Bandrów Narodowy
Bandrów Narodowy – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie bieszczadzkim, w gminie Ustrzyki Dolne[3][4].
| Artykuł | 49°23′25″N 22°42′15″E |
| - błąd | 39 m |
| WD | 49°24'N, 22°42'E, 49°24'N, 22°46'E |
| - błąd | 2336 m |
| Odległość | 1186 m |
| ||||
| ||||
.jpg) Cerkiew św. Michała Archanioła | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  podkarpackie
| |||
| Powiat | bieszczadzki | |||
| Gmina | Ustrzyki Dolne | |||
| Liczba ludności (2011) | 464[1][2] | |||
| Strefa numeracyjna | 13 | |||
| Kod pocztowy | 38-700 | |||
| Tablice rejestracyjne | RBI | |||
| SIMC | 0361502 | |||
Położenie na mapie gminy Ustrzyki Dolne  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu bieszczadzkiego  | ||||
 49°23′25″N 22°42′15″E/49,390278 22,704167
| ||||
Wołoska wieś królewska Bandrow położona była w 1589 roku w starostwie przemyskim w ziemi przemyskiej województwa ruskiego[5]. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie krośnieńskim.
Przez wieś przepływają potoki Jasienik oraz Królówka. Bandrów leży przy drodze z Ustrzyk Dolnych do granicy państwa, pierwotnie droga ta prowadziła do wsi Mszaniec, znajdującej się obecnie, tuż za granicą państwową. Na terenie cmentarza ewangelickiego zachowały się pojedyncze nagrobki. W Bandrowie Narodowym znajduje się cerkiew greckokatolicka z 1825, pełniąca obecnie rolę kościoła filialnego pw. św. Andrzeja Boboli w Parafii Matki Bożej Bieszczadzkiej w Jasieniu-Ustrzykach Dolnych. Pierwotnie wzniesiona została w 1825 w Jasieniu, a w obecne miejsce przeniesiono ją w 1974. Za cerkwią znajduje się stary cmentarz z kilkoma nagrobkami. We wsi znajduje się również kościół katolicki.
Bandrów jest jednym z najstarszych ośrodków górnictwa naftowego na świecie, kopalnie ropy naftowej istniały tu przed rokiem 1884.
HistoriaEdytuj
Wieś lokowano w 1532 na prawie wołoskim, stanowiła ona własność królewską. Została wymieniona w 1541. W 1890 Bandrów Narodowy liczył 747 wiernych wyznania geckokatolickiego, w 1918 – 820, a w 1938 – 1025[6]. W 1944 z Bandrowa wysiedlono część ludności ukraińskiej na Syberię. W 1951, w ramach umowy o zamianie granic, pozostali mieszkańcy zostali wysiedleni do Ukraińskiej SSR, a wieś znalazła się w granicach Polski. W latach 1954-1956 część domów, uznanych za nienadających się do zamieszkania, została przeznaczona do rozbiórki. Również znajdująca się tu pierwotnie cerkiew z 1880 została zniszczona przez polskich osadników w 1954.
W 1783 na gruntach dawnego wójtostwa w ramach kolonizacji józefińskiej osiedlono kolonistów niemieckich. Część niemiecką nazwano Bandrów Kolonia. Układ zabudowy tej części wsi zorganizowano w formie łańcuchówki niemieckiej. Pierwszy dom modlitwy w Bandrowie był drewniany. Zbudowano go ok. 1788, a rozebrano w 1860. W jego miejscu (kilka metrów poniżej) powstał murowany dom modlitwy. W 1940 koloniści niemieccy zostali przesiedleni do Rzeszy.
GaleriaEdytuj
Cerkiew
Cmentarz
Kapliczka
Nieistniejący zbór ewangelicki-tablica
.jpg)
PrzypisyEdytuj
- ↑ [Portal polskawliczbach.pl/]
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2018-03-06].
- ↑ GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Aleksander Jabłonowski, Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 7. Ziemie ruskie. Ruś Czerwona. Cz. 1, Warszawa 1901, s. 2.
- ↑ Stanisław Kryciński: Cerkwie w Bieszczadach. Oficyna Wydawnicza"Rewasz", Pruszków 1995, s. 157. ISBN 83-85557-19-9.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Bandrów (1) i (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 98.