Barry Manilow, właśc. Barry Alan Pincus[2] (ur. 17 czerwca 1943 w Brooklynie w Nowym Jorku) – amerykański piosenkarz i autor tekstów, najbardziej znany jako wykonawca takich utworów jak „I Write the Songs”, „Mandy”, „Weekend in New England” i „Copacabana (At the Copa)[3].

Barry Manilow
Ilustracja
Barry Manilow (1979)
Imię i nazwisko

Barry Alan Pincus

Data i miejsce urodzenia

17 czerwca 1943[1]
Brooklyn, Nowy Jork

Instrumenty

fortepian

Typ głosu

tenor

Gatunki

pop, soft rock, disco

Zawód

piosenkarz, producent, autor piosenek

Aktywność

od 1964

Wydawnictwo

Bell Records, Arista, RCA, Concord

Strona internetowa

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodził się w nowojorskim Brooklynie[4][5] jako syn Edny Manilow, sekretarki, i Harolda Pincusa[6]. Jego matka była Żydówką, a ojciec synem Żyda i Amerykanki irlandzkiego pochodzenia. Jego ojciec opuścił rodzinę, kiedy Barry miał dwa lata. Piosenkarz przyjął nazwisko panieńskie swojej matki – Manilow[4]. Dorastał w Williamsburgu[4]. W wieku siedmiu lat zaczął grać na fortepianie i akordeonie, a po ukończeniu szkoły średniej Eastern District High School (1961)[5] został przyjęty do prestiżowej Juilliard School of Music[5][7], za którą zapłacił pracując w pokoju pocztowym CBS.

Twórczość edytuj

Po ukończeniu szkoły został dyrektorem muzycznym programu CBS Callback i przez następne kilka lat pisał teksty piosenek, produkował, był aranżerem i wykonywał dżingle reklamowe, w tym głośne kampanie dla State Farm, Dr Pepper Snapple Group, McDonald’s, Pepsi i KFC[4]. W tym czasie był też żonaty z Susan Deixler. Małżeństwo ze szkolną miłością muzyka nie przetrwało jednak próby czasu, trwało niecałe trzy lata (od 1964 do 1966)[8].

W 1971 poznał Bette Midler, która zatrudniła go jako pianistę, aranżera i dyrektora muzycznego; służył jako jej akompaniator podczas jej legendarnej trasy koncertowej w nowojorskich gejowskich łaźniach, wymyślił jej pierwsze dwa albumy (The Divine Miss M z 1972 i jej kontynuację), a latem 1972 zadebiutował ze swoim programem Carnegie Hall. Dzięki jego występowi z Midler, Manilow był w stanie sfinansować własną płytę Barry Manilow I, która została wydana w 1973.

Manilow sprzedał ponad 75 mln płyt na całym świecie. W 1978 pięć jego albumów znalazło się równocześnie na liście bestsellerów; taki sukces osiągnęli tylko Frank Sinatra i Johnny Mathis. Jego single znalazły się na liście Billboard Hot 100, a albumy pokryły się wielokrotnie platyną, dzięki czemu został nazwany numerem jeden Radio & Records w kategorii artysta adult contemporary i zdobył American Music Award for Favorite Pop/Rock Male Artist w trzech kolejnych latach (1978, 1979, 1980), a także nagrodę Emmy za program The Barry Manilow Special, zrobiony na potrzeby telewizji ABC oraz nominację do Oscara w kategorii najlepsza piosenka filmowa za utwór „Ready To Take A Chance Again”, skomponowany do komedii kryminalnej Colina Higginsa Nieczyste zagranie (1978) z Goldie Hawn i Chevy Chase’em w rolach głównych.

Wielu znanych muzyków uznało talent Barry’ego Manilowa, włączając Sinatrę, który w latach 70. widział w nim swego następcę. W 1988 Bob Dylan spotkał Manilowa na przyjęciu, uściskał go i powiedział: Nie przestawaj robić tego, co robisz. Inspirujesz nas. Arsenio Hall przedstawił Barry’ego Manilowa jako swojego ulubionego gościa w The Arsenio Hall Show i poprosił publiczność o szacunek dla jego pracy.

Barry Manilow zajmował się produkcją i opracowaniem muzycznym dla innych artystów, takich jak Bette Midler, Dionne Warwick, Ałła Pugaczowa i Rosemary Clooney. Pisał również piosenki do musicali i filmów.

Od lutego 2005 występuje w hotelu-kasynie Paris Las Vegas w Las Vegas.

Życie prywatne edytuj

W 2017 wyznał, że jest gejem. W wywiadach udzielonym po coming oucie poruszył temat skrywanego przez 40 lat romansu z Garrym Kiefem, którego poślubił w Palm Springs w 2014[9][10].

Filmografia edytuj

Rok Tytuł Rola Reżyser
1982 Twilight Theater II (film telewizyjny)[11] w roli samego siebie Perry Rosemond
2002 Bezwarunkowa miłość (Unconditional Love)[12] P. J. Hogan
2008 Cranberry Christmas (film telewizyjny)[13] narrator (głos) Perry Rosemond
Głowa rodziny (serial animowany)[14] w roli samego siebie (głos) Brian Iles, James Purdum, Peter Shin
2013 Sound City (film dokumentalny)[15] w roli samego siebie Dave Grohl

Przypisy edytuj

  1. Barry Manilow w bazie IMDb (ang.)
  2. Personalidade: Barry Manilow (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2019-05-23]. (port.).
  3. Barry Manilow w bazie Discogs.com (ang.)
  4. a b c d Steve Huey: Barry Manilow Biography. AllMusic. [dostęp 2019-05-23]. (ang.).
  5. a b c Barry Manilow Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2019-05-23]. (ang.).
  6. Barry Manilow Biography (1943?-). Film Reference. [dostęp 2019-05-23]. (ang.).
  7. Barry Manilow w bazie Notable Names Database (ang.)
  8. Laura Collins, Martin Gould, Hugo Daniel (2015-04-11): Barry Manilow's ex-wife Susan Deixler on his marriage to Garry Kief. Daily Mail. [dostęp 2017-02-04]. (ang.).
  9. Ogłosił, że jest gejem. Nie zrobił tego wcześniej, bo nie chciał "rozczarować fanek". TVN24.pl. [dostęp 2017-04-05]. (pol.).
  10. Barry Manilow jest gejem. Opowiedział o tym po raz pierwszy. Interia.pl. [dostęp 2017-02-04]. (pol.).
  11. Twilight Theater II (1982)) w bazie IMDb (ang.)
  12. Unconditional Love (2002) w bazie IMDb (ang.)
  13. Cranberry Christmas (2008)) w bazie IMDb (ang.)
  14. Głowa rodziny (2008) w bazie IMDb (ang.)
  15. Sound City (2013)) w bazie IMDb (ang.)