Białobrzegi

	Białobrzegi
	Białobrzegi
	; Urząd Miasta i Gminy oraz Starostwo Powiatowe
Herb	Flaga
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Powiat	białobrzeski
Gmina	Białobrzegi
Prawa miejskie	1540–1869 i od 1958
Burmistrz	Adam Bolek
Powierzchnia	7,51 km²
Populacja (30.06.2016); • liczba ludności; • gęstość	; 7056; 939,5 os./km²
Strefa numeracyjna	48
Kod pocztowy	26-800
Tablice rejestracyjne	WBR
	Położenie na mapie gminy Białobrzegi Białobrzegi
	Położenie na mapie Polski Białobrzegi
	Położenie na mapie województwa mazowieckiego Białobrzegi
	Położenie na mapie powiatu białobrzeskiego Białobrzegi
	51°38′55″N 20°57′00″E/51,648611 20,950000
TERC (TERYT)	1401014
SIMC	0973286
	Urząd miejskipl. Zygmunta Starego 9; 26-800 Białobrzegi
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku
	Strona internetowa

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne miejscowości o tej nazwie.

Białobrzegi – miasto w Polsce, w województwie mazowieckim, w powiecie białobrzeskim, siedziba władz gminy miejsko-wiejskiej Białobrzegi.

Białobrzegi uzyskały lokację miejską w 1540 roku, zdegradowane w 1869 roku, ponowne nadanie praw miejskich w 1958 roku^[2]. Białobrzegi położone były w drugiej połowie XVI wieku w powiecie wareckim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego^[3]. Miasto prywatne Królestwa Kongresowego, położone było w 1827 roku w powiecie radomskim, obwodzie radomskim województwa sandomierskiego^[4]. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. radomskiego, zaś przed 1975 r. do woj. kieleckiego.

Miasto położone jest na pograniczu Doliny Białobrzeskiej i Równiny Radomskiej, ok. 30 km na północny zachód od Radomia. Przez Białobrzegi przepływa rzeka Pilica. Ośrodek turystyczno-wypoczynkowy; drobny przemysł.

Spis treści

DemografiaEdytuj

Piramida wieku mieszkańców Białobrzegów w 2014 roku^[1].

HistoriaEdytuj

Kościół św. Trójcy

W 1540 r. król Zygmunt I Stary nadał prawa miejskie miejscowości Brzegi. Zapilicze od XIV w. należało do Mazowsza, jako darowizna Kazimierza Wielkiego dla księcia Siemowita III, zaś lokowane na prawie magdeburskim miasto było własnością Anny Falęckiej, wdowy po Janie z Biejkowa herbu Jastrzębiec. Kolejnymi właścicielami Brzegów (od drugiej połowy XVII w. Białobrzegi) były rodziny: Boglewskich, Boskich, Stokowskich, Kuroszów i Wodzyńskich.

W ciągu pierwszych trzystu lat istnienia Białobrzegi były małym miasteczkiem, którego ludność zajmowała się głównie handlem oraz rolnictwem. W okresie powstania styczniowego w mieście i okolicy działało kilka oddziałów powstańczych, w tym m.in. płk. D. Czachowskiego, Kononowicza, Grabowskiego. 1 stycznia 1870 r. Białobrzegi zostały osadą. W 1910 r. miejscowość zniszczył pożar, a już w cztery lata później zaczęła się I wojna światowa, podczas której dokonały się kolejne zniszczenia. Po wojnie nastąpił powolny rozwój osady.

Od początku XIX w. rozpoczął się wzrost liczby ludności miejscowości. Związane to było ściśle z budową i funkcjonowaniem traktu krakowskiego, zaprojektowanego przez inż. Teodora Urbańskiego i przebiegającego m.in. przez Białobrzegi.

W pierwszej połowie 1936 roku w mieście doszło do ekscesów o podłożu antysemickim^[5].

