Berenika (księżniczka Judei)

Berenika
	Królowa Chalkis
Okres	od ; do 48 n.e.
Jako żona	Heroda z Chalkis
	Królowa Cylicji
Jako żona	Polemona II
	Dane biograficzne
Data urodzenia	ok. 28
Data śmierci	ok. 79
Ojciec	Herod Agryppa I
Matka	Kypros
Mąż	Marek Juliusz Aleksander
Mąż	Herod z Chalkis
Dzieci	Berenikianus,; Hirkan
Mąż	Polemon II
	Multimedia w Wikimedia Commons

Berenike (gr. Βερενίκη, Bereníkē ur. ok. 28 - zm. ok. 79) – księżniczka Judei. Córka Heroda Agryppy I, króla Judei, i jego żony – Kypros, siostra Heroda Agryppy II, Królowa Chalkis i Cylicji, kochanka cesarza rzymskiego Tytusa.

Wywód przodków edytuj

4. Arystobul I
	2. Herod Agryppa I
5. Berenika
		1. Berenika
6. Fazael II
	3. Kypros
7. Salampsjo

Życiorys edytuj

Berenika była najstarszą z trzech córek Heroda Agryppy. W 40 roku ojciec wydał ją za mąż za Marka Juliusza Aleksandra, syna Aleksandra Lizymacha, albarchy z Aleksandrii. Marek zmarł krótko po zawarciu małżeństwa.

Niedługo potem Berenika poślubiła swojego stryja – Heroda, króla Chalkis. Owdowiała w 48 roku. Z tego małżeństwa pochodziło dwóch synów: Berenikianus i Hirkan.

Jak pisze Józef Flawiusz:

Co się tyczy Berenike, to po śmierci Heroda, swojego męża i stryja, przez długi czas żyła we wdowieństwie. Gdy zaczęły krążyć pogłoski, że żyje z bratem, nakłoniła Polemona, króla Cylicji, aby poddał się obrzezaniu i pojął ją za żonę. Sądziła, że w ten sposób dowiedzie, iż podejrzenia są fałszywe^[1].

Berenika jednak opuściła Polemona i wróciła do brata, z którym żyła do 60 r., kiedy to do Cezarei przybył Paweł z Tarsu^[2].

Była również kochanką Tytusa Flawiusza^[3] – syna cesarza rzymskiego Wespazjana. Poznała go w czasie tzw. wojny żydowskiej i razem z nim pojechała do Rzymu w 75 r.^[4] Kiedy Tytus został cesarzem powróciła do swojej ojczyzny^[5].

Bohaterka sztuki Racine’a^[6].

Przypisy edytuj

↑ Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela, XX, 7, 3.
↑ Dzieje Apostolskie 25, 13 - 26, 30.
↑ „Niektórzy przypuszczali, że pożerany tęsknotą miłosną za królową Bereniką zawrócił z drogi; w istocie, młodzieńcze jego serce nie było dla Bereniki obojętne, lecz dla jego czynności publicznych żadna stąd nie wyniknęła przeszkoda” (Tacyt Dzieje II, 2) „była ona w kwiecie wieku i urody, a nawet staremu Wespazjanowi dzięki wspaniałości swych darów miła” (II, 61) przekład Seweryn Hammer.
↑ Swetoniusz (Boski Tytus 7) pisze o „osławionej namiętności do królowej Bereniki, której podobno obiecywał małżeństwo” (insignem reginae Berenices amorem, cum etiam nuptias pollicitus ferebatur), przekład Janina Niemirska-Pliszczyńska.
↑ „Berenikę natychmiast odprawił wbrew jej woli i wbrew samemu sobie” (Berenicen statim ab urbe dimisit invitus invitam), tamże. Kasjusz Dion pisze o niej „mieszkała w pałacu z Tytusem. Oczekiwała, że wyjdzie za niego za mąż i zachowywała się już pod każdym względem tak, jakby była jego żoną; ale kiedy zauważył, że Rzymianie byli niezadowoleni z sytuacji, odesłał ją.”
↑ Bérénice 1670.

Bibliografia edytuj

Dion Kasjusz, Historia rzymska LXV 15
Józef Flawiusz, Wojna żydowska, Dawne dzieje Izraela
Swetoniusz, Boski Tytus, VII
Tacyt, Dzieje, II 81

[1] Józef Flawiusz, Dawne dzieje Izraela, XX, 7, 3.

[2] Dzieje Apostolskie 25, 13 - 26, 30.

[3] „Niektórzy przypuszczali, że pożerany tęsknotą miłosną za królową Bereniką zawrócił z drogi; w istocie, młodzieńcze jego serce nie było dla Bereniki obojętne, lecz dla jego czynności publicznych żadna stąd nie wyniknęła przeszkoda” (Tacyt Dzieje II, 2) „była ona w kwiecie wieku i urody, a nawet staremu Wespazjanowi dzięki wspaniałości swych darów miła” (II, 61) przekład Seweryn Hammer.

[4] Swetoniusz (Boski Tytus 7) pisze o „osławionej namiętności do królowej Bereniki, której podobno obiecywał małżeństwo” (insignem reginae Berenices amorem, cum etiam nuptias pollicitus ferebatur), przekład Janina Niemirska-Pliszczyńska.

[5] „Berenikę natychmiast odprawił wbrew jej woli i wbrew samemu sobie” (Berenicen statim ab urbe dimisit invitus invitam), tamże. Kasjusz Dion pisze o niej „mieszkała w pałacu z Tytusem. Oczekiwała, że wyjdzie za niego za mąż i zachowywała się już pod każdym względem tak, jakby była jego żoną; ale kiedy zauważył, że Rzymianie byli niezadowoleni z sytuacji, odesłał ją.”

[6] Bérénice 1670.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]