Baranie Rogi (słow. Baranie rohy, niem. Grünseespitze, węg. Zöld-tavi-csúcs[1]) – szczyt o wysokości 2530 m n.p.m.[2] (według wcześniejszych pomiarów 2526 lub 2536 m[1]) położony w pobliżu głównej grani Tatr, na terenie Słowacji. W grani głównej, pomiędzy Śnieżnym Szczytem (Snehový štít) a Czarnym Szczytem (Čierny štít, 2429 m) znajduje się Wyżni Barani Zwornik (Vyšná Barania strážnica), od niego odchodzi grań południowo-wschodnia, w której za Wyżnią Baranią Ławką (Barania priehyba) znajdują się obydwa wierzchołki Baranich Rogów[3].

Baranie Rogi
Baranie rohy
Ilustracja
Masyw Baranich Rogów od strony Doliny Pięciu Stawów Spiskich z opisanymi formacjami
Państwo

 Słowacja

Położenie

Wysokie Tatry, Jaworzyna Tatrzańska

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

2530 m n.p.m.

Wybitność

141 m

Pierwsze wejście

przed 17 września 1867 r.
Józef Stolarczyk, Ambroży Reformat i przewodnicy

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej nieco na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Baranie Rogi”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Baranie Rogi”
Ziemia49°12′05,9″N 20°11′49,7″E/49,201639 20,197139
Baranie Rogi i Spiska Grzęda ze szlaku na Czerwoną Ławkę, w dole Wielki Staw Spiski

Wyżni Barani Zwornik od masywu Śnieżnego Szczytu oddziela Śnieżna Przełęcz (Ľadové sedlo, 2354 m), a od Czarnego Szczytu – Przełęcz Stolarczyka (Stolarczykovo sedlo, 2377 m) i Papirusowe Turnie. W grani opadającej na Przełęcz Stolarczyka wyróżnia się jedynie Barania Kazalnica, natomiast pomiędzy Wyżnim Baranim Zwornikiem a Śnieżną Przełęczą położone są kolejno od góry:

Wierzchołki Baranich Rogów są rozdzielone Baranią Szczerbą (Barania škára). W grani opadającej z głównego wierzchołka na południowy wschód znajdują się (od góry):

Za Baranią Przełęczą grań ciągnie się dalej na południowy wschód. Znajduje się w niej wiele obiektów, do największych należą:

Masyw Baranich Rogów góruje nad:

Z Wyżniej Baraniej Ławki na południe opada Barani Żleb, natomiast na południe od głównego wierzchołka masywu rozciąga się Barania Galeria – rozległy taras kończący się w dole urwistymi ścianami, dzięki którym Baranie Rogi mają od tej strony charakterystyczny kształt. W ścianach tych położone są Baranie Koryto i Barania Drabina. Baranie Pola i Barani Ogród od dolnych pięter Doliny Pięciu Stawów Spiskich oddzielają skaliste formacje: Wyżnie Baranie Spady i Niżnie Baranie Spady[6].

Baranie Rogi należą do Wielkiej Korony Tatr[7]. Pierwsze odnotowane wejścia na szczyt:

Na szczyt nie prowadzi znakowany szlak turystyczny. Należy on do grupy łatwo dostępnych wierzchołków, ale wejście jest możliwe tylko w towarzystwie przewodnika.

Nazwa szczytu związana jest z jego kształtem – oglądanym od północnego zachodu, podobnym do baraniego łba z dwoma rogami[6]. Nazwy niemiecka i węgierska wiążą się z pobliskim Zielonym Stawem Kieżmarskim[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
  2. a b Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
  3. a b c Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 404–406. ISBN 83-01-13184-5.
  4. Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Główna grań od zachodu na wschód. [dostęp 2013-07-29].
  5. a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
  6. a b c Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 33-69.
  7. Andrzej Marcisz, Wielka Korona Tatr. Przewodnik wspinaczkowy po 14 ośmiotysięcznikach tatrzańskich, Gliwice: wyd. Helion, 2020, ISBN 978-83-283-5985-7

Linki zewnętrzne

edytuj