Bielawa Górna
Bielawa Górna – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Pieńsk.
| Artykuł | 51°11′59.4″N 15°11′37.97″E |
| - błąd | 0 m |
| WD | 51°12'N, 15°12'E |
| - błąd | 2311 m |
| Odległość | 451 m |
| ||||
| ||||
 Kościół w Bielawie Górnej | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  dolnośląskie
| |||
| Powiat | zgorzelecki | |||
| Gmina | Pieńsk | |||
| Wysokość | 215-250[1] m n.p.m. | |||
| Liczba ludności (III 2011) | 190[2] | |||
| Strefa numeracyjna | 75 | |||
| Kod pocztowy | 59-930 | |||
| Tablice rejestracyjne | DZG | |||
| SIMC | 0191891 | |||
Położenie na mapie gminy Pieńsk   Bielawa Górna | ||||
Położenie na mapie Polski  Bielawa Górna | ||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Bielawa Górna | ||||
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego  Bielawa Górna | ||||
 51°11′59,40″N 15°11′37,97″E/51,199833 15,193881
| ||||
Podział administracyjnyEdytuj
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
PołożenieEdytuj
Bielawa Górna to średniej wielkości wieś leżąca na północno-wschodnim krańcu Równiny Zgorzeleckiej, u stóp Wzgórz Sławnikowskich, na wysokości około 215-250 m n.p.m.[1]
HistoriaEdytuj
Bielawa Górna powstała najprawdopodobniej w pierwszej połowie XIV wieku[1]. Już w 1530 roku istniał tu kościół, ale został prawdopodobnie zniszczony w czasie wojny trzydziestoletniej, bowiem w XVIII wieku wzniesiono nową świątynię[1]. W 1825 roku we wsi były kościół ewangelicki, szkoła, 4 młyny wodne, bielnik i 2 cegielnie[1]. W 1840 roku było tu 89 domów, w tym: kościół, szkoła, 4 młyny wodne, olejarnia, tartak i cegielnia[1]. Wśród mieszkańców było 26 rzemieślników i 10 handlarzy[1]. Było okres największego rozwoju w historii wsi[1]. W następnych latach rozpoczął się okres stagnacji i wyludniania się miejscowości[1]. W czasie II wojny światowej w Bielawie Górnej znajdowała się filia obozu jenieckiego Stalag VIII A ze Zgorzelca[1]. Po 1945 roku wieś znacznie się wyludniła, w 1988 roku było tu tylko 14 gospodarstw rolnych[1].
ZabytkiEdytuj
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest[3]:
- dom nr 49, z 1775 r.
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 115-118. ISBN 83-85773-60-6.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 256. [dostęp 11.11.2012].
BibliografiaEdytuj
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-60-6.