Ballada (muzyka)
Ballada – jeden z wielu gatunków muzycznych. Początki ballady sięgają średniowiecza i muzyki dworskiej. Ballady śpiewane były przez trubadurów przy akompaniamencie instrumentu lub zespołu. Często były bardzo rozbudowane i zawierały setki wersów. Najczęściej snuły epicką opowieść o miłości lub wielkich czynach[1].
Romantyzm Edytuj
W czasach romantyzmu ballada wróciła jako miniatura. Znana była w dwóch formach:
- wokalno-instrumentalna: w sferze tekstowej zwykle oparta na poezji znanych twórców epoki. Ballady pisywali Johann Wolfgang Goethe i Friedrich Schiller, a także Adam Mickiewicz. Do najbardziej znanych twórców ballad wokalnych należeli Franz Schubert, Robert Schumann, a przede wszystkim mniej znany kompozytor Carl Loewe. Niekiedy ballada wokalna urastała do znacznych rozmiarów, gdzie do każdej strofy tekstu komponowano oddzielną pieśń.
- ballada instrumentalna: na instrument solowy, zwykle fortepian. Gatunek o swobodnej formie, w stylu narratywna. Do najbardziej znanych ballad należą te komponowane przez Fryderyka Chopina. Ballady komponowali także Ferenc Liszt, Johannes Brahms i Edvard Grieg.
- Znane ballady:
- Fryderyk Chopin: Ballada g-moll op. 23, Ballada F-dur op. 38, Ballada As-dur op. 47, Ballada f-moll op. 52
- Johannes Brahms: Ballada na fortepian op. 10
- Edvard Grieg: Ballada na fortepian g-moll wariacja na temat norweskiej pieśni op. 24
- Maurice Ravel: Ballade de la reine morte d'aimer na głos i fortepian.
Anglo-amerykańska ballada folkowa Edytuj
Z reguły wyróżnia się cztery typy
- Ballady Childe’a. Są to najstarsze ballady, sięgające nieraz średniowiecza. Zebrał je i badał amerykański folklorysta Francis James Child. Zdołał rozpoznać 305 tego typu ballad, które opublikował w The English and Scottish Popular Ballads (1882–1898). Większość ich pochodzi z XV i XVI wieku. Chociaż w tym stylu stworzono w Szkocji, Anglii i Stanach Zjednoczonych wiele nowych utworów, te stare do dziś są znane i wykonywane. Dzieli się je na cztery grupy tematyczne
- nadprzyrodzone
- romantyczne i tragiczne (najliczniejsza grupa)
- historyczne i legendarne
- humorystyczne
Ballady te są bardziej staroświeckie od następnych trzech typów ballady; nie moralizują i nie starają się ukierunkowywać reakcji słuchacza na opowiadaną historię. Ballady te po prostu opowiadają daną historię i nie posługują się pierwszą osobą. Właściwie wszystkie te ballady są ukształtowane według wzorca ustnej tradycji heroicznej. Odpowiadają temu dwa główne wzorce metryczne: dla ballad z czterowersowymi zwrotkami jest to 4/3/4/3, a dla zwrotek dwuwersowych – 4/4
- Ballady drukowane (ang. Broadside Ballads lub Broadsides). Ten typ ballad pojawił się w Brytanii w XVIII wieku. Były one typowo drukowane na jednej kartce (broadsides) i wykonywane na rogach ulic, placach handlowych i zabawach. Były one także popularne w kolonialnej Ameryce i w Stanach Zjednoczonych do końca XIX wieku. Ich przedmiotem były aktualne wydarzenia, zwłaszcza natury kryminalnej, katastrofy. Nie unikały także spraw sentymentalnych, zwłaszcza związanych z zalotami i miłością. Z reguły używana była narracja w pierwszej osobie, co pozwalało na nieraz drobiazgowe zobrazowanie czasu i miejsca akcji. Są one więc z pewnością bardziej realistyczne od ballad Childe’a, a na pewno bardziej dziennikarskie.
- Ballady bluesowe. W przeciwieństwie do ballad Childe’a i broadsides nie wywodzą się one z angielskiej czy szkockiej tradycji. Są całkowicie produktem Afroamerykanów. Ich tematyka to najczęściej aktualne wydarzenia, jednak emocjonalność i uczucia górują nad narracją. Ballady bluesowe są raczej bardziej selektywne i eliptyczne niż narracyjne; ukazują pojedyncze sceny niż chronologiczną, pełną narrację-sprawozdanie. Z balladami Childe’a mają wspólne tendencje do repetytywności, formuł i sformalizowanych wyobrażeń. Jakość głosu bluesmana, jego interpretacja, emocje i wirtuozeria muzyczna odgrywają zdecydowanie większą rolę niż w trzech pozostałych typach ballad. Wykonawca jest tu więc z reguły znakomitym instrumentalistą, przeważnie gitarzystą, prezentującym swoje umiejętności improwizatorskie pomiędzy zwrotkami bluesa. Ponieważ istotą bluesa jest wyrażanie prawdy emocjonalnej, narracja odbywa się w pierwszej osobie.
- Ballady pokojowe (ang. Parlor Ballads) zwane także balladami sentymentalnymi. Były one popularne pod koniec XIX wieku i wykonywane w zaciszu domowym. Często wykonywano je posługując się ich drukowaną formą. Były także popularyzowane na estradach. Typowa ballada pokojowa nie była anonimowa – kompozytor był zawsze wymieniony na druku z nutami i tekstem. Tematyka była sentymentalnie powierzchowna, konwencjonalna, ukierunkowana na gusty średniej klasy społecznej. Ballady te były także często moralizatorskie. Miały one na celu podnosić moralnie.
Renesans formy balladowej Edytuj
Odnowienie formy balladowej nastąpiło w USA pod koniec lat 50. XX wieku w związku z rozwojem ruchu folkników w centrach uniwersyteckich. Trzeba tu wymienić takie postacie tego ruchu jak: Elizabeth Cotten, Carolyn Hester, Tim Hardin, Eric Andersen, Dave Van Ronk, Odetta, Eric von Schmidt, Tom Rush, Jean Ritchie, Tom Paley, Jim Kweskin, John „Spider” Koerner, Judy Henske, Joan Baez i jej siostra Mimi Fariña, David Blue, Tim Buckley, Barbara Dane, Bob Dylan, Led Zeppelin (zobacz Muzyka folkowa).
Jazz i rock Edytuj
Ballada, choć już w nieco innej formie stała się często stosowaną formą w jazzie i rocku.
Przypisy Edytuj
- ↑ Habela 1968 ↓, s. 21-22.
Bibliografia Edytuj
- Jerzy Habela: Słowniczek muzyczny. Warszawa: PWM, 1968. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
- Alan Axelrod, Harry Oster: The Penguin Dictionary of American Folklore. Nowy Jork: Penguin, 2000. ISBN 0-14-100240-9.