Beneficjum
Beneficjum (łac. beneficium, „dobrodziejstwo, uposażenie”) – pierwotnie określenie dotyczyło dóbr ziemskich przydzielonych osobie za wykonywanie powierzonych obowiązków. W następstwie zaczęto tak nazywać nadanie gruntu wasalowi przez seniora, czasowe albo dożywotnie, jako honorowe wynagrodzenie albo w zamian za służbę wasalną, później dziedziczne[1]. Z czasem termin zaczął metonimicznie oznaczać sprawowany urząd i dochody z nim związane.
W terminologii kościelnej i prawie kanonicznym dotyczyło dochodów związanych z konkretnym probostwem czy kapelanią[2].
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Encyklopedia Historia, Wyd. GREG, Kraków 2007, ISBN 978-83-7327-782-3, s.32.
- ↑ Mirosław Korolko, Leksykon kultury religijnej w Polsce. Warszawa 1999, s.59.
