Beatrice Lazzari
Bice, właśc. Beatrice Lazzari (ur. 15 listopada 1900 w Wenecji, zm. 13 listopada 1981 w Rzymie) – włoska malarka abstrakcjonistka. Uważana za liderkę malarstwa powojennego we Włoszech[1][2].
 Autoportret z 1929 roku | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
włoska |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo, abstrakcja |
| Epoka |
XX wiek |
Życiorys edytuj
Bice pochodziła z dobrze sytuowanej rodziny przedsiębiorców i architektów weneckich[3]. Początkowo uczyła się muzyki w Conservatorio di Musica Benedetto Marcello di Venezia[4][5], by w 1916 roku zapisać się do Szkoły Sztuk Pięknych w Wenecji. Studiowała tam ornament i dekorację[3][1]. Była zdolną pejzażystką, czerpiącą inspirację ze szkoły Burano, która w latach 20. XX wieku kontynuowała wenecką tradycję malarstwa pejzażowego[1]. W 1924 roku pierwszy raz publicznie zaprezentowała pracę Martwa natura podczas ekspozycji w Opera Bevilacqua La Masa, a w 1929 roku w galerii San Moisè miała miejsce jest pierwsza indywidualna wystawa[1].
Od 1925 roku pracowała jako projektantka sztuki użytkowej[3]. W 1935 roku Bice przeniosła się do Rzymu. Kontynuowała współpracę z architektami i dekoratorami tworząc dekoracje wnętrzarskie. W 1949 roku ponownie skoncentrowała się na praktyce malarskiej. Prace, które powstały w latach 50. uważane są za „jeden z najcenniejszych przykładów włoskiego informelu”[3].
Bice Lazzari zmarła w Rzymie 13 listopada 1981 roku[1].
Twórczość edytuj
Wenecka scena artystyczna lat 30. XX wieku zdominowana była przez krąg artystów Circolo Artistico z Palazzo dei Piombi i Café Zattere. W tym drugim miejscu Bice poznała Carlo Scarpę i Mario de Luigiego[1]. Pod wpływem artystów awangardowych zerwała z tradycją figuratywną w sztuce użytkowej, wybierając jako środki wyrazu abstrakcyjne wzornictwo i kompozycje geometryczne[1]. W malarstwie wciąż stawiała na tradycyjny pejzaż[3][1]. Po przeprowadzce do Rzymu w 1935 roku Bice brała udział w powstawaniu murali i paneli dekoracyjnych do instalacji dużych wystaw organizowanych przez państwo włoskie[1].
Lata 50. to czas, kiedy zyskała publiczne uznanie wystawiając swoje obrazy na indywidualnej ekspozycji w La Cassapanca w Rzymie w 1951 roku i w 1954 w galerii Schneidera[2]. Cztery lata później jej prace prezentowano w Galerii d’Arte del Cavallino w Wenecji i ponownie w Rzymie w galerii La Salita[1].
Od 1959 roku artystka zaczęła stosować nowe materiały: klej, piasek i gwasz, a później farby akrylowe[1]. Jej obrazy zyskały nowy, mocno materialistyczny wymiar[3]. Eksplorowała formalne aspekty malarstwa i rysunku, często inspirowała się muzyką[5]. Jej zainteresowanie ruchem informelu było szczególnie silne w późnych latach 50. i na początku 60. Od 1964 roku zaczęła używać farb akrylowych, zredukowała paletę barw i zaczęła tworzyć grafitowe prace monochromatyczne, z których jest najbardziej rozpoznawalna[1][2]. Kompozycje, mimo surowej geometrycznej prostoty, zachowują niepowtarzalny charakter i oryginalny liryczny styl[1]. Uważana za jedną z najoryginalniejszych artystek swojego pokolenia[1][2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Bice Lazzari [online], Peggy Guggenheim Collection, 9 lipca 2017 [dostęp 2022-03-06] [zarchiwizowane z adresu 2017-07-09].
- ↑ a b c d Beatrice Lazzari [online], Advancing Women Artists [dostęp 2022-03-06] (ang.).
- ↑ a b c d e f Bice Lazzari [online], AWARE Women artists / Femmes artistes [dostęp 2022-03-06] (fr.).
- ↑ Giovanni Spadolini, Lionello Venturi, Lionello Venturi e l’avanguardia italiana, Artioli, 1991 [dostęp 2022-03-06] (wł.).
- ↑ a b Bice Lazzari: Modernist Pioneer – Estorick Collection [online], estorickcollection.com [dostęp 2022-03-06].