Beniamin (Krasnopiewkow)
Beniamin, imię świeckie Wasilij Fiodorowicz Krasnopiewkow lub Krasnopiewkow-Rumowski[1] (ur. 15 lipca?/26 lipca 1739 w Krasnym, zm. 5 marca?/17 marca 1811 w Niżnym Nowogrodzie) – rosyjski biskup i teolog prawosławny.
| Wasilij Krasnopiewkow | |
| Arcybiskup niżnonowogrodzki i arzamaski | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 lipca 1739 |
| Data i miejsce śmierci |
17 marca 1811 |
| Biskup niżnonowogrodzki | |
| Okres sprawowania |
1798–1811 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1759 |
| Prezbiterat |
do 1770 |
| Chirotonia biskupia |
13 lipca 1774 |
| Data konsekracji |
13 lipca 1774 |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Konsekrator |
Życiorys edytuj
Wczesna działalność edytuj
Był synem kapłana prawosławnego[1]. Ukończył seminarium duchowne przy Ławrze św. Aleksandra Newskiego w Petersburgu, gdzie w 1759 złożył wieczyste śluby mnisze. W 1768 został zatrudniony w seminarium jako wykładowca filozofii i prefekt, wszedł ponadto w skład konsystorza eparchii petersburskiej. W 1770 został rektorem seminarium. W tym samym roku otrzymał godność archimandryty i krótko był przełożonym monasteru św. Mikołaja w Starej Ładodze, zaś od 1770 do 1774 - monasteru Trójcy Świętej w Zieleńcu. W 1774 przeniesiony, również w charakterze przełożonego, do pustelni Trójcy Świętej i św. Sergiusza w Petersburgu. Władając dobrze greką i łaciną, archimandryta Beniamin pomagał metropolicie petersburskiemu Gabrielowi w pisaniu dzieła O służenii i czinoposledowanijach prawosławnoj Grieko-Rossijskoj Cerkwi. Podjął również prace nad przekładem Euchologion sive Rituale Graecorum J. Goara[1].
Biskup edytuj
13 lipca 1774 przyjął chirotonię biskupią, po której przyjął tytuł biskupa ołonieckiego i kargopolskiego, wikariusza eparchii petersburskiej. Głównym konsekratorem był metropolita petersburski Gabriel. Jako stałe miejsce pobytu biskupa wyznaczony został monaster Trójcy Świętej Aleksandra Świrskiego[1]. W 1775 został biskupem archangielskim i ołonieckim. W swojej eparchii dbał o dyscyplinę cerkiewną, instytucje kształcenia duchownego, odnowę monasterów, wznoszenie nowych cerkwi, zbierał zabytkowe rękopisy. W 1781 polecił wszystkim klasztorom prowadzenie kronik. Prowadził także pracę misyjną wśród duchoborców[1]. W 1781 został nagrodzony przez carycę Katarzynę II panagią z drogocennymi kamieniami[1].
W 1798 przeniesiony na katedrę niżnonowogrodzką i ałatyrską, w roku następnym jego tytuł uległ zmianie na biskup niżnonowogrodzki i arzamaski. W 1804 otrzymał godność arcybiskupią. Wspierał rozwój parafii jednowierczych na terenie eparchii[1]. W 1800 wyremontował sobór Przemienienia Pańskiego w Niżnym Nowogrodzie, zaś w 1803 wzniósł nowy budynek eparchialnego konsystorza. Wprowadził naukę podstaw medycyny do seminarium w Niżnym Nowogrodzie, współpracował przy przekładzie Historia animalium[1].
Jego zainteresowania teologiczne ogniskowały się wokół liturgiki. W 1803 opublikował swoją najważniejszą pracę – Nowe Tablice, czyli o cerkwi, liturgii, nabożeństwach i utensyliach cerkiewnych. Tekst ten, stanowiący kompilację mistagogicznych dzieł Ojców Kościoła, jest obszernym komentarzem i wyjaśnieniem znaczenia poszczególnych elementów wyposażenia świątyń prawosławnych oraz porządku nabożeństw. Arcybiskup Beniamin oparł się w swoim opracowaniu przede wszystkim na Historia Ecclesiastica patriarchy konstantynopolitańskiego Germana, De sacra Liturgia i De templo divino Symeona z Tesaloniki[2]. Nowe Tablice osiągnęły ogromną popularność i były (jako stale aktualne) kilkunastokrotnie wznawiane, w języku rosyjskim oraz języku cerkiewnosłowiańskim[2]. Zostały również przetłumaczone na język polski[2].
W ostatnich latach arcybiskup Beniamin planował odejść w stan spoczynku i zamieszkać w pustelni Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w Orańsku, jednak zmarł, zanim zrealizował ten plany. Został pochowany w soborze Przemienienia Pańskiego w Niżnym Nowogrodzie. Jego grób uległ zniszczeniu razem z innymi nagrobkami biskupów niżnonowogrodzkich, gdy w 1929 sobór został wysadzony w powietrze[1].
Jego brat Siergij także był duchownym prawosławnym, protoprezbiterem, proboszczem soboru Zwiastowania na Kremlu moskiewskim i spowiednikiem cara Aleksandra I[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j O. Diogtiewa, ihumen Tichon (Zatiokin): Wieniamin (Krasnopiewkow). W: Prawosławnaja Encikłopiedija. T. VII. Moskwa: Cerkowno-Naucznyj Centr "Prawosławnaja Encikłopiedija", s. 636-637. ISBN 5-89572-005-6.
- ↑ a b c G. Minczew, Nabożeństwo prawosławne jako misterium i katecheza. W: Beniamin (Krasnopiewkow): Nowe Tablice, czyli o Cerkwi, liturgii, nabożeństwach i utensyliach cerkiewnych. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2007, s. VII-IX. ISBN 978-83-233-2394-5