Belgijska Wyprawa Antarktyczna
Belgijska Wyprawa Antarktyczna także Belgica – wyprawa naukowo-badawcza na Antarktykę, trwająca od 16 sierpnia 1897 roku do 5 listopada 1899.
Nazwa ekspedycji pochodzi od belgijskiego statku badawczego Belgica, zakupionego w 1896 roku przez organizatora wyprawy – Adriena de Gerlache’a.
Uznawana za przełom w historii ekspedycji antarktycznych – dokonano wówczas pierwszego zimowania na Antarktydzie i zgromadzono wiedzę kluczową dla dalszych badań antarktycznych w zakresie geologii, meteorologii, glacjologii i oceanografii.
Historia
edytujW 1895 roku Szósty Międzynarodowy Kongres Geograficzny w Londynie przyjął rezolucję wzywającą do zbadania Antarktyki, która była najważniejszym obszarem jeszcze niezbadanym[1]. Na wezwanie jako pierwsza odpowiedziała Belgia[1]. W 1895 roku plany ekspedycji przedstawił Belgijskiemu Towarzystwu Geograficznemu młody oficer marynarki belgijskiej Adrien de Gerlache de Gomery (1866–1934)[1]. Towarzystwo szybko je zaaprobowało i wkrótce rozpoczęto publiczną zbiórkę pieniędzy na sfinansowanie wyprawy[1]. Patronat nad ekspedycją objął książę Albert a rząd belgijski dołożył 100 tys. franków[1].
W lipcu 1896 roku de Gerlache zakupił dawny norweski statek wielorybniczy Patria, który został przemianowany na Belgica[1].
Załoga ekspedycji
edytujWśród członków ekspedycji znalazło się wielu znanych badaczy z wielu krajów[2]:
- Adrien de Gerlache (1866–1934) – Belg, organizator i komendant wyprawy
- Georges Lecointe (1869–1929) – Belg, kapitan, zastępca komendanta wyprawy, hydrograf
- Roald Amundsen (1872–1928) – Norweg, starszy oficer; Amundsen wiele nauczył się podczas tej wyprawy, m.in. jak zapobiegać szkorbutowi
- Frederick Albert Cook (1865–1940) – Amerykanin, chirurg, antropolog, fotografik
- Henryk Arctowski (1871–1958) – Polak, geolog, oceanograf i meteorolog
- Emile Danco (1869–1898) – Belg, prowadził badania i obserwacje geofizyczne; zmarł podczas zimowania
- Emil Racoviță (1868–1947) – Rumun, biolog (zoolog i botanik) i speleolog
- Antoni Bolesław Dobrowolski (1872–1954) – Polak, asystent meteorologa
- Jules Melaerts (1876–?) – Belg, trzeci oficer
- Henri Somers (1863–?) – Belg, pierwszy mechanik
- Max Van Rysselberghe (1878–?) – Belg, mechanik
- Louis Michotte (1868–1926) – Belg, kucharz
- Adam Tollefsen (1866–?) – Norweg, marynarz
- Ludvig-Hjalmar Johansen (1872–?) – Norweg, marynarz
- Engelbret Knudsen (1876–1900) – Norweg, marynarz
- Gustave-Gaston Dufour (1876–1940) – Belg, marynarz
- Jean Van Mirlo (1877–1964) – Belg, marynarz
- Carl August Wiencke (1877–1898) – Norweg, marynarz; Wiencke został zmyty z pokładu podczas drogi w kierunku Antarktyki i utonął
- Johan Koren (1877–1919) – Norweg, marynarz, asystent zoologa
Przebieg wyprawy
edytuj16 sierpnia 1897 roku statek Belgica został zwodowany w porcie w Antwerpii i tydzień później wypłynął z portu w Ostendzie[1]. Zatrzymując się po drodze w portach Funchal, Rio de Janeiro i Montevideo, dotarła 1 grudnia 1897 roku do Punta Arenas, gdzie do wyprawy dołączył Emil Racoviță[1]. Następnie Belgica udała się do Argentyny i 14 stycznia 1898 roku zaczęła przeprawę przez Cieśninę Drake’a[1]. 22 stycznia zerwał się sztorm, norweski marynarz Wiencke został zmyty z pokładu i utonął[1].
