Bartłomiej Kiejcher
Bartłomiej (Bartosz) Kiejcher, także Kicher, Kiecher lub Keycher (ur. 1548 w Krakowie, zm. 9 stycznia 1599 w Krakowie) – mieszczanin krakowski, organmistrz, nadworny muzyk królów Polski.
Życiorys edytuj
Bartłomiej Kiejcher był synem nieznanego z imienia budowniczego klawesynów[1]. Działalność muzyczną rozpoczął około 1558 jako śpiewak na dworze króla Zygmunta II Augusta[2]. 6 stycznia 1565 został fistulatorem kapeli królewskiej (grał na instrumentach dętych)[1]. Kontynuował tę pracę na dworach trzech kolejnych następców Zygmunta II Augusta: Henryka Walezego, Stefana Batorego i Zygmunta III Wazy. Pod koniec życia mieszkał w kamienicy zwanej Szczerbińską przy ulicy Szewskiej między Latoszyńską a Temberkowską w Krakowie. Z zachowanego inwentarza pozostałych po nim ruchomości wynika, że zajmował się wytwarzaniem organów i instrumentów dętych, posiadał też w swoim warsztacie trąby i klawikord oraz pokaźny zbiór broni[3]. Albert Sowiński w Słownik muzyków polskich dawnych i nowoczesnych błędnie podał, że istniało dwóch muzyków: Bartłomiej Keycher i wzmiankowany w 1598 Bartosz Kiecher[4].
Nagrobek Bartłomieja Kiejchera znajdował się w kościele Mariackim w Krakowie, a treść napisu nagrobkowego została umieszczona przez księdza i historyka Szymona Starowolskiego w dziele Monumenta Sarmatarum Beatae Aeternitati z 1655[5]. Przypominał on o karierze Bartłomieja Kiejchera na dworze czterech polskich monarchów oraz informował, że „odznaczał się wielką uczynnością i miłością bliźniego”[6].
Żoną Bartłomieja Kiejchera była Zofia (zm. 1604), córka mieszczanina kazimierskiego Szponta. Po śmierci męża nie wyprzedała pozostałego po mężu majątku i najprawdopodobniej zajmowała się po nim wytwarzaniem instrumentów muzycznych[7]. Z małżeństwa tego pochodził syn Krzysztof, który w 1590 był organistą króla Zygmunta III i wynalazcą instrumentu przypominającego chordofon klawiszowy[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c A. Chodkowski, Encyklopedia muzyki, Warszawa 1995, s. 438.
- ↑ A. Poliński, Dzieje muzyki polskiej w zarysie, Lwów 1907, s. 138.
- ↑ S. Tomkowicz, Do historyi muzyki w Krakowie, Kraków 1907, ss. 202–204.
- ↑ A. Sowiński, Słownik muzyków polskich dawnych i nowoczesnych, Paryż 1874, s. 187.
- ↑ S. Starowolski, Monumenta Sarmatarum Beatae Aeternitati, Kraków 1655, ss. 115–116.
- ↑ S. Tomkowicz, Do historyi muzyki w Krakowie, Kraków 1907, s. 202.
- ↑ S. Tomkowicz, Do historyi muzyki w Krakowie, Kraków 1907, ss. 204–205.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Chodkowski, Encyklopedia muzyki, Warszawa 1995, s. 438.
- Aleksander Poliński, Dzieje muzyki polskiej w zarysie, Lwów 1907, s. 138.
- Albert Sowiński, Słownik muzyków polskich dawnych i nowoczesnych, Paryż 1874, s. 187.
- Szymon Starowolski, Monumenta Sarmatarum Beatae Aeternitati, Kraków 1655, ss. 115–116.
- Stanisław Tomkowicz, Do historyi muzyki w Krakowie, „Rocznik Krakowski”, t. 9 (1907), Kraków 1907, ss. 187–208.