Batalion pancerny (II RP)
Bataliony pancerne – oddziały broni pancernych, występujące w organizacji pokojowej Wojska Polskiego II RP, w latach 1935-1939.
Bataliony zostały powołane rozkazem Dowództwa Broni Pancernych MSWojsk. z 26 lutego 1935 o przemianowaniu i o organizacji 4 nowych batalionów pancernych.
Była to jednostka wojskowa „czasu P” spełniająca zadania mobilizacyjne wobec oddziałów i pododdziałów broni pancernej „czasu W” w II Rzeczypospolitej. W okresie pokoju spełniała również zadania organizacyjne i szkoleniowe[1].
_z_1975_(seria_Typy_Broni_i_Uzbrojenia).jpg)
Struktura batalionu pancernego edytuj
Typowa organizacja batalionu pancernego do 1937[1]:
- dowództwo
- kwatermistrzostwo
- kompania szkolna
- kompania pancerna młodszego rocznika (samochody pancerne)
- kompania pancerna starszego rocznika (czołgi)
- kompania motorowa
- kompania gospodarcza
- pluton łączności
- park
- składnica
Etat przewidywał 36 oficerów, 111 podoficerów zawodowych, 75 podoficerów nadterminowych, 409 strzelców i 12 osób personelu cywilnego[1].
Z czasem bataliony zatraciły jedność organizacyjną. W 1939 wyrównany skład: po trzy kompanie czołgów rozpoznawczych i szwadronie samochodów pancernych miały: 1., 4., i 8 batalion pancerny. Pozostałe były batalionami większym, a 2 batalion pancerny osiągnął rozmiary pułku[2]
Możliwości mobilizacyjne batalionu edytuj
Bataliony pancerne były jednostkami mobilizującymi pododdziały broni pancernych, przewidziane do sformowania zgodnie z planem operacyjnym „Zachód” lub „Wschód”, na podstawie planu mobilizacyjnego „W”. Po zorganizowaniu wymienionych wyżej pododdziałów oraz przekazaniu nadwyżek ludzi sprzętu do ośrodków zapasowych bataliony były likwidowane.
W zależności od stopnia rozwinięcia (skadrowania) oraz ilości i rodzaju posiadanego sprzętu batalion pancerny mógł sformować:
- 1 batalion czołgów lekkich 7-TP lub R-35,
- 1-3 dywizjonów pancernych,
- 1-3 samodzielne kompanie czołgów rozpoznawczych, kompanię czołgów lekkich lub wolnobieżnych (tylko 2 bpanc.),
- 1 kolumnę samochodów osobowych dla KG armii,
- 2-5 kolumn samochodów ciężarowych typu I i II dla armii,
- 1 krajową kolumnę samochodów ciężarowych dla OK,
- 1-2 kolumny samochodów sanitarnych dla armii,
- 1 kolumnę samochodów osobowo-sanitarnych dla OK,
- 1-2 parki broni pancernych, stałych lub ruchomych,
- 1 czołówkę reperacyjną (naprawczą).
Bataliony pancerne w 1939 edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Szubański 2011 ↓, s. 30.
- ↑ Szubański 2011 ↓, s. 31.
Bibliografia edytuj
- Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku - organizacja wojenna i pokojowa jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona Spółka Akcyjna, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.