Belgica wpłynęła na wody Hughes Bay i dalej na południe, manewrując pomiędzy licznymi wyspami Cieśniny Gerlache’a[1]. Wyspy zostały zbadane i nazwane przez uczestników ekspedycji[1]. De Gerlache i Danco przeprowadzili wówczas pierwszą wyprawę badawczą saniami na Brabant Island[1].
Wyprawa płynęła dalej na południe przez Neumayer Channel, Cieśninę Bismarcka i Lemaire Channel, statek przekroczył koło podbiegunowe południowe 15 lutego 1898 roku[1]. 16 lutego dostrzeżono Wyspę Adelajdy i niedługo później Wyspę Aleksandra[1]. Po półrocznym rejsie 2 marca 1898 roku Belgica została unieruchomiona w krze lodowej na Morzu Bellingshausena[1]. Uczestnicy wyprawy zostali uwięzieni i zmuszeni do spędzenia zimy w bardzo niesprzyjających warunkach[3]. Na zewnątrz temperatura dochodziła do –37 °C i wiały bardzo silne i dokuczliwe wiatry[3]. Statek został przystosowany do zimowania, a na lodzie rozstawiono obóz[1]. Zaczęto prowadzić również badania z zakresu meteorologii, oceanografii, biologii i magnetyzmu[1]. Kra z uwięzionym statkiem dryfowała na zachód wzdłuż 70° równoleżnika[1]. Prawie wszyscy członkowie wyprawy zaczęli cierpieć na szkorbut[1]. Cook nie zdradzał objawów, stosując dietę z mięsa fok i pingwinów[1]. Jednego z norweskich marynarzy dopadła mania prześladowcza[1]. Podczas zimowania, 5 czerwca 1898 roku zmarł chory na serce Emile Danco[1]. Pomimo licznych prób przełamania lodu, ostateczne uwolnienie statku nastąpiło dopiero 14 marca 1899 roku[1].
28 marca 1899 roku statek dopłynął do Punta Arenas, a 5 listopada 1899 zawinął do portu w Antwerpii[1].
-
Belgica zanim utknęła w lodzie
-
Belgica w okowach lodu
-
Prace badawcze
-
Roald Amundsen i Engelbret Knudsen
Znaczenie wyprawy
edytujBelgijską wyprawę uznaje się za jeden z kamieni milowych w historii ekspedycji antarktycznych. Po raz pierwszy udowodniono bowiem, że człowiek może przetrwać antarktyczną zimę wraz z towarzyszącą jej nocą polarną[1]. Ponadto dzięki przeprowadzonym całorocznym obserwacjom, zebranym próbkom geologicznym i zbiorom flory i fauny, mapom i fotografiom, zgromadzono szczegółową wiedzę, która była przełomowa dla dalszych badań antarktycznych[2]. Zgromadzone materiały, wydane w 10-tomowym dziele Expédition antarctique belge – résultats du voyage du s.y. Belgica en 1897-1898-1899 sous le commandement de A. de Gerlache de Gomery, stały się podwaliną nowoczesnych badań geologicznych, meteorologicznych, glacjologicznych i oceanograficznych regionów polarnych[2][4].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z William Barr: British Graham Land expedition. W: Beau Riffenburgh: Encyclopedia of the Antarctic. Taylor & Francis, 2007, s. 136–137. ISBN 978-0-415-97024-2. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
- ↑ a b c „Belgica” – pierwsza wyprawa naukowa do Antarktyki. www.arctowski.pl. [dostęp 2018-07-07]. (pol.).
- ↑ a b LESZEK WĄTRÓBSKI: Polscy badacze Antarktyki. [w:] forumakademickie.p [on-line]. [dostęp 2018-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-07)]. (pol.).
- ↑ Mariusz Potocki: Arctowski – Na koniec świata. [w:] National Geographic [on-line]. 2009-03-24. [dostęp 2018-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-28)]. (pol.).