Nowowołyńsk

Nowowołyńsk
Нововолинськ
Herb	Flaga
Państwo	Ukraina
Obwód	wołyński
Rejon	iwanicki
Burmistrz	Karpus Borys Serhijowycz
Powierzchnia	17 km²
Populacja (2018); • liczba ludności	; 52 188
Nr kierunkowy	+380 (0)3344
Kod pocztowy	45400
	Położenie na mapie obwodu wołyńskiego Nowowołyńsk
	Położenie na mapie Ukrainy Nowowołyńsk
	50°44′N 24°10′E/50,733333 24,166667
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Nowowołyńsk (ukr. Нововолинськ) – miasto położone w zachodniej części Ukrainy, w rejonie iwanickim obwodu wołyńskiego. Leży przy drodze P15. Ośrodek wydobycia węgla kamiennego w Lwowsko-Wołyńskim Zagłębiu Węglowym. Zostało założone w 1951, prawa miejskie uzyskało w 1957 r.

Historia edytuj

Obecne miasto powstało na obszarze czterech wsi: Niskienicze, Drohiniczki, Budziatycze i Rusowicze należących do rejonu iwanickiego. Pierwsze pisemne wzmianki o tych wsiach jako majątku rodowym wojewody kijowskiego Adama Kisiela pochodzą z XV wieku.

W przeszłości teren obecnego miasta należał do Rusi Kijowskiej, Rusi Halicko-Wołyńskiej, potem powiatu włodzimierskiego w składzie województwa wołyńskiego I Rzeczypospolitej, następnie guberni wołyńskiej Rosji i województwa wołyńskiego II Rzeczypospolitej. W 1939 włączony do Ukraińskiej SRR w składzie ZSRR.

W 1912 r. rosyjski badacz M.M. Tetjajew wysunął tezę o istnieniu pokładów węgla kamiennego na Wyżynie Wołyńsko-Podolskiej. W 1938 śląski koncern przemysłowy „Wspólnota interesów górniczo-hutniczych” otworzył we Lwowie oddział geologiczny pod kierownictwem Jana Samsonowicza. Do wybuchu wojny dokończono 8 z 11 wierceń. Dokumentacja poszukiwań zachowała się w instytucie geologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. W 1940 r., po włączeniu wschodnich terenów Polski do ZSRR, utworzono przedsiębiorstwo poszukiwawcze „Lwiwwuglerozwidka”, ale prace poszukiwawcze przerwano w 1941. Poszukiwania węgla ponowiło przedsiębiorstwo „Wołyńwuglerozwidka” w latach 1946–1947 w okolicach Włodzimierza Wołyńskiego, ale bez oczekiwanych rezultatów. W październiku 1948 przeprowadzono prace poszukiwawcze w okolicach wioski Bużanka (na północ od obecnego miasta) zakończone sukcesem. W tym miejscu powstała kopalnia nr 1, która 23 czerwca 1954 zaczęła eksploatację złoża. W 2010 roku powstał nowy szyb kopalni oddalony o zaledwie 0,5 km od granicy z Polską na rzece Bug.

W marcu 1950 powstał pierwszy drewniany budynek przeznaczony dla górników. 10 kwietnia 1951 powstałemu osiedlu górniczemu nadano nazwę Nowowołyńsk. W kwietniu 1957 nadano osadzie prawa miejskie (w składzie rejonu Iwanicze), a 25 września 1958 podniesiono miasto do rangi powiatu (bezpośrednie podporządkowanie obwodowi).

W 1989 r. Nowowołyńsk liczył 55 171 mieszkańców^[2].

Gospodarka edytuj

W mieście rozwinął się przemysł maszynowy, lekki, spożywczy^[3].

Miasta partnerskie edytuj

Przypisy edytuj

↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.16.
↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
↑ Nowowołyńsk, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-08-02] .

Linki zewnętrzne edytuj

[1] Чисельність наявного населення України на 1 січня 2018 року. Державна служба статистики України. Київ, 2018. стор.16.

[2] Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.

[PWN-3] Nowowołyńsk, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-08-02] .

[1]

[2]

[3]