Belęcin (wieś)
Belęcin – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Siedlec[2].
| Artykuł | 52°12′10″N 16°0′19″E |
|---|---|
| - błąd | 38 m |
| WD | 52°12'N, 16°0'E, 52°12'N, 16°0'E |
| - błąd | 2297 m |
| Odległość | 501 m |
| ||||
| ||||
 Pałac w Belęcinie | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
|---|---|---|---|---|
| Województwo |  wielkopolskie
| |||
| Powiat | wolsztyński | |||
| Gmina | Siedlec | |||
| Liczba ludności (2019) | 685[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 68 | |||
| Kod pocztowy | 64-231 | |||
| Tablice rejestracyjne | PWL | |||
| SIMC | 0913002 | |||
Położenie na mapie gminy Siedlec  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu wolsztyńskiego  | ||||
 52°12′10″N 16°00′19″E/52,202778 16,005278
| ||||
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Belęcin należała do wsi większych w ówczesnym powiecie babimojskim rejencji poznańskiej[3]. Belęcin należał do tuchorskiego okręgu policyjnego tego powiatu i stanowił siedzibę majątku Belęcin, który należał wówczas do Piotra Mielęckiego[3]. Według spisu urzędowego z 1837 roku Belęcin liczył 251 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 25 dymów (domostw)[3].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zielonogórskiego.
W miejscowości znajduje się zabytkowy pałac z 1870 roku, przebudowany na pocz. XX wieku (obecnie funkcjonuje w nim szkoła podstawowa i gimnazjum) oraz park[4] z cennymi okazami drzew.
Zobacz teżEdytuj
- Stary Belęcin i Nowy Belęcin, obie wsie w powiecie leszczyńskim, w gminie Krzemieniewo.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Ludność Gminy, 2 stycznia 2020 [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Główny Urząd Statystyczny: Rejestr TERYT. [dostęp 2013-06-19].
- ↑ a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜stwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 189.
- ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków na terenie województwa wielkopolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 250. [dostęp 24 stycznia 2015].