Bajtunja

miasto w Palestynie

Bajtunja (arab. ‏بيتونيا‎, Baytūnyā) – miasto w Palestynie, w muhafazie Ramallah i Al-Bira. Według danych szacunkowych Palestyńskiego Centralnego Biura Statystycznego w 2016 roku miejscowość liczyła 25228 mieszkańców[1].

Bajtunja
‏بيتونيا‎
Państwo

 Palestyna
 Izrael

Muhafaza

Ramallah i Al-Bira

Powierzchnia

26,2 km²

Wysokość

800 m n.p.m.

Populacja (2016)
• liczba ludności


25228

Położenie na mapie Palestyny
Mapa konturowa Palestyny, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Bajtunja”
Ziemia31°53′20″N 35°10′03″E/31,888889 35,167500
Strona internetowa

Położenie edytuj

Miasto jest położone na rozległym wzgórzu na wysokości 800 metrów n.p.m. w południowej części Samarii.

W jego otoczeniu jest miasto Ramallah, wioski Rafat, Bajt Dukku, Bajt Ur al-Fauka, Ajn Arik i Ajn Kinija. Na południe i południowy zachód od miasta przebiega mur bezpieczeństwa, oddzielający terytorium Autonomii Palestyńskiej od Izraela. Po stronie izraelskiej znajduje się więzienie Ofer, miasteczko Giwat Ze’ew i osiedle żydowskie Bet Choron.

Demografia edytuj

Według danych Palestyńskiego Centrum Danych Statystycznych, w 2007 w Bajtunji mieszkało 19761 mieszkańców, z czego większość stanowią Arabowie muzułmanie[2][3].

Historia edytuj

Uchwalona 29 listopada 1947 Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 zakładała, że wioska Bajtunja znajdzie się arabskim państwie utworzonym na terytorium Palestyny[4]. Jednak Arabowie odrzucili plan podziału Palestyny, doprowadzając do wybuchu pod koniec listopada 1947 wojny domowej w Mandacie Palestyny. W owym czasie w rejonie wioski działały siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej. Na samym początku I wojny izraelsko-arabskiej w maju 1948 wioskę zajęły oddziały jordańskiego Legionu Arabskiego. Po wojnie Bajtunja weszła w skład terytorium okupowanych przez Transjordanię.

Podczas wojny sześciodniowej w 1967 wioskę zajęły wojska izraelskie. Bajtunja znalazła się na okupowanym przez Izrael terytorium Zachodniego Brzegu Jordanu. Okres dobrej współpracy palestyńsko-izraelskiej został przerwany wybuchem w grudniu 1987 pierwszej Intifady. W 1988 na południe od miasta Bajtunja powstał tymczasowy obóz-więzienie, w którym izraelskie siły bezpieczeństwa umieszczały na czas przesłuchań zatrzymanych uczestników arabskich zamieszek. Z czasem namioty zastąpiono barakami więziennymi, przekształcając obóz w więzienie Ofer.

Na mocy zawartego w 1993 porozumienia z Oslo rok później utworzono Autonomię Palestyńską. Wioska Bajtunja weszła w skład strefy „B”, w której cywilną administrację sprawowali Palestyńczycy, natomiast sprawy bezpieczeństwa nadzorowały służby izraelskie. Dla pobudzenia rozwoju gospodarczego utworzono na pograniczu z sąsiednim miastem Ramallah dużą strefę gospodarczą. Modernizacja administracji miasta miała rozpocząć się w 2000, dzięki pomocy finansowej i doradczej Niemiec. Gdy we wrześniu 2000 wybuchła intifada Al-Aksa, Izraelczycy przystąpili do budowy muru bezpieczeństwa, oddzielającego terytorium Autonomii Palestyńskiej od Izraela. Na południe od miasta Bajtunja powstał punkt graniczny z możliwością przejazdu samochodów ciężarowych. Podczas operacji Ochronna Tarcza w dniu 3 kwietnia 2002 do Bajtunji wkroczyły izraelskie oddziały wojskowe, niszcząc infrastrukturę miasta[5][6].

Przypisy edytuj

  1. Localities in Ramallah & Al Bireh Governorate by Type of Locality and Population Estimates, 2007–2016. Palestinian Central Bureau of Statistics. [dostęp 2018-09-07]. (ang.).
  2. 2007 PCBS Census. [w:] Palestinian Central Bureau of Statistics [on-line]. [dostęp 2011-12-10]. (ang.).
  3. Welcome To Beituniya. [w:] Palestine Remembered [on-line]. [dostęp 2011-12-10]. (ang.).
  4. United Nations General Assembly Resolution 181. [w:] The Avalon Project – Yale Law School [on-line]. [dostęp 2011-12-10]. (ang.).
  5. Dan Ephron: Blood Begets Blood. [w:] CBS Interactive [on-line]. 2002. [dostęp 2011-12-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-09)]. (ang.).
  6. Richard Bourdreaux, Tracy Wilkinson: Israel Hunts Arafat Aides as Assault Mounts. [w:] Los Angeles Times [on-line]. 2002-04-02. [dostęp 2011-12-10]. (ang.).