Behawioryzm metodologiczny
Behawioryzm metodologiczny – kierunek psychologii, jedna z odmian behawioryzmu, a więc również materializmu[1].
Behawioryzm metodologiczny wyrósł z dążeń do oparcia psychologii na podstawach naukowych podobnych, jak w naukach przyrodniczych. W myśl tego poglądu nauka ma opierać się o wyniki doświadczeń. Wobec tego najpierw poddaje się organizm działaniu jakiegoś bodźca, który nań oddziałuje, a następnie obserwuje się zachowanie organizmu w obliczu tego bodźca. Na tym kończyć się miała psychologia wedle tego pomysłu, zwana psychologią bodźca i reakcji. Jako taka miała mówić jedynie o ludzkim zachowaniu, nie o psychice[2]. Nic poza zachowaniami nie podlega obserwacji[3].
W rezultacie behawioryzm nie poruszał w ogóle kwestii związanych z umysłem. Stawał przez to w opozycji do dualizmu[2], uznającego istnienie substancji umysłowej[4] lub choćby własności mentalnych[5]. Z behawiorystycznego punktu widzenia dualizm traktuje o bytach z naukowego punktu widzenia nieistotnych. Nieważne, czy istnieje jakaś substancja mentalna czy też własności umysłowe, i tak nie da się tego sprawdzić doświadczalnie ani sfalsyfikować. Nauka więc w ogóle nie powinna takich pojęć rozważać[2].
Przedstawicielami behawioryzmu metodologicznego byli John Broadus Watson i Burrhus Frederic Skinner[2] (choć sam uznawał się za behawiorystę radykalnego i krytykował behawioryzm metodologiczny[3]).
Przypisy edytuj
- ↑ Searle 2010 ↓, s. 56-57.
- ↑ a b c d Searle 2010 ↓, s. 57.
- ↑ a b Searle 2010 ↓, s. 58.
- ↑ Searle 2010 ↓, s. 50-51.
- ↑ Searle 2010 ↓, s. 52.
Bibliografia edytuj
- John R. Searle: Umysł. Krótkie Wprowadzenie. Poznań: Rebis, 2010. ISBN 978-83-7301-702-3..