Okres II wojny światowej już we wrześniu 1939 r. przyniósł Białobrzegom wywózki do obozów i rozstrzeliwania ludności cywilnej i wojskowej. W utworzonym w 1941 getcie Niemcy osadzili 4 tys. Żydów z Białobrzegów, Grójca, Nowego Miasta, Mogielnicy i Przytyka^[6]. Getto zostało zlikwidowane w październiku 1942, a jego mieszkańcy wywiezieni do obozu zagłady w Treblince^[6].

16 stycznia 1945 roku do miasta wkroczyły wojska Armii Czerwonej, kończąc okres okupacji niemieckiej. Od 1956 do 1975 r. funkcjonował powiat białobrzeski. W 1958 roku stolica powiatu – Białobrzegi odzyskały prawa miejskie, wcześnie stanowiły jedyną wieś w Polsce, a nie miasto, będącą siedzibą powiatu. 1 stycznia 1999 r. Białobrzegi stały się miastem powiatowym.

ZabytkiEdytuj

kościół parafialny Świętej Trójcy z 1932-1957 według projektu Stefana Szyllera
rzeźba Matki Boskiej przy kościele z końca XIX wieku
drewniana dzwonnica z XVIII wieku
brama kościelna i cmentarna z początku XX wieku

TransportEdytuj

Droga eksperowa S7 obwodnica Białobrzegów

Węzeł drogowy. W mieście krzyżują się drogi krajowe:

droga krajowa nr 7 / droga ekspresowa S7: Gdańsk – Warszawa – Białobrzegi (obwodnica miasta) – Radom – Skarżysko-Kamienna – Kielce – Kraków
droga krajowa nr 48: Tomaszów Mazowiecki – Wyśmierzyce – Białobrzegi – Kozienice – Kock

Wspólnoty wyznanioweEdytuj

Kościół rzymskokatolicki:

parafia Świętej Trójcy (kościół Świętej Trójcy)

Świadkowie Jehowy:

zbór Białobrzegi, ul. Rzemieślnicza 51^[7]

Miasta partnerskieEdytuj

Allennes-les-Marais (Francja)^{[potrzebny przypis]}

Zobacz teżEdytuj

PrzypisyEdytuj

↑ ^a ^b Białobrzegi polskawliczbach.pl, w oparciu o dane GUS.
↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 18-19.
↑ Mazowsze w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapa, plany, Warszawa 1973, k. 4.
↑ Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego, z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożona w Biórze Kommissyi Rządowéy Spraw Wewnętrznych i Policyi. T. 1 : A-Ł, Warszawa 1827, s. 17.
↑ SzymonS. Rudnicki SzymonS., Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 464, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5 .
↑ ^a ^b Czesław Pilichowski: Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939–1945. Informator encyklopedyczny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 98. ISBN 83-01-00065-1.
↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-20] .

Linki zewnętrzneEdytuj

Białobrzegi (1) w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. I: Aa – Dereneczna. Warszawa 1880.
Miasto i gmina Białobrzegi
Starostwo Powiatowe w Białobrzegach
Stary most na rzece Pilicy w Białobrzegach
Historia Żydów w Białobrzegach na portalu Wirtualny Sztetl

[populacja2016-1] Białobrzegi polskawliczbach.pl, w oparciu o dane GUS.

[2] Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 18-19.

[3] Mazowsze w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapa, plany, Warszawa 1973, k. 4.

[4] Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego, z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożona w Biórze Kommissyi Rządowéy Spraw Wewnętrznych i Policyi. T. 1 : A-Ł, Warszawa 1827, s. 17.

[5] SzymonS. Rudnicki SzymonS., Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2015, s. 464, ISBN 978-83-7666-363-0, ISBN 978-83-7666-412-5 .

[Pilichowski98-6] Czesław Pilichowski: Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939–1945. Informator encyklopedyczny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 98. ISBN 83-01-00065-1.

[7] Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2018-10-20] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]