Bitwa pod Aizkraukle

Bitwa pod Aizkraukle
	Krucjaty północne
	; Wielki książę litewski Trojden
Czas	5 marca 1279
Miejsce	Aizkraukle
Terytorium	Liwonia (współcz. Łotwa)
Wynik	Zwycięstwo Litwinów
Strony konfliktu
Wielkie Księstwo Litewskie	inflancka gałąź zakonu krzyżackiego
Dowódcy
Wielki książę Trojden	mistrz krajowy Ernst von Rassburg(inne języki) †
Siły
nieznane	nieznane
Straty
nieznane	71 rycerzy, w tym Wielki Mistrz Zakonu
	Położenie na mapie Łotwy miejsce bitwy
	56°36′N 25°15′E/56,600000 25,250000

Bitwa pod Aizkraukle – starcie pomiędzy siłami Wielkiego Księstwa Litewskiego pod dowództwem wielkiego księcia Trojdena a rycerzami inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego; miała miejsce dnia 5 marca 1279. Do bitwy doszło w pobliżu Aizkraukle (niem: Ascheraden) na terenie dzisiejszej Łotwy. Zakończyła się klęską rycerzy zakonnych, którzy stracili 71 ludzi, w tym mistrza krajowego Ernsta von Rassburg(inne języki) i stojącego na czele rycerstwa duńsko-estońskiego Eilarta Hoberga.

W roku 1273 zakon kawalerów mieczowych^{[potrzebny przypis]}^[a] zajął należący do księcia Trojdena Dyneburg, gdzie postawiono zamek obronny. Warownia posiadała duże znaczenie strategiczne – była bazą dla łupieżczych wypraw w głąb Litwy. Wielki Mistrz liczył na to, że sprowokowany książę litewski połączy się z Zemgalami, którzy w tym czasie wzniecili powstanie przeciwko zakonowi. Tym samym pojawi się pretekst do wyprawy zbrojnej na Litwę.

Gdy wkrótce Trojden obległ zamek w Dyneburgu, zakon rozpoczął przygotowania do kampanii przeciwko Litwie. Liczono na zadanie Litwinom klęski w walnej bitwie.

Armia zakonna dotarła w rejon Kiernowa. Nie napotykając po drodze oporu rozpoczęła plądrowanie licznych, znajdujących się nieopodal wiosek. Po zakończonej pacyfikacji rycerze rozpoczęli odwrót, nie wiedząc o nadciągających w ślad za nimi siłach litewskich. Po dotarciu w rejon Aizkraukle Wielki Mistrz odesłał część obładowanych łupami wojsk do domu. Wykorzystując ten fakt Litwini uderzyli na przeciwnika, zadając mu klęskę.

W wyniku porażki zakon utracił na krótko zdobycze terytorialne z ostatnich 6 lat. Jednak już po śmierci Trojdena (zm. 1282) Litwa nie była w stanie utrzymać odbitych terenów, rozpoczęły się nowe ataki zarówno z północy ze strony zakonu kawalerów mieczowych^{[potrzebny przypis]} jak i z zachodu, gdzie w siłę rósł zakon krzyżacki.

Uwagi edytuj

↑ W 1237, poo klęsce pod Szawlami (1236) pozostali przy życiu Kawalerowie Mieczowi zostali wchłonięci przez zakon krzyżacki jako gałąź inflancka (pot. zakon inflancki)^[1][2]

Literatura edytuj

Tomas Baranauskas: Ar priminsime Europai apie Šiaulių mūšį?. Delfi.lt. 22. September 2006.
William Urban: The Baltic Crusade. Lithuanian Research and Studies Center, Chicago, Illinois 1994, ISBN 0-929700-10-4, S. 283–286

[1] W 1237, poo klęsce pod Szawlami (1236) pozostali przy życiu Kawalerowie Mieczowi zostali wchłonięci przez zakon krzyżacki jako gałąź inflancka (pot. zakon inflancki)^[1][2]

[a]