Powierzchnia nośna |
197 m² |
| Masa | |
| Własna |
39 009 Kg |
| Startowa |
87 090 Kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
923 km/h |
| Prędkość przelotowa |
787 km/h |
| Pułap |
12.800 m |
| Zasięg |
8,340-9,265 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Royal Air Force | |
Historia edytuj
Nimrod został zbudowany w oparciu o samolot cywilny De Havilland Comet. Jego konstrukcja opiera się na założeniu dolnopłata z klasycznym usterzeniem. Cztery silniki odrzutowe Rolls-Royce RB-168-20 Spey 250 zabudowane są w wewnętrznej części skrzydeł. Samolot może uzupełniać paliwo w powietrzu w systemie stożek-dryfkotwa. Sondę umieszczono z przodu na grzbiecie kadłuba.
Pierwszy prototyp przebudowany z Cometa, o oznaczeniu Hawker Siddeley 801, oblatano 23 maja 1967 roku[2]. Jeszcze w tym roku oblatano drugi prototyp. Zbudowano w ramach pierwszego zamówienia 38 samolotów seryjnych MR.1, a następnie jeszcze pięć[2]. Dalsze trzy samoloty ukończono jako prototypy wersji MR.2 i AEW.3[2]. Powstały też trzy samoloty rozpoznawcze R.1[2].
W 1979 roku powstał prototyp wersji MR.2, a następnie do 1984 roku do tej wersji zmoderniozwano 34 samoloty MR.1[3]. Nimrod MR2 jest morskim samolotem zwiadu morskiego i zwalczania okrętów podwodnych oraz poszukiwawczo – ratowniczym. Załoga składa się z 12 osób. Na pokładzie zainstalowany jest radar dalekiego zasięgu EMI Searchwater, detektor anomalii magnetycznych (MAD) oraz wyrzutnia boi sonarowych.
Może być uzbrojony w torpedy Stingray lub amerykańskie Mark 46 (9 w luku bombowym), bomby klasyczne (450 kg), bomby głębinowe, rakiety powietrze-powietrze AIM-9 Sidewinder do samoobrony (na pylonach podskrzydłowych) rakiety powietrze-woda Seaeagle lub Harpoon.
Na podstawie wersji MR.1 opracowano wyspecjalizowaną wersję rozpoznawczą R.1. Usunięto w niej z kadłuba sprzęt charakterystyczny dla MR.1, w tym „żądło” detektora anomalii magnetycznych, i zastąpiono wyspecjalizowanym systemem rozpoznania elektronicznego[2]. Załoga wynosiła 26-28 osób[2]. Trzy egzemplarze weszły do służby w latach 1974–1975[2].
Inną (nie wprowadzoną do produkcji) wersją jest samolot wczesnego ostrzegania Nimrod AEW. Cechą rozpoznawczą są dwie osłony anten radarowych na nosie i ogonie. Powstały dwa prototypy, oblatane w 1980 i 1981 roku[4]. Wcześniej aparturę testowano na latającym laboratorium Comet AEW[4]. W 1986 roku program Nimrod AEW3 skasowano, a w zamian zakupiono samoloty Boeing E-3 Sentry.
26 sierpnia 2004 oblatano prototyp zmodernizowanej wersji patrolowej MRA4, egzemplarz seryjny oblatano w 2009 roku. Program przebudowy dziewięciu samolotów przerwano w 2010 z powodu cięć budżetowych, a na początku 2011 zezłomowano kadłuby planowanych MR4A.[5]
Przypisy edytuj
- ↑ Nimrod R1 makes final flight - Defence Management [online], www.defencemanagement.com [dostęp 2017-11-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-25].
- ↑ a b c d e f g Głowacki i Sobczak 2004 ↓, s. 43-44.
- ↑ Głowacki i Sobczak 2004 ↓, s. 45-46.
- ↑ a b Głowacki i Sobczak 2004 ↓, s. 45.
- ↑ Najdroższy złom świata. altair.com.pl, 28 stycznia 2011.
Bibliografia edytuj
- Bartosz Głowacki, Grzegorz Sobczak. Morski samolot patrolowy Nimrod cz.I. „Nowa Technika Wojskowa”. 10/2004, październik 2004. Warszawa: Magnum-X.