Benewentana
Benewentana – typ średniowiecznego włoskiego pisma kodeksowego, używany od XI do końca XIV wieku. Ukształtowała się na terenie księstwa Benewentu, w kręgu skryptoriów benedyktyńskich. Używano jej w południowej części Italii oraz na obszarze Dalmacji.
Benewentana była starannym pismem kaligraficznym, z widocznymi tendencjami manierystycznymi. Litery układano wzdłuż wyraźnej osi poziomej, kreski poziome, pionowe i skośne w lewo były pogrubione, podczas gdy skośne w prawo pozostawiano cienkie. Ściśle przestrzegano stosowania ligatur, litery z oczkami w prawo łączono z literami o oczkach w lewo.
Zachowało się około 250 manuskryptów zapisanych benewentaną, z których najważniejszym jest XI-wieczna Reguła św. Benedykta. Głównymi centrami tego typu pisma były Salerno i Bari oraz liczne opactwa na wybrzeżu dalmatyńskim. Począwszy od XII wieku uwidacznia się tendencja do miniaturyzacji liter. Ostatecznie benewentana zanikła w XIV wieku, wyparta przez pismo gotyckie.
Bibliografia edytuj
- Aleksander Gieysztor: Zarys dziejów pisma łacińskiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2009. ISBN 978-83-01-16054-8.