Bitwa pod Arroyo dos Molinos

Bitwa pod Arroyo dos Molinos – bitwa stoczona 28 października 1811 r. podczas wojen napoleońskich na Półwyspie Iberyjskim między oddziałami brytyjskimi i francuskimi, zakończona zwycięstwem tych pierwszych.

Bitwa pod Arroyo dos Molinos
Wojny napoleońskie w Hiszpanii i Portugalii
ilustracja
Czas

28 października 1811

Miejsce

Arroyo dos Molinos niedaleko Alcuéscar w prowincji Cáceres na środkowym zachodzie Hiszpanii

Wynik

zwycięstwo Brytyjczyków

Strony konfliktu
Cesarstwo Francuskie Wielka Brytania
Dowódcy
gen. Jean-Baptiste Girard gen. Rowland Hill
Siły
4000 10000
Straty
1000
1300 jeńców
71
brak współrzędnych

Po wyparciu przez Anglików oddziałów francuskich dowodzonych przez gen. Girarda z Moreny, co miało miejsce 26 października 1811 roku Francuzi schronili się w wiosce Arroyo dos Molinos wystawiając ariergardę w Cáceres. Spodziewali się oni, że Brytyjczycy właśnie stamtąd przypuszczą atak. Gdy dowiedział się o tym gen. Hill, postanowił wykorzystać element zaskoczenia. Oddziały angielskie schroniły się w przeddzień walki w pobliskim mieście Alcuéscar. 28 października, o godzinie 2 w nocy, w kierunku wioski wyruszyły trzy kolumny brytyjskie (dwie kolumny piechoty po bokach i jedna kolumna kawalerii pośrodku). Zadaniem lewej kolumny piechoty było zdobycie wioski, prawa natomiast miała zabezpieczyć drogę prowadzącą do Trujillo. W Arroyo dos Molinos stacjonował gen. Girard, stacjonowali tam ponadto generałowie Jan Henryk Dąbrowski i André Briche. O godzinie 4 Anglicy rozpoczęli szturm. Francuzi wycofali się w chaosie z wioski i uformowali czworoboki w celu odparcia natarcia kawalerii. Ku zaskoczeniu francuskich oddziałów kawaleria nie zaatakowała, za to ulokowani na dachach domów w wiosce Anglicy rozpoczęli huraganowy ostrzał zbitych formacji francuskich. Z nastaniem świtu sytuacja stawała się coraz bardziej niekorzystna dla Francuzów. Niedobitki francuskich szaserów eliminowane były przez jazdę angielską. Francuzi wciąż wycofywali się w kierunku Montánchez, jednakże kawaleria angielsko-portugalska doścignęła ich i sytuacja stała się dla oddziałów francuskich krytyczna. Dowódcy francuscy zdołali uciec, jednakże Anglicy wzięli do niewoli znaczną część francuskich żołnierzy, zdobyli także 3 francuskie działa. Straty angielskie były minimalne.

Bibliografia edytuj

  • J. Sutherland, Bitwy epoki napoleońskiej, Warszawa 2005, Oficyna Wyd. Alma-Press.