Berengar I z Friulu

Berengar I z Friulu
	margrabia Friulu
Okres	od 874; do 890 ?
Poprzednik	Unroch III
Następca	Walfred
	król Włoch
Okres	od 888; do 7 kwietnia 924
Poprzednik	Karol Otyły
	Cesarz rzymski
Okres	od 916; do 7 kwietnia 924
	Dane biograficzne
Dynastia	Unrochingowie
Data urodzenia	850-860
Data śmierci	7 kwietnia 924
Ojciec	Eberhard z Friulu
Matka	Gizela
Żona	1. Bertila ze Spoleto; 2. Anna
	Multimedia w Wikimedia Commons

Berengar I z Friulu^[1], Berengariusz I z Friuli^[2] (ur. 850–860, zm. 7 kwietnia 924) – margrabia Friulu, król Włoch od 888, cesarz od 915. Pochodził z dynastii Unrochingów.

Był synem Eberharda z Friulu i Gizeli, córki cesarza Ludwika Pobożnego.

W 888 został królem Włoch, jednakże już w następnym roku po przegranej bitwie nad Trebbią stracił koronę na rzecz Gwidona ze Spoleto. Po śmierci jego i jego następcy Lamberta w 898^[3] odzyskał władzę. Po klęsce z Węgrami w 899 roku jego pozycja znacznie osłabła. W lutym 901 roku Benedykt IV koronował na cesarza Ludwika Ślepego, konkurenta Berengara I. W sierpniu 902 roku Berengar I zdołał wygnać nowego cesarza.

We wrześniu 915 w bazylice św. Piotra Berengar został koronowany na cesarza przez papieża Jana X, jednakże mimo to autorytet jego władzy spadał. Ostateczny cios przyniosła klęska^[3] w bitwie pod Fiorenzuola d’Arda z wojskami Rudolfa Burgundzkiego króla zachodniofrankijskiego w 923 roku. W konsekwencji Berengar został zamordowany w 924 roku w Weronie^[3].

Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była poślubiona około 880 roku Bertila ze Spoleto, drugą nieznanego pochodzenia Anna.

PrzypisyEdytuj

↑ J. E. Morby, Dynastie świata, s. 163.
↑ R. P. McBrien, Leksykon papieży, s. 109.
↑ ^a ^b ^c Praca zbiorowa: Historia powszechna Tom 7 Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki. T. 7. Mediaset Group SA, 2007, s. 575. ISBN 978-84-9819-814-0.

BibliografiaEdytuj

Brandenburg E., Die Nachkommen Karls des Großen, Leipzig 1935, s. 2.
McBrien Richard P., Leksykon papieży, Warszawa 2003, s. 109, 111-112.
Morby J. E., Dynastie świata, Kraków 1995, s. 163.

[1] J. E. Morby, Dynastie świata, s. 163.

[2] R. P. McBrien, Leksykon papieży, s. 109.

[whs-3] Praca zbiorowa: Historia powszechna Tom 7 Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki. T. 7. Mediaset Group SA, 2007, s. 575. ISBN 978-84-9819-814-0.

[1]

[2]

[3]